Chrysler Voyager 3.3i V6 SE Luxe (1999)

De Chrysler Voyager is met een riante voorsprong de meest verkochte grote ruimtewagen in ons land. Een blik in de prijslijst leert dat we voor zo'n 74 mille ons een 3.3i SE Luxe kunnen veroorloven.
Zo'n ruimtewagen is natuurlijk best handig. Veel ruimte, bij toch redelijke afmetingen. Zo is de Voyager met een lengte van 4,73 m ook goed handelbaar in de stad. Daarnaast valt de Chrysler met zijn lijnen bij groot publiek in de smaak.
Chrysler voorziet zijn Voyager van schuifdeuren aan beide kanten, waardoor je ook makkelijk kunt in- en uitstappen op krappe parkeerplaatsen. Een vervelend detail is overigens de tankdop die je met een apart sleuteltje moet openmaken.
Voorin krijg je beslist geen opgesloten gevoel. Er is genoeg plaats voor armen en benen en je kunt ook gemakkelijk naar achteren lopen.
Voorin zijn er standaard captains chairs. Normaal is de Voyager SE een vijfzitter, maar een tweede achterbank levert extra zit-accomodatie op. De Voyager valt tegen door zijn krappe beenruimte helemaal achterin. We moeten een duidelijke kanttekening plaatsen bij de driezits achterbank. Deze is bedoeld voor drie man, maar in werkelijkheid blijft er voor een derde persoon weinig ruimte over.
Het leuke van een ruimtewagen is de mogelijkheid om het interieur te verbouwen. Bij de Voyager gaat dat niet zo gemakkelijk. De banken zijn zwaar en niet te hanteren door één persoon. De wieltjes onder het meubilair vergemakkelijken het verplaatsen wat, maar dat ding moet toch een keer in of uit de auto worden getild. Met veel mensen op stap, betekent veel rommel om je heen. Maar Chrysler begrijpt dat zeker niet goed, want er is bijvoorbeeld geen enkel portiervak. Met een bak onderaan de middenconsole, een dashboardkastje en een la onder de rechter voorstoel houdt het op. Ook achterin is er nog bergruimte voor klein grut.
Bekerhouders zijn ruim vertegenwoordigd.

Geen vakantiebagage

De bagageruimte van de Voyager is niet berekend op het aantal passagiers. Het is dan ook geen vakantieauto zonder dakkoffer of aanhanger.
Het dashboard gaat met een boog over in de middenconsole. Het is wennen aan de Amerikaanse indeling: wat knopjes op andere plaatsen; de stuurbediende keuzehendel van de bak springt daarbij meteen in het oog. De Amerikaanse stoelen zijn niet overdreven stevig en bieden geen optimale zijdelingse steun. Desondanks zijn ze toch nog goed voor een dikke voldoende. Achterin valt op dat de zittingen en rugleuningen wat kort zijn uitgevallen.
Amerikaanse auto's zijn echt gebouwd voor comfortabel cruisen over forse afstanden.
Dat merk je aan de lange eindoverbrenging, maar ook aan het soepel afgestemde onderstel. De Voyager doet het achter met een simpele starre as en bladveren. De 3,3 liter motor heeft gewoon twee kleppen per cilinder. Het motorgeluid klinkt rustig. De prestaties zijn vlot.

Gejank

Door de weke vering helt de Voyager nogal over, waardoor hij met minder plezier door de bocht gaat. De Goodyear GT banden janken nogal snel en de grip op nat valt tegen.
De besturing vonden we wat te licht en had teveel de neiging terug te willen naar de rechtuitstand. Naar de automatische transmissie heb je weinig omkijken. Keuzehendel in de juiste stand, gasgeven en remmen, that's it. Schakelschokken komen nauwelijks voor. Pas als je echt het onderste uit de kan wilt halen, voel je duidelijker wanneer de bak van verzet wisselt.
Vertragen doet hij goed, maar hij scoort een verliespunt door het ontbreken van ABS (meerprijs ruim f 3.500).
Van een auto van zo'n 75 mille mag je verwachten dat hij compleet is. Zo is er een handbediende airco, waarvan alleen niet altijd even goed is te zien of die aan staat. Verder valt de uitrusting in verhouding tot gelijk geprijsde concurrenten wat tegen.
De enorme verkoopaantallen geven aan dat de Voyager geen beroerde auto kan zijn en dat is hij ook absoluut niet. Het is echter beslist niet de beste auto in dit segment.