De G40 was de eerste snelle Volkswagen Polo

De receptuur van de immens succesvolle Golf GTI was tamelijk eenvoudig: je knutselt een overmaatse motor in een alledaagse, voor de gelegenheid sportief aangeklede hatchback. Toen het aantal pk’s niet meer voldeed, adopteerde Volkswagen een complexe compressor met een spiraal­vormig huis, de G-lader, volgens Wiki een Franse uitvinding uit het begin van de vorige eeuw.

Kleine oplage eerste G40

Die lader introduceerde Wolfsburg in 1985 in de toen nog experimentele Polo G40. Dat model zou in Duitsland pas twee jaar later verschijnen en zelfs dan maar in een beperkte oplage van 500; de rest van Europa moest wachten tot de facelift van de Polo in de zomer van 1990.

Alternatief voor uitlaatgasturbo

Met de keuze voor de G-lader begaf Volkswagen zich op glad ijs. Geen enkel ander automerk gebruikte deze vinding, die als alternatief gold voor de uitlaatgasturbo, die het op zijn beurt na een hevige opleving (vooral bij Renault en Mitsubishi) begin jaren 80 bijna had moeten afleggen tegen de rap oprukkende multikleppentechniek, die andere methode om de cilindervulling te optimaliseren.

De eigenschappen van de G-lader verdedigden de keuze van Volkswagen met verve, want anders dan bij een uitlaatgasturbo bleef dit apparaat verschoond van het vermaledijde turbogat – die hinderlijke adempauze na een trap op het gas­pedaal, die in de pioniersjaren nog onlosmakelijk met het blaasinstrument was verbonden – terwijl de prestaties toch zeer hoog waren. De G-compressor werd via een riem aangedreven door de krukas en was daardoor altijd bij de les.

Vier seconden sneller dan gewone 1.3

Dat gaf de uit andere Polo’s bekende 1.3-motor op slag de helft meer vermogen én koppel, zodat het amper meer dan 800 kilo lichte coupeetje zich met speels gemak losmaakte van verblufte achtervolgers. Ter indicatie: een gewone Polo GT met 75 pk deed een kleine vier seconden langer over de sprint naar 100 km/h, de G40 deed die in 8,6 seconden. Althans, wanneer de G40-piloot wist te voorkomen dat zijn auto met twee radeloos spinnende voorwielen op de plaats rust hield. En was de gang voorwaarts eenmaal behoedzaam ingezet, dan deed Popeye dat het eerste stuk schaatsend, bij gebrek aan grip van het 175 millimeter smalle rubber. En dat echt niet alleen op glad ijs!