Menu
| Uitvoering | Clio RN 1.2 |
|---|---|
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1993 |
| Jaar van aanschaf | 2006 |
| KM-stand bij aanschaf | 140.000 km |
| KM-stand laatst | 0 km |
Na een rampzalige Suzuki Swift als eerste auto gekozen te hebben, deed ik deze weg omdat de bodem krokanter was dan een tosti. Een vriend van mij werkte bij een autogarage in de buurt waar men recent een jongere en bijzonder frisse Swift had ingeruild. Ik ging kijken en was meteen verkocht. Zo waardeloos als mijn vehikel was geweest, zo prachtig en perfect was deze 1.3 GS. Met de garagehouden besloot ik er een nachtje over te slapen en er de volgende dag op terug te komen.
Dag 2: > Goedemorgen, ik heb besloten de Swift te kopen. < Goedemorgen, ach da’s jammer. Die heb ik 2 minuutjes geleden verkocht. > G#%@&^**(nondeju. < Ja, helaas meneer, zo gaat dat op de occasionmarkt. Ik heb wel recent nog een oud Cliootje ingeruild op een nieuwere Corsa. Meneer had toch stuurbekrachtiging nodig. Interesse in dit geinige Fransoosje?
De beste man leidde mij naar de smerigste uithoek van zijn in verval geraakte infrastructuur, alwaar een groen uitgeslagen Clio stond. Nooit in gerookt en in onberispelijke staat, op een gescheurde bestuurdersstoel en een krasje op de achterklep na. Jammer dat de lak ernstig verkleurd was, maar 140.000 kilometer was niet teveel. Ik besloot een proefrit te maken en was om. Wat een lelijke bak! Maar wel in orde...
Hoe langer ik de Clio had, hoe meer ik begon in te zien dat dit autootje best geinig was. Het comfort is hoog, door weinig windgeruis, kleine spiegels, een soepele veerweg en een in mijn ogen acceptabel geluidsniveau.
De bediening is typisch Renault: krakkemikkige knipperlichtschakelaar, claxon op deze zelfde stengel, een pook die aanvoelt of je in de Lingobak drie ballen mag grabbelen en een motorkap die naar voren toe scharniert.
De auto is redelijk ruim. Voor de studentenvereniging heb ik er vijf kerstbomen mee vervoerd. En ja: allemaal tegelijk. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er zich wel drie op het dak bevonden, hetgeen niet bevorderlijk was voor de hoofdruimte binnen, die er anders goed mee door kan.
Het is aan te raden te kiezen voor ten minste uitrustingsniveau RN (niet RL dus). Enkele elementaire zaken zoals luchtroosters en een dashboardkastje hoef je dan namelijk niet te ontberen. Luxe zoals centrale vergrendeling, elektrische ramen of een toerenteller schitteren echter door afwezigheid.
Renault --> RENAULT: Roest En Narigheid Achtervolgen U Lange Tijd. Zover heb ik het niet laten komen, want ik heb hem niet langer dan een jaar in mijn bezit gehad. Het ’Lange Tijd’ gedeelte geldt dus niet voor mij. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de Roest En Narigheid echter ook haar weg naar mijn Clio hadden gevonden. Een roestplekje op de dorpel waar de gordel ooit tussen had gezeten en een kleintje op de motorkap. Deze roestvorming valt enorm mee als je een Swift gewend bent.
Technische problemen zijn de Clio niet vreemd. Naast het reguliere onderhoud (remblokjes, bandjes, luchtfiltertje hier en daar...) gaven de waterpomp en de radiateur de geest. Ook de dynamo besloot na anderhalve ton de pijp aan Maarten te geven. Maarten rookt nog even lekker door, want ook de koppakking bleek niet in staat te zijn de twee ton vol te maken. Dit is een bekend probleem bij de 1.2 8v motor. Een pakking kost enkele tientjes, maar deze ingreep vergt een open hartoperatie en is dus bijzonder arbeidsintensief. Zelden was ik zo blij met de aanwezigheid van mijn vader en zijn setje steeksleutels. Overigens wil ik niet onvermeld laten dat van een Clio een scala aan onderdelen te vinden is op de sloop. Zo kun je een radiateur voor twee tientjes op de kop tikken. Een waterpomp bleek niet al te duur en heb ik nieuw gekocht (bij Heuts Automaterialen, scheelt veel geld met originele onderdelen).
Conclusie: de Clio is een aanvaardbaar ruime, voldoende comfortable, niet bijzonder roestgoevoelige, tamelijk leuk gestileerde, redelijk degelijke en relatief betaalbare auto voor z’n leeftijd. De oplettende lezer soms hier woorden op die een middelmatigheid aanduiden. En niets is minder waar. De Clio is het in alle opzichten ’niet helemaal’, maar ook weer niet ’helemaal niet’. De relatie tussen het Renaultje en mij heeft een jaar stand gehouden, tot ik tot het besef kwam dat ik de kleur beu was (of eigenlijk juist het ontbreken daarvan). Een vriendin op de studie noemde het apparaat op den duur ’die roze bak van jou’. Een pijnlijke druppel die mij deed besluiten iemand anders blij te maken met een autootje dat op korte tijd veel onderhoud had gehad (accuutje vergeten bedenk ik me nu). Een jong gezin uit het zuiden van het land rijdt tot op de dag vandaag nog vrolijk haar kilomters met mijn Renault. Of dit probleemloos is, is mij niet bekend. Maar dan hadden ze maar een jap moeten kopen. Ik ben inmiddels overgestapt op een Volkswagen Polo, waarvan elders de review te lezen is.
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
