BMW 320d Touring High Executive (2014) #2

autoreview

13 januari 2020 om 17:56

Uitvoering	320d Touring High Executive
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2014
Jaar van aanschaf	2018
KM-stand bij aanschaf	120.000 km
KM-stand laatst	237.000 km

Lady in Red

193.000 km
13 januari 2020

Zo. Weer een rooie Dreier om over ‘s lands heeren wegen te rollen. En intussen alweer bijna twee jaar, dus ervaring genoeg om een verhaaltje te schrijven.

De koop:
Het gaat om een handgeschakelde 320d met 184 briesende paarden. Auto is uit 2014 en er stond 120.000km op toen ik ‘m de poort uitreed.
Die pk’s en roerbak waren (naast sportstoelen en xenons...) de voornaamste criteria in de zoektocht. En betekenden tevens dat Rooie Rita uit die Heimat komt, want in Nederland bleek dit een onvindbare combinatie.
Handschakelen omdat ik dat gewoon nog steeds leuk vind. En ja; de ZF 8-bak schakelt beter dan ik. Maar thuis heb ik al niets te vertellen, dus om in de auto ook alles uit handen te geven ging me echt te ver. Zelf roeren, dus.
De 184pk was een must omdat de 320d EDE-uitvoering 21 pk minder èn een langere eindoverbrenging heeft. Dat laatste topt de vinnigheid af. Alsof de paarden galopperen in een bad vla.
En de kleur? Dat was puur toeval. Ik zocht op alles behalve wit. Dus heel veel aanbod in zwart, lichtzwart middelzwart en donkerzwart. Tot na enkele weken Rooie Rita tevoorschijn popte. Bijna een kopie van mijn 2012-320d! Dat is ‘m uiteindelijk geworden.

En waar brengt Rooie Rita ons zoal naartoe?
Vijf dagen per week is zij de dienstfiets voor het dagelijks werk. Iedere ochtend nog steeds genieten om in te stappen, haar tot leven te wekken en weg te rollen. Zo’n 30 kilometer enkele reis, lekker kalmpjes aan. Rechterbaantje, cruise-control op 95 en rustig voorttokkelen. Ze beloont ons dan met een bescheiden dorst van 4,5 tot 5,2 liter per 100 kilometer.
In de avonden en in het weekend zeult Rita in het rond met pubers, boodschappen, hond, echtgenote, MDF, haardhout, sporttassen, mountainbike en grofvuil. In die dagelijkse praktijk is het interieur ruim genoeg en de praktische bruikbaarheid prima. In een Superb past meer grofvuil, maar Rita kan er harder mee door de bocht. Kwestie van prioriteiten.

Als de opbrengsten van het dagelijks werk het toelaten, mag Rita d’r benen strekken over de grens. In de lente naar willekeurige oorden, in de zomer naar Frankrijk of Spanje. En in juni sowieso naar de 24 uur van Le Mans. En ook dan is zij in haar element. Met een kofferbak die tot ieder hoekje met wiskundige precisie is volgestouwd, brengt zij ons richting zon. De extra kilo’s die zij moet meezeulen halen in eerste instantie het kwikzilverige er wel af. Alsof je in een DAF voor Van Gend & Loos onderweg bent, zoiets.
Maar zodra Lille in de achteruitkijkspiegel kleiner wordt, worden de wegen ruimer en is Rita door en door warm. De rijmodus-schakelaar gaat een tandje omhoog, naar Sport. En geleidelijk herpakt zij zich. Alsof de vervuiling van het dagelijks voortrollen uit haar luchtwegen wordt geblazen. De vinnigheid komt terug en haar uithoudingsvermogen ook. Gewillig hangt ze aan het gas en onvermoeibaar sleurt ze tegen de lange hellingen op. En ook dan blijft ze fantastisch in de bochten. Heerlijke auto...

Afgelopen jaar moest de hond mee op vakantie. Een nieuwtje. Dat vormde een uitdaging op het ruimtebeslag. Iets of iemand moest er op het dak.
Omdat ik een Touring zonder dakrails heb, was de standaardoplossing geen optie. Gelukkig is er altijd wel een slimme ondernemer die in een gat springt. In dit geval de Italiaanse firma Modula, die dakdragers aanbiedt voor Tourings met-zonder dakrails. Om precies te zijn; dakdragers waarvan een metalen beugel om de dakrand heen, tot in de portiersponning grijpt.
Nu heb ik een wat aarzelende kwaliteitsbeleving bij Italianen en deugdelijke constructies. Maar hé; Rita's Pirelli’s zijn ook top, dus vooruit met de geit. Dingen besteld en een hut gehuurd. En dat ging helemaal prima! Montage was simpel, spul zat als een huis en alles is de hele reis (2000km) keurig blijven zitten. Aanrader, dus.

Nordschleife
Hoewel Rita doorgaans beschaafd en keurig is (met een rooie BMW kan je je niet zo veel gekkigheid veroorloven in het dagelijkse verkeer...), vind ze het soms ook lekker als de zweep erover gaat. Afgelopen maand mocht Rita even de benen strekken op haar geboortegrond. En daarbij maakt ze moeiteloos de beloftes waar die in de folder staan. Sterker nog; na een paar honderd kilometer, als alles goed warm is, lijkt ze rapper dan gewoonlijk.
Dat laatste kwam goed uit bij een rondje over de Nordschleife. Wat mij betreft verplichte kost als je een Germaans stuk smeedwerk rijdt. Wat zeg nou zelf; als honderden Duitse ingenieurs zich jarenlang in het zweet hebben gewerkt om een perfect sturende bolide te maken, dan is het onbeleefd om daar niets mee te doen.
Dus als hoedtik naar de inspanningen een paar rondjes door de Groene Hel getrapt. En dat is iedere keer weer indrukwekkend.

Ten eerste de entourage. Lopend op de parkeerplaatsen rond de ingang is het al feest. De meest fantastische auto’s staan na te knisperen van een bloedsnelle rit. Enthousiaste eigenaars erbij die de omstanders bijpraten over de modificaties aan hun machines. En de variëteit aan auto’s is overweldigend. Van ‘simpele’, hete hatchbacks met rolkooi en semi-slicks, via de verschillende ‘ringtaxi’s’ die tegenwoordig rondrijden, tot de nieuwste Porsches, Ferrari’s en Mc Larens. Alléén daarvoor al een rit naar de Eifel waard.

Maar zèlf rondsturen blijft toch het gaafst. Met de huis- tuin- en keukenBMW die de rest van het jaar de gezinssloep is. En het valt niet eens tegen! Natuurlijk heeft Rita niet de brute snelheid van een langsknetterende GT3. Maar het is opmerkelijk hoe consistent alles blijft functioneren. Stuurgevoel, motor, remmen en banden blijven goed aanvoelen. Het onderstel geeft bruikbare feedback. En de lekkere sportstoelen zorgen dat je in de bochten mooi op je plek blijft zitten.
Hoewel ik me had voorgenomen om het ‘rustig aan’ te doen, moet je al snel een tandje bij zetten. Anders rijd je namelijk in de weg. Dus hup; een beetje gas op die lollie en vooral héél goed blijven opletten.
Al rijdend heb je het razend druk. Ten eerste met achter je kijken. Want de inhalers komen loeihard voorbij en het is zaak om netjes met een knippertje aan te geven dat je ze gezien hebt en rechts houdt.
En het helpt als je ook nog vooruit kijkt. Want hoewel het verloop van de baan redelijk te leren is op de computer, zijn de hoogteverschillen dat niet. De hoogteverschillen zijn absoluut indrukwekkend en vanaf een beeldscherm krijg je die niet mee. Dikwijls volgt een bocht achter een bult. En je auto wordt regelmatig uit de veren getild of er stevig in gedrukt. Dat is zeer van invloed hoe de auto op het stuur reageert, dus vereist goed anticiperen.
Alles bij elkaar vlíegt de tijd voorbij. Een rondje is zó om en daarna smaakt het naar meer. Verslavend...

Gebruik en onderhoud:
Na bijna twee jaar sturen kan ik wel stellen dat het goed bevalt. Rita doet gewillig wat haar wordt opgedragen en vraagt daar weinig voor terug. Slechts 5 liter peut per 100 kilometer. En eens in de 20.000 km nieuwe olie. Tussendoor hoeft er zelden iets bij.
Die interval van 20K is sneller dan de auto zelf aangeeft. Ik zou 30.000km met een carter smeermiddel kunnen doen, als ik afga op de indicator in het dashboard. Maar ik vind dat te lang. Daarom gaat er in ieder geval voor de zomervakantie èn ergens elders in het jaar een nieuwe plas + filter in. Omdat ik de oliewissels zelf doe en de spullen online koop, vallen de kosten mee. En de technische gemoedsrust is ermee gebaat.
Ook remblokken en schijven vervang ik zelf. Is leuk om te doen en het scheelt een hoop geld ten opzichte van de dealer. Originele onderdelen zijn op internet goed te vinden, waarbij het enige verschil is dat ze niet in een BMW-doosje zitten.
Banden laat ik bij mijn vaste garage doen. In 80.000km zijn er twee voor- en twee achterbanden gewisseld. Ik schat dat ik zo’n 60.000 km met een set doe. Best keurig.
Net als bij de vorige 320d rolt deze op Pirelli Cinturato P7’s en daar ben ik perfect tevreden mee. Ze sturen lekker scherp, hebben zowel droog als nat betrouwbare grip, zijn slijtvast en redelijk stil. En ze cuppen niet!

Problemen en gezeik
Dit kan een kort hoofdstukje blijven. Niets te zeuren, namelijk. Nou ja, niets dat vergelijkbaar is met groot menselijk leed.
Wat wel beter kan, als ik toch een beetje objectieve kritiek in deze review moet verwerken;
Het bedieningspaneel van de clima kraakt en knispert als je een knopje indrukt. En ik was sowieso al geen fan van het dashboard. Vind de E91 nog steeds mooier...
De intervalbediening van de ruitenwisser vind ik belachelijk onlogisch (is intussen vanaf 2018 verbeterd...).
Het afrolgeluid van de banden is nogal sterk hoorbaar in het interieur (maar ik zou er geen stuurprecisie / -gevoel voor willen inleveren).
De auto geeft zelf gas als je vanuit stilstand de koppeling op laat komen (kan ik zelf ook).
De cruise control geeft soms een melding dat ‘ie even niet thuis is. Duurt een minuut en daarna doet ‘ie het weer. Soms dagen achter elkaar en vervolgens wekenlang niet. Misschien iets met volle maan, ofzo...

Resumerend;
Het rijdt fantastisch. Ik zie er ontzettend goed in uit. En iedere ochtend slaat Rita keurig aan als ik op 'start' druk.
Wat wil een mens nog meer?

Mei 2021

237.000 km
10 mei 2021

mei 2021, 235.000km

Anderhalf jaar na het eerste verslag over Rode Rita.
Inmiddels is er 235.000 kilometer onder de wielen doorgerold. Toen ik mijn musculus gluteus voor het eerst in haar sportstoelen liet zakken had ze er al 121.000 op zitten. Gemiddeld rij ik er dus zo'n 35.000 per jaar mee.
En dat rijden is nog iedere dag een feestje. Rita trek je aan als een oude handschoen. Die stoel is intussen een contramal van het lichaam. Handen vallen als vanzelf op de bedieningsorganen. En de veelgebruikte knopjes beginnen te glanzen. Maar nog altijd is het een heerlijk stuk rijgereedschap dat de mondhoeken laat opkrullen.

Onderhoud en reparaties
Rita heeft rond 160.000 km bij de dealer een nieuw tweemassavliegwiel, een nieuwe koppeling en twee motorsteunen gekregen. Gelukkig met sponsoring van de (Duitse) occassiongarantie, want van de factuur hadden we een jaar lang wekelijks met het hele gezin naar de Chinees gekund.
Aanleiding was een hevige, zware brom bij bochten naar links. Soms wel, soms niet. Maar per saldo steeds frequenter. Alsof de uitlaatpijp tegen de carrosserie aankwam, plotseling een boze grizzlybeer in de auto.
Na de ingrijpende transplantatie (cardanas eraf, versnellingsbak er onderuit, motor liften...) was Rita weer een toonbeeld van beschaving; heerlijk stil en trillingsvrij. Gelijk de koppeling laten vervangen, want de boel lag toch open.

Een ander euvel was een tegenstribbelende startmotor. Dat kende ik al van mijn 2012 320d. Bij het gebruik van het start-stopsysteem geeft de startmotor een paar tergend slome slagen om uiteindelijk volledig rond te gaan. Omdat het protesteren steeds vaker en langer optrad heb ik de startmotor zelf vervangen. Het is een OEM Bosch onderdeel dat met slechts drie bouten vastzit. Als je er van onder bij kunt, is dat zo gebeurd.

En dan de cruisecontrol die met onregelmatige intervallen meldde: ‘Joehóe! Ik ben er even niet!’ Dat bleek te komen door de sleepring tussen stuur en stuurkolom.
Op een goeie dag moest ik tòch in het stuur zijn om het ‘rubberen’ duimwieltje van de cruisecontrolbedoening te vervangen. Dat zag er wat afgekloven uit en mijn OCD kon dat niet handelen. Dat moest weer netjes.
Wat ik niet wist; de originele knoppenclusters zijn van goud. Daarom kosten ze bij BMW €245,- per set. Daarom maar op Ebay nieuwe, rubberen wieltjes besteld, stuur uit de auto geschroefd en thuis op de keukentafel de boel weer als nieuw gemaakt.
Vervolgens de sleepring gereinigd, alle stekkerverbindingen gecheckt en de boel weer gemonteerd. Hatsekidée! Tot op heden werkt alles feilloos.

Rita’s lichaamssappen worden nog altijd ruim binnen de termijn vervangen. Motorolie, remvloeistof, airco-koelmiddel en versnellingsbakolie zijn de afgelopen periode allemaal, soms meerdere keren, gewisseld. Remvloeistof en airco heb ik laten doen, de rest doe ik zelf.
Ook zijn er weer nieuwe setjes rubber gemonteerd, waarbij ik trouw blijf aan de Pirelli P7 Cinturato’s. Die bevallen in alle opzichten.
Tevens de multiriem en de bijbehorende spanrollen vervangen. De waterpomp uitvoerig gecheckt, maar die geeft geen krimp en vertoont geen lekkage. Niks aan doen dus.

Verbruik
Ik houd het niet met wetenschappelijke precisie bij, maar over de afgelopen 115.000 km zit Rita’s consumptie rond de 5,1. Een waarde waar ik op de middelbare school ook al content mee was.
Dat is een groot deel snelwegkilometers, maar ook een hoop rond de kerk.
Sinds januari 2021 verricht ik mijn professionele kunstje in het mooie Zeeland, waardoor de woon-werkrit een respectabele 110km bedraagt. Rustig voortrollend met 100km/h daalt het verbruik naar 4,4. En haalt de oude dame een weldadige 1250km op een tank diesel.
Olie hoeft er tussen de wissels niet bij.

Rita weet het nog niet.
Maar we gaan uit elkaar. Ik zoek nog een moment om het te vertellen.
Kijk, we hebben een heerlijke tijd gehad samen. Rita deed alles. En bleek tegelijkertijd een betrouwbare, gedienstige, spaarzame partner.
Maar de tijd begint te tellen.
Sommige delen van haar gestel worden wat slapper. Zo hier en daar gaat de boel wat zakken en komt er ruimte in de gewrichten. En er ontstaan kale plekken waar je ze liever niet ziet. Dus tja.
Er is altijd goed voor haar gezorgd. Ik gaf haar ruimschoots de aandacht die ze verdiende en heb ontelbare flessen wax leeggewreven op haar welvende vormen.

Maar soms wil je gewoon wat jongers. Alles weer lekker strak. Glans waar het hoort, niet van frictie. Misschien wel een tikje ordinair, en wat vuriger. Ik ben een man in die leeftijdsfase, zeg maar.
Dus Rita wordt afgelost door een nieuwe 3 Touring. Wederom rood en begin mei in München van de band gerold. De nieuwe ronkt niet meer op stoere diesel, maar nipt vluchtige benzine. Tot mijn zeer grote spijt níet meer leverbaar met handbak! Dus als troost voor meer pk's gekozen. En schakelflippers genomen, die je blijkbaar de eerste week gebruikt en daarna nooit meer. We gaan het zien.

Voor wie Rita binnenkort op de occassionssites ziet staan (als ze al niet linea-recta richting Oostblok gaat...); het is een heerlijke machine waar goed voor is gezorgd. Neem de gok.