Driewieler

Jarenlang heeft er een beroemde actiefoto van Raymond Mays in mijn werkkamer gehangen. Een kiek die op precies de juiste plek op precies het juiste moment werd genomen, tijdens de heuvelklim van Caerphilly in 1924 om precies te zijn. Mays – stropdas om – wordt er zojuist op ingehaald door zijn eigen wiel nadat de achteras van z'n Bugatti Brescia is gebroken. Hij kijkt verbaasd om naar het dunne fietswieltje dat hem voorbij komt gestoven. Dat moet een vreemde gewaarwording zijn geweest. Inmiddels kan ik zeggen: dat is het inderdaad.

Afgelopen vrijdag was ik bij een garagebedrijf om een verhaal te maken over een Chevrolet Camaro. We zouden een stukje gaan rijden en mochten zelf kiezen, want – Halleluja! – ze hadden er nogal wat staan. Fotograaf Jacco en ik keken elkaar verlekkerd aan. Tussen de Camaro's in zwart, rood en candy apple red stond ook een zuurstokroze exemplaar. Fotogenieker wordt het niet. Konden we die misschien..? Geen probleem. Met een hels lawaai werden de nodige auto's weggereden om ons roze exemplaar vrij baan te geven. 'Als er wat is, bel je maar', riepen de enthousiaste garagisten voordat ze de enorme deur achter mij dichtzwiepten. Tuurlijk.

Gorgelend gingen we de polder in. Een Camaro is een machtige auto om mee te rijden en het 5.7 liter smallblock biedt genoeg mogelijkheden voor een sprint. Maar toen er een haakse bocht naar rechts kwam, trapte ik toch ook maar even hard op de rem. "Maar dát remt beroerd!" Riep ik tegen Jacco, die druk was een geschikte fotografie-plek te spotten. Een zwabberend gevoel drong via de voortrein door naar het rempedaal. Oppassen. Maar op het rechte stuk dat na de bocht volgde, kon ik het toch weer niet laten om het gas flink in te trappen, want dat is erg leuk bij zo'n ponycar. Wat volgde was een harde klap, gevolgd door een afgrijselijk schrapend geluid en een linkervoorwiel dat ons keihard voorbijstoof. Voordat we goed en wel doorhadden wat er aan de hand was, kwam de Camaro in een stofwolk tot stilstand en stuiterde het lichtmetalen Wolfrace-wiel de sloot in, een enorme plons veroorzakend.

Jacco en ik hebben ongeveer een kwartier gestrekt gelegen van het lachen. Toen we eindelijk bijkwamen, trokken we de conclusie dat het wiel waarschijnlijk maar met een of twee (van de vijf) wielmoeren vast had gezeten. De stofplaat achter de remschijf bleek bovendien keurig om de schijf zelf gevouwen en dus was er geen schade. Krik eronder, plaat rechtbuigen, wiel erop en klaar. Maar een beetje blij dat het niet in een bocht gebeurd was: dat waren we wel...