Betutteling

2 oktober 2006 om 10:00

Wordt u ook wel eens moe van die betutteling op het Nederlandse wegennet? Voor de kleinste wissewasjes dient gewaarschuwd te worden, matrixborden blijken niet alleen goed voor filemeldingen maar ook uitstekend geschikt als projectiescherm voor slogans van verkeerscampagnes (I love afstand houden!', 'Rij met je hart!') en bij werkzaamheden is een woud van waarschuwingsborden vaste prik, helemaal binnen de bebouwde kom. Je mocht die hoop zand eens over het hoofd zien! Nee, die dient direct omringd worden door pylonen, hekken, linten, verkeerslichten, rood-witte waarschuwingsborden, verboden-in-te-rijden-borden en doodlopende-straat-borden, geflankeerd door een of meerdere gele borden die alternatieve routes aangeven.

De potentiële gevaarlijke situatie (de hoop zand op de weg) wordt er alleen maar gevaarlijker op omdat je je eerst rot schrikt van de kleurenkermis en vervolgens een half uur bezig bent om wijs te worden uit de goedbedoelde bordenbrij. Bij werkzaamheden aan de snelweg word je al kilometers van tevoren elektronisch gesommeerd een rijbaan op te schuiven. Tuurlijk, doen we. Het wordt je soms té gemakkelijk gemaakt in dit land, het is zo correct georganiseerd en volgens het boekje geregeld dat iedereen blind, als een stel lemmingen, achter elkaar aanloopt. Je wordt in Nederland langzaam in slaap gesust achter het stuur, met de cruise control stijf op 80 km/h bij de zoveelste trajectcontrole.

Nee, dan Oekraïne, waar we onlangs waren om een ambulance af te leveren aan een ziekenhuis in het stadje Priloeky (waarover u binnenkort alles leest in AutoWeek). Vooraf had ik gerekend op Wild West-taferelen op de weg, compleet met vervaarlijk slingerende Lada's en ander onberekenbaar rollend materieel. Dat viel me honderd procent mee. De Oekraïense chauffeur blijkt er eentje van de oplettende en anticiperende soort. Zowel op de snelweg als in de chaos van de ochtendspits in Kiev.

Zou het te maken hebben met de toestand van het wegennet? Op een enkele uitzondering na is dat namelijk niet al te best, zeg maar gerust belabberd. Vooral op het platteland. Gaten in de weg zijn eerder regel dan uitzondering en gegarandeerd dat je je dure velgen aan gort rijdt als je niet vreselijk goed oplet. Natuurlijk stuur ik ook liever over strak asfalt dan over zo'n achenebbisj-weggetje maar het laatste wat je hier zal overkomen is dat je in slaap wordt gesust. Niet in de laatste plaats door de menselijke en dierlijke verrassingen die zo nu en dan plotseling de weg oversteken.

De strekking van dit verhaal, met een cc-tje naar het ministerie van Verkeer en Waterstaat: laat de Nederlandse automobilist weer eens zelf nadenken in plaats van alles voor te kauwen. Dat houdt ons scherp en oplettend. Dan kan het geld dat wordt besteed aan infantiele campagnes en overdreven betutteling een betere bestemming krijgen.

Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.

15 Bekijk reacties