Menu
De Bugatti Veyron en ik, we zijn nooit vrienden geworden. Ik weet niet wat het is met die auto maar vanaf de eerste kennismaking vond ik het al een totaal overbodig, megalomaan apparaat dat weinig sympathie bij me opwekte. Dat heeft er denk ik vooral mee te maken dat het uit de degelijke, doordachte Duitse koker van Volkswagen komt en niet het resultaat was van jarenlang geploeter in een vervallen loods op een druilerig industrieterrein aan de rand van Sheffield. Of het levenswerk van een charismatische Siciliaan die z'n manuren heimelijk financierde met een illegaal naaiatelier in een oude wijnkelder in Palermo. De Veyron is een Gründliche Duitse reïncarnatie van een ooit passioneel Italiaans, excuus, Frans merk en vakkundig ontdaan van de charme en magie die om een auto als de Veyron heen hoort te zweven.
Hoe bewonderenswaardig het ook zou moeten zijn dat de Veyron een V16 aan boord heeft; dat blok is zó uitgebreid getest en alles zit zó degelijk in elkaar, de romantiek is ver te zoeken. Dat-ie dik over de 400 km/h loopt, zegt me ook niet zo veel. Volgens James May, die ik laatst sprak over zijn Veyron-ervaring, activeer je met je rechtervoet 'het R&D-centrum van Volkswagen' – hard rijden in deze auto is bijna gemakkelijk geworden.
Klinkt bovenstaand verhaal afgunstig? Zo is het absoluut niet bedoeld. Ik kan voor de gemiddelde supercar sympathie, bewondering of respect opbrengen, afhankelijk van merk en model. Ik vind ze mooi, minder geslaagd of lelijk maar ik vind er in ieder geval iets van. Voor de Veyron heb ik vanaf het begin niets gevoeld, de auto – hoe spectaculair de specificaties ook zijn – laat me koud. En wat helemaal niet helpt om dat beeld te veranderen, is de continue stroom aan actiemodellen van de auto. In Genève hadden ze er weer eentje meegezeuld, in New York volgens mij ook (we hebben er niet eens melding meer van gemaakt) en het lijkt me sterk als we er straks op de beurs van Shanghai niet wéér eentje tegenkomen. Ben ik een romantische ziel die de Veyron niet snapt of hebben meer mensen last van chronische Veyronmoeheid?
Coördinator AutoWeek Classics
Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.
