Menu
Het was weer een ouderwets mooi raceweekend. Mooi omdat landgenoot Robin Frijns voor het derde jaar op rij kampioen werd in evenzoveel raceklasses (Formule BMW, Formule Renault Eurocup 2.0 en Renault World Series 3.5), mooi omdat hij het tot de laatste race spannend hield, mooi omdat hij kampioen werd door concurrent Jules Bianchi op een cruciaal moment een professioneel zetje te geven richting grindbak – wat getuigt van een voor de Formule1 noodzakelijke killermentaliteit – en mooi omdat hij straks bij zowel Sauber als Red Bull mag laten zien wat hij waard is in een F1-auto.
Mooi was ook de ontknoping van de DTM. Dat BMW na een afwezigheid van 20 jaar gewoon eventjes de titel wegkaapt voor de ervaren raceneuzen van Mercedes en Audi is op z'n minst verrassend. Maar het roept ook wel een paar vragen op. Zoals 'zijn zij nou zo goed of is de rest zo slecht?' Hoe kan het dat een debutant meteen kampioen wordt? Audi en Mercedes zijn toch al eventjes bezig in dit hoogstaande kampioenschap; aanhaken en een incidenteel dagsuccesje, daar zou BMW vooraf voor hebben getekend. Nu zijn ze daar in München natuurlijk wel wat gewend qua racerij maar een DTM-auto vanaf de grond opbouwen en vervolgens meteen de concurrentie je hielen laten zien, dat is buitengewoon knap. Of zouden Audi en Mercedes onder een hoedje hebben gespeeld en BMW opzettelijk richting overwinningen en de uiteindelijke titel hebben gemanoeuvreerd? Zoals er in voorgaande jaren ook gefluisterd werd dat Audi en Mercedes elkaar zo nu en dan een titel toeschoven? Je hebt elkaar immers nodig in een kampioenschap dat bestaat uit slechts twee merken, dan is het niet leuk als altijd dezelfde wint want dan haakt de ander uiteindelijk af.
Toch denk ik dat BMW z'n zaakjes simpelweg goed voor elkaar heeft – want anders had Opel een jaar of wat geleden ook wel een keer kampioen 'mogen' worden - en dat de andere twee zich gewoon lelijk hebben verkeken op de kwaliteiten van hun Duitse vrienden, wellicht nonchalant en blase geraakt door de ouwe jongens krentenbrood-tijden waaraan afgelopen weekend een bruut einde werd gemaakt door Bruno Spengler. Reken erop dat de leute in Stuttgart en Ingolstadt wakker zijn geschud door de collega's uit München. De messen zullen scherper worden geslepen dan ooit; ik vind het komende seizoen nu al leuk.
Coördinator AutoWeek Classics
Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.
