Alles is relatief

2 december 2005 om 09:55

Afgelopen zondag kwam ik terug van een reis door de prachtige binnenlanden van Niger en Benin. In deze Afrikaanse landen heeft op veel plaatsen het verzamelen van eten en drinken voorrang op alle andere dagelijkse activiteiten, als die er al zijn. Iemand die weinig heeft, heeft ook weinig om zich zorgen over te maken, tenslotte.

Maar voordat ik afdwaal in een verhandeling over de humanitaire en sociale situaties in deze landen, wil ik het even over het Afrikaanse wagenpark hebben. Het is algemeen bekend dat auto's die hier niet meer gewild zijn, worden verscheept naar Afrika om daar van een lange en zware oude dag te genieten. Opvallend was de grensovergang tussen Niger en Benin. Vanaf het moment dat je Benin binnen rijdt, struikel je – soms bijna letterlijk – over de Peugeots 504 (Break) en 505. Soms in redelijke staat maar over het algemeen in erbarmelijke toestand verkerend. Negentig procent van de auto's zou bij ons goed zijn voor een enkeltje schroothoop. Zo niet in Afrika. 'Zo lang het rijdt', rijdt het, is het motto. En als het kapot gaat dan maak je het. Het liefst ter plaatse.

Je komt er de meest bizarre taferelen tegen, van een 504 die zó zwaar beladen is dat 'ie door omstanders over de brug moet worden geduwd tot een krakkemikkig busje dat tot de nok toe vol zit met mensen, dieren en bagage. Ik heb niemand horen klagen. Sterker: bij het voorbijrijden word je door de complete bus enthousiast toegezwaaid. Men is er al lang blij als men ongeschonden van A naar B komt. Hoe lang dat duurt, maakt weinig uit. In Afrika hebben de meeste mensen misschien geen horloge, ze hebben wel de tijd.

Wat je in Afrika aan verkeerstoestanden meemaakt, staat natuurlijk compleet haaks op ons idee van 'veilig verkeer'. Auto's met ABS, EBD, ESP? Je mag al blij zijn als de remmen van je auto het doen. Maximaal toegestaan laadgewicht? Dat kan makkelijk worden verdubbeld of verdrievoudigd. APK? Nooit van gehoord. Spitsstroken, files? Asfalt an sich (al dan niet bezaaid met gaten) is al pure luxe.

Voor mij is deze reis een behoorlijke reality check geweest; als je het goed beschouwt, hebben we in Nederland eigenlijk alleen maar luxeproblemen. Geen BMW 1-serie maar 'slechts' een Volkswagen Golf van je baas mogen uitzoeken? Wat erg, joh... Je hebt toch eten en drinken? Om niet hypocriet over te komen: ik doe zelf natuurlijk lekker mee in ons welvarende wereldje. De auto-industrie doet daar nog een riant schepje bovenop. Maar het zal altijd in mijn achterhoofd blijven zitten dat hoe meer je bezit, hoe meer (luxe)problemen dat met zich meebrengt. Wees daarom blij met wat je hebt, het kan altijd minder. Filosofisch, nietwaar?

Begin 2001 binnengekomen als stagiair, aan het einde van de stage ‘blijven hangen’ en een maand of vier op de eindredactie gewerkt. Daarna doorgeschoven naar de schrijvende redactie, waar ik – naast het maken van tests - samen met Damiaan Hage en later Stéphan Vermeulen verantwoordelijk was voor de invulling van het Journaal. In 2006 kreeg ik de Occasion-rubriek onder mijn hoede – naar mijn bescheiden mening de leukste pagina’s van AutoWeek! In 2012 weer teruggekeerd op de newsdesk en sinds 2016 verantwoordelijk voor AutoWeek Classics. HOBBY’S: Muziek, gitaarspelen, autosport, fotografie, reizen en natuurlijk auto’s. EERSTE AUTO: Lancia Thema 2.0 ie uit 1990 DROOM: Een roadtrip van een jaar door de VS met een Chevrolet Impala uit 1967. EIGENAARDIGHEDEN: Ongetwijfeld, het benoemen ervan laat ik aan anderen over.

6 Bekijk reacties