Menu
Dit artikel is verschenen in AutoWeek 3 2016
Last van plankenkoorts lijkt de nieuwe XC90 niet de hebben, ondanks de torenhoge verwachtingen die het succes van generatie één hem oplegt. Zeker in R-Design-uitvoering staat er een stoere, zelfverzekerde en bovenal gigantische SUV voor je neus, maar wel één met een klein hartje, of eigenlijk twee kleine hartjes. De XC90 die je hier ziet, is namelijk een T8, oftewel een plug-inhybride. Naast de tweeliter viercilinder benzinemotor is er dus ook nog een elektromotor aanwezig. De combinatie is niet alleen goed voor ruim 400 pk, maar in theorie ook nog zo zuinig dat de leaserijder wordt beloond met 15 procent bijtelling. Daarmee heeft de XC90 alvast één groot voordeel op de drie concurrenten in deze test, waarvoor 21 procent moet worden bijgeteld. Maar, hoe we ons best ook doen, echt veel zuiniger dan de rest is de Volvo niet. Met een beheerste rijstijl komen we 22 kilometer op elektrokracht en in hybride-modus halen we net 1 op 9. En dat is dus als je je inhoudt. Maak je gebruik van de in totaal 407 pk, dan wordt het alleen nog maar meer. Om tot dat vermogen te komen, levert een 2,0-liter viercilinder met turbo én compressor 320 pk aan enkel de voorwielen. Een elektromotor doet daar nog 87 pk bovenop, die geheel naar de achterwielen gaan.
Een onconventionele set-up die zowel voor- als nadelen heeft. Het voordeel is dat er geen verbinding hoeft te zijn tussen de verbrandingsmotor en de achteras. Op de plek waar normaal de cardanas zit, kunnen nu dus de accu's. Met als gevolg een gigantische laadruimte en zelfs een derde zitrij! Het nadeel is dat de auto bij stevig gas geven 320 pk en 400 Nm loslaat op de voorwielen. En dan is het rubber weliswaar gigantisch breed, maar met zoveel power resulteert al dat vermogen vooral in wielspin. Een wat beheerste rijstijl staat hem beter. Dan brengt de achttrapsautomaat de combinatie van elektro- en verbrandingskracht naadloos samen en kun je de XC90 op de invoegstrook in elk gaatje sturen.
