Volvo V70 D3 R-Design (2011)

Pas als je er zelf in rijdt, valt op hoe ontzettend vaak je een Volvo V70 tegenkomt. Nieuwe modellen, oude modellen, sommige afgeladen met kinderen en bagage, andere met enkel de bestuurder in pak. Het oermodel van Volvo gaat nog altijd als een speer. Om dat zo te houden, kreeg de auto een opfrisbeurtje. Aan de buitenkant moet je zoeken naar de verschillen, maar aan de binnenkant is hij flink onder handen genomen. Het interieur is nu in de stijl van de nieuwe Volvo S60 en daar wordt het allemaal niet slechter van. De V70 had een opfrisbeurt vanbinnen ook veel meer nodig dan vanbuiten. De tijdloze koets van de grote stationwagen is goed bestand tegen de tand des tijds. Daar komt bij dat de D3-versie die we meekregen, voorzien is van R-Design. En ja, dat doet het uiterlijk goed! Die wielen, de voorbumper en het dakspoilertje: fans van de befaamde 850R zullen ervan smullen.

Onder de motorkap ligt dus de D3, een nog behoorlijk nieuwe dieselmotor die werd geïntroduceerd in de S60. Die naamgeving is wat veranderd: het getal zegt niets meer over het aantal cilinders, zoals ooit bij de T5 en de D5, Volvo geeft er enkel nog de rangorde van de motoren mee aan. In dit geval is zowel de D5 als de D3 een vijfcilinder. De D3 is echter een 2,0-liter blok, de D5 een 2,4-liter. Ook heeft de D5 twee turbo's en de D3 maar eentje. Het verschil zit hem vooral in de pk's (163 versus 215), niet in het koppel. Je kunt de D5 in een veel bredere powerband gebruiken, van extreem lage tot – voor een diesel – hoge toerentallen.

Extra karakter

Dat kan met de D3 niet, maar ook dat is nog altijd een prima motor. Er is een klein turbogaatje bij lage toeren (die 400 Nm lijkt er toch echt pas boven de 1.500 tpm uit te komen), maar daarna een soepele loop. Ver doortrekken heeft niet zoveel zin, maar ach, hoe vaak doe je dat bij een diesel? De vijfcilinder loopt mooi, wat vooral qua geluid opvalt. Maar de vermogensopbouw is bij sommige viercilinderconcurrenten beter. Maar de hoorbare vijfcilinderroffel geeft de auto wel extra karakter.

We hebben de handbak en dat is mooi, want de Geartronic is niet onze grootste vriend. Nu hebben we het zelf in de hand. Wel even oppassen met de koppeling; het stationaire toerental is namelijk erg laag. Eenmaal onderweg sleurt de motor er heerlijk aan en kracht tekort heb je in Nederland eigenlijk nooit. De besturing is wat afstandelijk, maar gelukkig niet zo week als Volvo's in het verleden waren. Geen sportieveling, maar wel controle bij koerswisselingen.

De stoelen voorin zijn voortreffelijk, maar ook volwassenen achterin hebben niets te klagen. Degene die hiermee wekelijks zijn voetbalteam verplaatst, verdient een extra rondje. Je moet wel geduld hebben bij het invoeren van de bestemming, want het multimediasysteem uit onder meer de S60 irriteert snel. Hoe kan het toch zijn dat de gemiddelde smartphone tegenwoordig razendsnel is, maar navigatiesystemen in dure auto's soms zo gruwelijk traag werken? Nou ja, als de bestuurder de eerste twintig kilometer uit zijn hoofd weet, kan één van de passagiers er tien minuten over doen om de bestemming in te voeren.