Volvo V70 3.2 Summum (2008)

Design speelt meer dan ooit een rol bij Volvo, maar uiteraard wel op een subtiele,
ingetogen manier. Zo is de nieuwe V70 eigenlijk nog steeds net zo hoekig als de 740 ooit was, maar zijn de hoekjes afgerond en ziet de auto er door fraaie tekentafeltrucs honderd procent 21e-eeuws uit. De grootste optische blikvangers zijn de enorme achterlichtunits, waarover de meningen of ze wel of niet mooi zijn nogal
uiteenlopen. Opvallen doen ze in elk geval en het verschil met z'n voorganger is direct duidelijk.
Aan het interieur zal het niet liggen, de cockpit van de V70 ziet er onberispelijk uit. Een rustgevende werkplek, waar afgeronde vormen en prettig aanvoelende, zachte materialen de boventoon voeren. In de V70 vind je geen overbodige poespas, wat misschien nog wel het beste wordt getypeerd door het instrumentarium voor je neus, dat slechts twee klokken herbergt. Of het kleurenscherm van het navigatiesysteem dat geen prominente plaats op de middenconsole inneemt maar op afroep verschijnt uit de bovenkant van het dashboard.

Zes-in-lijn
De V70 wordt aangedreven door een echte zes-in-lijn-motor. Volvo heeft het geluid van de zescilinder goed voor elkaar, in de verte doet het zelfs een beetje denken aan het 'holle' geluid van de V6 uit de Nissan 350Z – geen verkeerd vergelijkingsmateriaal. Tijdens fel accelereren laat-ie een lekkere grom horen maar op snelwegtempo hoor je zo goed als niets meer vanuit het vooronder. Het is dan ook prettig stil aan de boord van de V70. Natuurlijk is 238 pk ruim voldoende om goed op te schieten, maar een echte sportieveling is de Volvo met deze motor niet, daarvoor zul je bij de 285 pk sterke T6 met vierwielaandrijving moeten zijn. De 3.2 zescilinder heeft 'gewoon' voorwielaandrijving en dat is niet in z'n voordeel.
De Geartronic is ook niet een van de snelste – vooral bij terugschakelen neemt-ie de tijd – maar deze zestrapsautomaat is wél lekker soepel en vloeiend. De besturing van de V70 kunnen we omschrijven als 'netjes': niet te direct, niet te licht, niet te afstandelijk. Keurig.
De Volvo-zetels zijn zacht en comfortabel, de zijdelingse steun is niet 100 % en de zitpositie relatief hoog. Omdat het stuur ver axiaal verstelbaar is, kunnen ook lieden
met lange stelten een goede rijhouding vinden. De achterpassagiers hebben eveneens weinig te klagen, de hoofd- en beenruimte zijn goed. De elektrisch bedienbare achterklep van de V70 opent hoog genoeg voor de gemiddelde Nederlander en de laadruimte meet 575 liter met de achterbank overeind. De opening van het laadruim is mooi breed en je hebt een keurig vlakke laadvloer, waaronder zich een aantal ondiepe vakken bevindt. Handig is het schot dat je rechtop kunt zetten, om te voorkomen dat tassen of kratten bier een eigen leven gaan leiden tijdens het rijden. Verder zien we geleiderails met verschuifbare bevestigingspunten, de nodige sjorogen en een 'labradornet' dat uit de dwarsbalk tevoorschijn kan worden getrokken. De leuningen van de achterbank leg je met één beweging plat (de zitting blijft op z'n plaats) en je hebt een nog grotere vlakke laadvloer met een totale capaciteit van 1.600 liter.