Volvo S70 2.5 D (1999)

Volvo vernieuwde in 1997 zijn dikste middenklasser. Het merk benadrukte dat ze daarin een persoonlijke stijl hebben gelegd. Dat blijkt onder meer uit andere aanduidingen zoals S70 voor de sedan, naast de V70 stationcar en C70 voor de heel persoonlijke coupé en convertible. Onder de motorkap van onze testwagen bromt Audi"s (oude) vijfcilinder turbodiesel.
Aanzien heeft de testwagen beslist. Volvo rondde zijn voormalige 850, die welhaast sensationeel brak met Volvo"s kubistische periode, als S70 nog meer af. Daarmee is hij toch minder een auto voor non-conformisten die wars zijn van modieuze trends dan vroeger. Je kunt het ook zo uitleggen dat Volvo dus succesvol van zijn tank-imago is afgekomen.
Ambiance is wat we in het interieur zoeken, een voorname stijl. Een Volvo is niet modieus. Dat geldt ook van binnen. Stemmig, maar doodsaai grijs kunststof bepaalt de sfeer; op de portieren zit geen stofbekleding, behalve een hoekje tapijt onderaan. Onze testauto stelde het zonder (als extra leverbare) houtdecoratie, wél had "ie stoelbekleding in een combinatie van stof en leer. De mode van gister: de schuin naar de bestuurder gedraaide middenconsole, een oud BMW-idee dat allang niet meer overal navolging vindt.
De dieselmotor jaagt onze testwagen op economische wijze voorwaarts. Volvo maakt
gebruik van een ex-Audi vijfcilinder, de sterkste diesel uit de vorige A6. De oudere 2.5 vijfpitter is goed voor 103 kW/140 pk. Het bekende onderaards gerommel van de vijfpits diesel-Volvo geeft beslist een status-gevoel. Voelbaar heeft de grote S70 veel trekkracht.
Onze metingen bevestigen dit, de zware Volvo is best vlot. Vooral de 80-120 souplessemeting in vier toont dit met slechts 8,7 seconden op indrukwekkende wijze. Ook de tijd in "5" is met 13,3 seconden nog netjes.

Wat schakelwerk

De Volvo heeft blijkbaar voldoende krachtsreserve, zij het dat daartoe wel enig schakelwerk is vereist. Bepaald geen straf, want zijn bak schakelt prachtig soepel en trefzeker. In de Volvo merk je dat de turbo in het vooronder pas vanaf 2500 tpm vol op stoom is. Bij plotseling gasgeven treedt het aloude "turbo-gat" aan het licht, de motor reageert niet meteen. Gemiddeld haalt hij een mooie 1:13,5.
Rijkwaliteit op hoog niveau mag je in deze klasse verwachten en daarin stelt hij niet teleur. Hij doet daarbij sportief aan. Jazeker: een sportieve Volvo, zelfs in dieselversie. Met vrij stevige vering die wat bonst op korte oneffenheden en een heerlijk gevoelige, nauwkeurige besturing. Hij waarschuwt met opkomend onderstuur dat de grenzen in zicht komen.
Zitgelegenheid is er in deze testkandidaat volop. De Volvo-stoelen zijn lekker diep geprofileerd, vooral de rugleuningen (met instelbare lendensteun) pakken je prettig klemvast beet. De juiste steun onder de dijen valt in te stellen door aparte hoogteregeling voor- en achteraan de zitting. Het zou kunnen dat fors gebouwde bestuurders - om de term "dikke Duitser" te vermijden - de Volvo-meubels te smal vinden. Achterin is het geen behelpen, er zijn ook drie rolgordels en drie hoofdsteunen. De middelste kan verzinken als daar niemand zit, zodat hij het zicht naar achter niet beperkt.
In praktische zin heeft Volvo goed doorgedacht. Zo is er een in delen omklapbare achterbankleuning en een omklapbare leuning op de rechter voorstoel. Handig als er nog wat planken mee moeten om je Scandinavisch chalet af te bouwen. Gewone bagage past er genoeg in het vierkante pakhuis. Volvo staat natuurlijk voor veiligheid. Dus zit er ABS op en standaard zij-airbags.
Dat de S70 géén passagiersairbag meebrengt, zijn we van Volvo inmiddels wel gewend. Immers, als je een kinderzitje voorin zet kan dat niet, een airbag rechts, want als de "bag" na een aanrijding explodeert, komt het kindje in het stoeltje in de verdrukking, aldus luidt de bekende Zweedse filosofie. Tegen Volvo zeggen wij: overtuigend is dat kinderzit-verhaal pas als u zou aanbieden om voor hetzelfde geld wel of geen "rechtse zak" te monteren, in plaats van er liefst f 750 voor te vragen. Niet iedereen heeft tenslotte kleine kinderen.