Volkswagen T-Roc R - Eerste rijtest

Onder luid gejuich van duizenden uitzinnige fans komt de nieuwe ster van het Volkswagen R-gamma het podium op gedrift: rook van de banden, jankende gitaren als heftige begeleiding. Hardrock in optima forma, non-conformistisch, anti-establishment en tegendraads.

Zo ongeveer ziet de marketingafdeling van Volkswagen de nieuwe T-Roc R voor zich. Denken we. Het is op papier in elk geval een opzienbarend apparaat. De van de Golf R geplagieerde 2,0-liter viercilinder in de heftig bebumperde neus pompt er 300 pk en 400 Nm uit, genoeg om het digitale tellerwerk in minder dan vijf seconden 100 kilometer per uur aan te laten geven. Een sprinttijd waar je nog niet zo gek lang geleden een tamelijk serieuze Porsche voor moest aanschaffen, maar dan achter het stuur van een redelijk compacte cross-over met Volkswagen-logo.

Als optie monteert het merk bovendien een sportuitlaat van Akrapovic, om de zangkwaliteiten van de snelste T-Roc wat extra aan te zetten. Hoewel echt spektakel uitblijft – daarvoor dempt het partikelfilter net wat te veel – zijn je oren doorgaans genoeg om vast te stellen dat er geen gewone T-Roc voorbijrijdt. Het onderstreept bovendien mooi de enorme overmacht die de 2.0 TSI in huis heeft. Het duurt wat langer dan voorheen voordat de viercilinder op volle stoom komt, ook weer door het partikelfilter, maar als de krukas meer dan 2.000 keer per minuut rondgaat, legt de motor moeiteloos 400 Nm op het asfalt en blijft dat doen tot meer dan 5.000 omwentelingen. Vlak daarna tikt de krachtbron zijn maximale vermogen aan en houdt dat vrijwel tot de toerenbegrenzer vast. Dit blijft één van de soepelste viercilinders die je op dit moment kunt krijgen.

Toch schuilt in die welhaast grenzeloze souplesse ook gelijk een gevaar: het gaat allemaal wel heel erg gemakkelijk. Dat komt ook door de standaard aanwezige, zeventraps DSG-automaat met dubbele koppeling. Die weet in het merendeel van de gevallen juist te voorspellen welke versnelling je gaat gebruiken en schakelt dus bliksemsnel en ogenblikkelijk. Dat kun je geen nadeel noemen, maar het verhoogt de beleving ook niet. Er is simpelweg altijd kracht voorhanden, zonder dat je er enige moeite voor hoeft te doen. Echt speciaal voelt het daardoor niet. Wanneer je zelf gaat flipperen en heel snel terug wilt schakelen, loopt het mechaniek soms een fractie achter. Het gaat dan wel om incidenten. Het maakt van de aandrijflijn een uitstekende studioplaat: gepolijst, perfect afgemixt en foutloos. Daardoor blijft hij tegelijkertijd verstoken van het rauwe randje dat liveconcerten hun spanning en aantrekkingskracht verleent.

Wat voor de aandrijflijn geldt, geldt ook voor het onderstel. In eerste instantie verbaas je je over de hoeveelheid grip en tractie die de T-Roc R aan de dag legt. Telkens weer blijk je met hogere snelheid te kunnen insturen dan je dacht. De neus volgt vervolgens gedwee je commando’s op met een steeds grotere mate van idiotie. Alleen door bewust te provoceren, krijg je de voorwielen zover dat ze het niet meer aankunnen en dan nog kost het moeite. Is het eenmaal zover, dan probeert de auto in eerste instantie door maximaal 50 procent van de aandrijfkracht naar achteren te sturen de balans te herstellen. Is dat niet voldoende, dan grijpt het ESP-systeem beheerst in. Indrukwekkend, maar alles gaat op precies dezelfde manier als een T-Roc 2.0 TSI met 190 pk en 4Motion, alleen harder. Waar een Golf R nog wel te verleiden valt om de neus op het gas iets naar binnen te drukken, lukt dat door het hogere zwaartepunt en gewicht van de T-Roc alleen op een enorm brede lap asfalt. Wel krijgt Volkswagen een grote pluim voor de hoeveelheid comfort.

Zelfs in Race zijn de adaptieve dempers nooit vervelend hard en ervaar je altijd het gevoel dat zelfs een enorme krater in een snel genomen bocht de T-Roc niet uit balans zou brengen. Het comfort is ook op de optionele 19-inchwielen goed, zeker in de wetenschap dat het onderstel zoveel meer aankan en dat de remmen zelfs onder dergelijke omstandigheden geen krimp geven.

PLASTIC

Al met al kunnen we niet anders dan concluderen dat de T-Roc R een indrukwekkend stuk techniek is, alleen knaagt tege lijkertijd het gevoel dat hij zich niet zo onderscheidt van andere T-Rocs als de Golf R van andere Golfs. Dat zou voor een vanafprijs van € 54.515 exclusief 19-inchwielen en Akrapovic-uitlaat eigenlijk wel moeten. Zeker omdat het interieur met dat bedrag in het achterhoofd te veel goedkoop ogend plastic bevat en op de uitstekende sportstoelen na dus ook op dat vlak erg dicht bij de basis blijft. Wie verwachtte dat dit onvervalste heavy metal zou worden, komt bedrogen uit. De T-Roc R is meer Coldplay. Niemand die ooit gezegd heeft dat het vals klinkt, maar je weet altijd van tevoren wat je krijgt. Een uitstekende uitvoering zonder verrassingen. En een hoge toegangsprijs.