Toyota Hilux 2.4 D-4D - Test

Met zijn oranje lak, 18-inch wielen, chromen roll-bar en fraaie aluminium afdekking van de laadbak komt onze testauto weliswaar heel stijlvol over, maar de eerste verkeersdrempel schud je wakker en laat je duidelijk merken dat wie een verfijnd onderstel wenst, beter een RAV4 of een Land Cruiser kan bestellen. Man, wat een dreun kan zo’n kleine, gemene ribbel toch geven! Als we zo letterlijk met de neus op de feiten zijn gedrukt, is het goed ons te realiseren waarmee we eigenlijk onderweg zijn.

De Hilux bestaat al decennia en is in het Toyota-programma net zo’n vaste waarde als de Land Cruiser en de Corolla (weer) is. Er zijn delen van de wereld waar haast geen andere auto’s (kunnen) komen dan de Hilux en dat zijn precies de plekken waar de wegen allerminst zijn geasfalteerd en waar drempels helemaal niet nodig zijn om het verkeer af te remmen. Functionaliteit en duurzaamheid: daar gaat het bij de Hilux om. Niet per se om gerieflijk van A naar B te komen, hoewel wij natuurlijk geneigd zijn een auto wel zo te beoordelen. Maar het is geen gewone personenauto, het is een bedrijfsauto die je kan helpen met het verdienen van geld buiten de gebaande wegen of met een aanhanger van twee ton op de trekhaak.

TUSSENBAK

Toyota heeft met het nodige tromgeroffel afscheid genomen van de dieselmotor voor zijn personenauto’s, maar voor de bedrijfsauto’s is het nog lang niet zo ver. Onlangs hadden we al een Proace Verso die uitsluitend met diesel is te krijgen en dat geldt ook voor de Hilux. Onder de lange motorkap zit een vrij nieuwe 2,4-liter viercilinder diesel met 150 pk vermogen en dat is de enige keus die er voor alle varianten van de Hilux is. Met 400 Nm koppel heeft hij trekkracht genoeg en de zestraps automaat van onze testauto zorgt ervoor dat hij op het juiste moment schakelt. De motor is sterk, maar er is minder moeite gestoken in het verdringen van het geluid en de trillingen.

Eerlijk is eerlijk, na een paar dagen ben je daaraan gewend, want zo vreselijk is het allemaal niet. Hij draait een rustige 2.000 tpm als je met 130 km/h over de snel weg kruist. Het is natuurlijk geen auto om sprints mee te winnen. Onze testauto kon niet eens de acceleratiecijfers van de fabrieksopgave evenaren. Maar wellicht lukt het beter als hij wat meer is ingereden dan die 850 km die hij ten tijde van het meten op de teller had.

De Hilux heeft afhankelijk van de uitvoering ook een tussenbak. De versies met automaat hebben die sowieso standaard aan boord. Met een draaiknop links van de klimaatregeling kun je de keuze maken tussen 2 hoog, 4 hoog en 4 laag. Allemaal elektronisch geregeld en dus niet met zo’n extra pookje op de vloer. Onder zeer zware omstandigheden kun je trouwens een beroep doen op nog een paar andere elektronische hulpjes. Zo is er een systeem dat de auto op een steile, glibberige afdaling op snelheid en koers houdt. Het enige wat je dan hoeft te doen, is dus sturen; de pedalen kun je met rust laten. Daarnaast activeer je, indien gewenst, met een druk op de knop het sperdifferentieel op de achteras.

Het woord ‘aanhanger’ viel al even: deze Hilux mag 3.200 kg (geremd) trekken. En wie de laadbak wil vullen: het laadvermogen van deze Hilux met dubbele cabine bedraagt 1.135 kg.

DUBBELCABINE

Met het uiterlijk van deze Hilux met dubbele cabine is iets raars aan de hand. Je kunt kiezen uit maar liefst drie carrosserievarianten. Het begint met een heel korte met twee deuren: de enkelcabine. Die heeft enkel zitplaatsen voor de bestuurder en een passagier. Dan is er een ‘extracabine’, die een wat langere cabine heeft met nog steeds twee zitplaatsen, maar ook een klein beetje bagageruimte achter de voorstoelen.

De dubbelcabine tot slot heeft vier deuren en vier zitplaatsen. Zou je zeggen. Maar wie een achterportier van onze oranje Toyota opentrekt, ziet daar helemaal geen achterbank, maar een keurig afgewerkte laadruimte en een robuust tussenschot achter de voorstoelen. Dat is het gevolg van onze belastingwetgeving, die een bepaalde hoeveelheid laadruimte voorschrijft om een grijs kenteken te krijgen en bpm-vrijstelling te behouden. De laadbak van de Hilux dubbelcabine is daarvoor te kort. Een achterbank kan wel – daarmee komt hij zelfs zo uit de fabriek gerold – maar het maakt de auto wel behoorlijk duurder: € 78.515 in plaats van de € 58.824 die hij nu kost voor consumenten. Waarom zou je dan toch een dubbelcabine nemen? Een voordeel daarvan is dat een deel van je bagageruimte dus warm, droog en gemakkelijk toegankelijk is. Niet handig voor zand en stenen, maar wél een prima plek als je ook een computer of iets dergelijks wilt meenemen.

BIJVERSCHIJNSEL

De rijeigenschappen hebben we al aangestipt: dit is een auto die naast het vervoer van mensen moet voldoen aan andere functionele eisen die hoe dan ook ten koste gaan van het rijcomfort. Het is vooral de vering waaraan je dat merkt: stuiterig. De starre achteras is afgeveerd met bladveren en als je een kuub zand van 1.500 kg achterin zou scheppen, voelt het veergedrag al veel prettiger aan. Maar het zal nooit in de buurt komen van personenautocomfort.

Aan die veer eigenschappen raak je gewend en je zult merken dat de auto mede dankzij de prima stoelen ook op lange snelwegritten goed voldoet. Want zolang er geen richels en drempels zijn, is het een goedmoedige lobbes. En als je van sturen houdt, is deze Toyota helemaal jouw auto: de stuurinrichting is behoorlijk indirect, dus je moet flink aan het stuurwiel draaien.

Deze Executive-uitvoering is zeer compleet uitgerust, en op dat gebied is de vergelijking met een personenauto veel gemakkelijker te maken. De materialen zijn dan misschien wat robuuster, maar midden op het dashboard prijkt een groot scherm dat eigenlijk dezelfde functionaliteiten heeft als het multimediasysteem in een RAV4 of CH-R. Dus navigatie, audio, achteruitrijcamera en telefoon zijn via dit touchscreen te bedienen. Verder heb je in deze auto standaard automatische klimaatregeling, leren bekleding met stoelverwarming en eronder schitteren fraaie lichtmetalen wielen.

Het dashboard is in het midden voorzien van een kleurendisplay dat tal van functies laat zien. Het ontwerp van de wijzerplaten is met een soort tandwielmotief behoorlijk uitbundig, maar dat is dan ook meteen de enige frivolteit. Ook hier geldt: het is vooral functioneel.

Je zit lekker hoog in de Hilux en je hebt daardoor een goed zicht op het verkeer. Het zicht naar achteren is daarentegen iets minder riant. De lengte van de laadbak is moeilijk in te schatten, dus die parkeercamera is geen overbodige luxe (want parkeersensoren heeft hij niet).

We liepen trouwens tegen een zeer irritant bijverschijnsel van de tussenwand aan. Die wand heeft (uiteraard) ook een ruitje waardoor je naar achteren kunt kijken. Maar als je in het donker rijdt en in je binnenspiegel kijkt, zie je op die ruit precies de reflectie van het beeldscherm van het navigatiesysteem. Uiterst hinderlijk!

De gefotografeerde auto is trouwens van allerlei accessoires voorzien die het uiterlijk behoorlijk opfleuren of hem simpelweg praktischer maken. Bij onze testauto is dat bijvoorbeeld de aluminium afdekking van de laadbak, een chromen roll-bar en een uitschuifbare laadbodem. Maar de lijst met accessoires is haast eindeloos.