Test: Opel Mokka-e

In zijn gifgroene kleur doet de nieuwe Mokka denken aan de fameuze Opel Manta uit de New Kids-serie.

Goed, die Manta was te nieuw voor wat Opel nu het ‘Vizor’-front noemt. Toch is de link tussen die auto en de gifgroene Mokka-e, die volgens Opel zijn voorzijde ontleent aan de eerste Manta, makkelijk gelegd. In een grijstint en met kleine wielen oogt de Mokka ineens heel wat minder hip, maar blijft er juist door dat bijzondere front toch een markant model over. ‘En profil’ heeft die auto wel wat weg van de DS 3 Crossback, vooral door de rechte neus, relatief lange motorkap en rechtopstaande voorruit. Dat is natuurlijk geen toeval, want dit is de eerste Mokka die volledig op Franse techniek is gebaseerd en de Mokka deelt dan ook heel veel specificaties met het broertje dat in elektrische vorm de toevoeging ‘E-Tense’ krijgt. Net als bij die auto en de eveneens technisch gelijke Corsa-e wordt de elektrische Mokka gewoon naast benzine- en dieselversies ­gevoerd, waarbij de optische verschillen zich beperken tot de gestileerde ‘E’ op ­achterklep en B-stijlen.

B in plaats van D

De Mokka heeft een traditionele indeling, dus met de (elektro)motor en de aandrijving aan de voorzijde, de motor levert 136 pk en 260 Nm. De auto versnelt gemakkelijk en soepel, zonder echt snel te zijn. Het juiste woord is eerder ‘vlot’, waarbij de directe reactie op het rechterpedaal uiteraard een groot voordeel is ten opzichte van vergelijkbare brandstof­auto’s. Regeneratief remmen doet de Mokka in standaardmodus nauwelijks, maar daar is wat aan te doen door de auto simpelweg in ‘B’ in plaats van ‘D’ te zetten. Van ‘one-pedal-driving’ is vervolgens evengoed geen sprake, want voor het laatste stukje moet je het rempedaal gebruiken.

Goed bruikbaar

Met een accupakket van 50 kWh komt de Mokka op papier 324 kilometer ver. Is de accu leeg, dan komt hij aan de snellader bovendien vlot weer op adem. Maakt dat de Opel tot een perfecte of vooruitstrevende EV? Dat niet, maar ondanks zijn vrij middelmatige cijfers is hij wel goed bruikbaar. Het rijden is niet supercomfortabel, het onderstel is soms wat bonkerig en op slechte wegen zit er vrij veel beweging in de koets. De besturing is wat licht, maar onprettig is het eindresultaat gelukkig niet. Voorin is de zitpositie heel goed voor elkaar. Het stuurwiel is uitgebreid in diepte verstelbaar, de stoel kan laag als je dat wilt en ook langere mensen hebben voldoende ruimte. Handig dat het dashboard ter hoogte van de knieën stevig wijkt voor langere benen. Fijn! De Mokka heeft vanbinnen een design­primeur: het ‘Pure Panel’, ofwel twee met pianolakplastic op het oog aan elkaar gesmolten schermen. Niet helemaal nieuw, maar het levert een strakkere en modernere aanblik op in vergelijking met eerdere Opel-interieurs. Dat is wel sterk afhankelijk van de gekozen uitvoering, want eenvoudiger versies krijgen kleinere schermen met grote, lelijke randen.

De schermen zelf zijn herkenbaar PSA, zij het overgoten met een Opel-sausje en ontdaan van de klimaatregeling. Die zit gewoon in een apart cluster, zoals dat hoort. Daardoor stoort het iets minder dat de reactiesnelheid van het centrale touchscreen onder de maat is: het scherm is simpelweg minder vaak nodig.

Goed voor elkaar

Materiaalgebruik, bouwkwaliteit en afwerking zijn keurig en de standaard­uitrusting is goed voor elkaar. Een instap-Mokka-e biedt bijvoorbeeld al een startknop, klimaatregeling, ledverlichting en een warmtepomp. Toch is een extra investering om tot een compleet ogende auto te komen raadzaam, al is het maar vanwege de kleine beeldschermen en dito wielen van de instapper. Wie beide ‘euvels’ wil verhelpen, moet minimaal naar een Business Elegance, die € 34.999 kost. Stoel- en stuurverwarming kosten dan nog € 399. Een drie-fasenlader is voor € 1.000 extra dan nog een echte ­must-have, maar voor de kleur ‘Matcha Green’ betaal je geen cent extra. Doen!