Test: Suzuki Grand Vitara TDi 16V (2003)

Om met die binnenkant te beginnen: op de AutoRAI wierpen we de eerste blikken op het nieuwe interieur en het eerste dat opvalt, is de frisse en solide indruk die het geheel maakt. Een hele vooruitgang ten opzichte van het oude. Laten we de wijzigingen even op een rijtje zetten. Ten eerste is het tweespaaks stuurwiel vervangen door eentje met drie gaten, de klokkenwinkel erachter oogt meer bijdetijds door z'n chromen randjes en witte verlichting. Het gedeelte rechts naast de bestuurder ging compleet op de schop; drie draaiknoppen voor de standaard handmatig bediende airco, een afsluitbaar vakje eronder en achter de pook twee bekerhouders (in één daarvan de verwijderbare asbak) die ook aan het oog onttrokken kunnen worden door een schuifklepje. Pook en middenconsole kregen ook een restyling, we vinden een 12V-aansluiting en verschuifbare armsteun herbergt een opbergvak en de klep ervan twee bekerhouders. Overigens bedraagt het totaal aan BH's liefst zeven want er zit er nog eentje naast de handrem en nog twee achterin. Het geheel werd overgoten met een alu-sausje, wat chic, volwassen en zeker niet geforceerd overkomt.

Serieuze kandidaat
Leuk en aardig natuurlijk, zo'n opgefrist interieur maar waar het hier écht om gaat, is de nieuwe 2.0 16-kleps common raildiesel. Het blok is een bekende, want we vinden 'm als HDI terug in diverse Peugeots. Daarin moet 'ie het niet hebben van z'n pure power, maar meer van z'n mooie loop en afwezigheid van een turbogat en daardoor geleidelijke opbouw van de krachten. Deze eigenschappen komen ook in de Grand Vitara prima tot z'n recht. Met de ramen naar beneden valt een 'vrachtwagensound' niet te negeren, maar met ramen omhoog en airco op 'standje aangenaam' dringt er weinig hinderlijk dieselgeluid in de cabine door. De 109 pk maar vooral de 270 newtonmeter koppel maken van de Grand Vitara een serieuze kandidaat bij de tussenacceleraties. Vanaf 1.700 toeren pakt de tweeliter lekker op, maar dat wil niet zeggen dat er daaronder niets gebeurt. Ook in het terrein – we konden even ons gang gaan op rotsachtige bergweggetjes – is de voorraad koppel onderin erg prettig. De besturing is bijzonder licht maar desondanks nooit vaag. Door de 28 centimeter kortere wielbasis van de driedeurs ten opzichte van de vijfdeurs is 'ie onvermijdelijk wat stuiterig op korte oneffenheden. Onder de streep kunnen we concluderen dat Suzuki een prima zet heeft gedaan door deze fijne turbodiesel in de Grand Vitara te monteren. Bijna 28 mille is geen koopje, maar voordelig is de GV nog altijd wel. Suzuki denkt dit jaar 1.100 GV's te verkopen, waarvan zo'n 25% met dieselmotor.