Opel Astra GTC (2011) - Test

Alleen Volkswagen en Toyota hebben nog een driedeurs versie van de Golf en de Auris in de prijslijst staan en het is nog maar de vraag of die de volgende modelwissel zullen overleven. Welkom in het era van de coupé! Ach ja, waarom ook niet? Opel heeft zelfs even getwijfeld of de nieuwe GTC wel Astra zou moeten heten. Manta of Calibra is overigens geen optie, een eventuele opvolger daarvan wordt overwogen. Tot die tijd zal de Astra GTC, die trouwens maar drie centimeter kleiner is dan een Calibra, de honneurs moeten waarnemen. Een eerste blik toont de verwantschap met de gewone Astra, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Op de buitenspiegels na deelt de GTC geen enkel carrosseriedeel met de hatchback. Hoewel over smaak niet valt te twisten, durven we wel te stellen dat de GTC een fraaie coupé is. Niet 'overdesigned', zoals je dat wel eens ziet, maar goed geproportioneerd met enkele speelse details. Zoals de vouw die vanaf het achterlicht in een ronding om de deurgreep wegvloeit in de flank.

Fraaie voorwielophanging

De Astra werd niet alleen op de tekentafels tot een sportieve coupé getransformeerd. Zo kreeg het onderstel ook de nodige aandacht en dan de voorwielophanging in het bijzonder. De GTC is voorzien van zogeheten Hiperstrut veerpoten. Die afkorting staat voor High Performance Strut, waarbij het gaat om een doorontwikkelde versie van de bekende McPherson veerpoot. Maar wat is dan het grote verschil daarmee? We zullen het in zo eenvoudig mogelijke bewoordingen proberen uit te leggen: de wielnaaf heeft onder- en bovenaan een eigen draaipunt (zie foto en afbeelding). Ofwel: niet de hele veerpoot draait bij het insturen, maar alleen de naaf en daarmee het wiel. Kortom, een veel stijvere wielophanging, meer stuurprecisie, meer grip en nagenoeg geen aandrijfreacties in het stuur. Achter zien we een licht aangepaste versie van de ophanging die ook onder de normale Astra wordt toegepast. Geen multilink dus. Met het optionele FlexRide kan de bestuurder uit drie demperinstellingen kiezen. Elke GTC staat standaard op 18-inchwielen (bandenmaat 235/50) en is tegen meerprijs te voorzien van 19- of 20-inch.

Echte rijdersauto

In de praktijk pakt die aangepaste voorwielophanging, die we ook al kennen van de Insignia OPC en de Ford Focus RS (daar heet het RevoKnuckle) geweldig uit. Elke scepsis die je tegen een potent gemotoriseerde voorwielaandrijver kunt hebben, neemt de GTC overtuigend weg. Je hebt veel meer contact met de voorwielen, die even gehoorzaam op stuurbewegingen reageren als een huursoldaat op een commando van zijn superieur. Direct en precies, zo is de besturing het best te omschrijven. De toegenomen stijfheid van de voorwielophanging en het feit dat aandrijfreacties in het stuur uitblijven, zorgen voor een uiterst solide gevoel. En de zelfverzekerdheid waarmee het brede rubber zich aan het asfalt vastgrijpt in bochten, maakt je soms bijna overmoedig. Die 'luttele'180 pk's waarmee wij vandaag stoeien zijn feitelijk een peulenschilletje voor dit onderstel, dat met de komende OPC honderd stuks meer te verwerken krijgt. De achterpartij weet het tempo uitstekend bij te benen. De dwarsgrip is verbeterd en daardoor raakt de GTC nauwelijks uit de koers als je in een scherpe doordraaier het gas ietsje lift. Wat besturing en onderstel betreft schaart de nieuwe GTC zich onder de toppers in zijn segment. Freude am fahren, heet dat in Beiers jargon!

Turbogaatje

De aandrijflijn haalt niet dezelfde graad van perfectie als het onderstel. Zoals we al in eerdere test met de Astra 1.6 Turbo ondervonden, maakt deze motor de hooggespannen verwachtingen niet volledig waar. De opgegeven waarden van 180 pk en 230 Nm beloven veel goeds, maar het enthousiasme wordt getemperd door de vertraagde respons op het gaspedaal. Hij komt niet zo gretig over en het is jammer dat de tweede versnelling nét niet tot 100 km/h reikt. De gasrespons verbetert iets als je de sport-modus van het optionele FlexRide kiest. De turbo heeft even tijd nodig om écht op adem te komen. Draaien de schoepen eenmaal op volle toeren, dan maakt de Astra tempo als een opgejaagd zwijn in de Veluwse bossen. De pook van de zesbak werkt met vrij korte slagen, beter dan we uit de gewone Astra gewend zijn. Een automaat is (nog) niet leverbaar. Kruipen we tot slot nog even op de achterbank, aangezien ons een coupé met vijf zitplaatsen is beloofd. Nu weten we van de vijfdeursversie al dat de beenruimte niet overhoud en dat is ook hier het geval. En dat het dak lager is, merk je ook. Vorm ging boven functie, maar dat willen we de GTC vergeven, entertainer als hij is.