Renault Vel Satis 2.2 dCi 16V Privilège (2004)

We kunnen er niet omheen; de Vel Satis is een opmerkelijke verschijning. En ook in het interieur zijn de créateurs van Renault behoorlijk actief geweest. Anders dan je misschien zou verwachten bij een futuristisch vormgegeven auto, heeft de Vel Satis gewone klokken en meters met wijzers. Maar de Vel Satis heeft toch wel wat elektronische snufjes aan boord. Zoals bijvoorbeeld een soort 'creditcard', als afstandsbediening en contactsleutel. De bediening van de handrem wordt door de Vel Satis zelf verzorgd. Hij zet zichzelf vast zodra de creditcard uit de gleuf wordt genomen en laat weer los zodra je wegrijdt. Een display op het dashboard vertelt of de handrem los dan wel vast staat. Verder scoort 'ie met remassistent, parkeer- en regensensor, traction control en een stabiliteitssysteem.

Vorstelijk
In de Vel Satis zit je als een vorst. Omdat je relatief hoog zit, kun je het overige verkeer goed overzien. De stoelen zijn stevig en geven goede steun van opzij. Ze zijn uitgebreid elektrisch verstelbaar; zelfs de onder- en de bovenkant van de rugleuning zijn apart te verstellen. In het interieur is geen gebrek aan ruimte. Achter paneeltjes in de middenconsole en in het dasboard en in de middenarmsteun blijken vakjes en laatjes te zitten. Achterin heb je aan hoofdruimte geen gebrek en de beenruimte is riant. De achterbank is even ruim van opzet als het meubilair voorin. De bank is in principe bedoeld voor twee personen, maar we tellen drie in hoogte verstelbare hoofdsteunen en drie driepuntsrolgordels. Dat het comfort van de mensen op de achterbank een bijzonder punt van aandacht is geweest bij het ontwerpen van de Vel Satis zie je aan de knoppen waarmee de achterpassagiers zelf ventilatie en verwarming kunnen regelen.
De Vel Satis is géén stationwagon en zijn best grote kofferbak is niet zo regelmatig van vorm. Bovendien moet je bij het in- en uitladen de spullen over een drempel tillen. De Renault krijgt een in ongelijke delen omklapbare achterbank mee, voor als er méér mee moet.

Solide wegligging
Tijd om de Renault in beweging te zetten. Je drukt op de startknop en de diesel komt tot leven. De Renault heeft een 2,2-liter dieselmotor onder de kap, met vier kleppen per cilinder, commonrailinjectie, een turbocompressor en een intercooler. Hij levert een vermogen van 150 pk en een koppel van 320 newtonmeter. Hij klinkt aardig gedempt, al hoor je de motor wel wat duidelijker wanneer hem de sporen geeft. Maar als je met constant snelwegtempo rijdt, is het in de grote Renault mooi rustig. Terwijl hij over de weg glijdt, filtert het onderstel oneffenheden weg. Toch hebben vering en demping absoluut geen weke afstemming gekregen. Dat merk je als je wat rapper door de bocht gaat en de koets netjes rechtop blijft. Maar al met al ligt de wagen gewoon solide op de weg en de voorwielen volgen de richting waarin ze door de chauffeur worden gedirigeerd. Alleen, om nu te zeggen dat er sprake is van goede communicatie; nou nee. De besturing werkt nogal gevoelloos. In diezelfde trant schakelt de grote Renault. Z'n versnellingspook gaat soepeltjes, maar zonder veel terugkoppeling door het schakelpatroon heen.