Renault Clio 16V (1995)

In 1976 introduceerde Volkswagen de Golf GTI, die niet alleen een enorm succes oogstte, maar ook meteen een trend zette als kleine-middenklasser-met-een-beresterke motor. In de jaren '80 wemelde het werkelijk van de GTI's. Naarmate de 'eighties' vorderden, verloren de letters 'GTI' echter veel van hun glans. Ze werden te zwaar en de scherpe kantjes waren eraf. Juist toen de GTI's echt aan overgewicht begonnen te lijden, stond er een nieuw fenomeen voor de deur: snelle, hoogtoerige zestienkleppers. Voor veel fabrikanten aanleiding om de aanduiding GTI overboord te zetten en een nieuw synoniem voor snel en sensationeel te gaan gebruiken: 16V.
De Clio 16V was een van de eerste Franse exponenten van de zestienkleppen-trend. En die auto had nogal wat te bewijzen: hij moest de felle Renault 5 GT turbo op zijn minst evenaren en tegengas geven aan de GTI van dat moment: de Peugeot 205. Daarvoor kreeg de Clio een 1,8-liter motor met maar liefst 136 pk onder de kap. En daarmee accelereert de net geen 1000 kilo wegende Clio niet, hij lanceert zichzelf: van 0-100 km/h in maar 8,5 seconden en ook de tussenacceleraties getuigen van een bijzonder doorzettingsvermogen. In de vijfde versnelling is het tussensprintje van 0-120 km/h in 12,1 seconden achter de rug, in vier heb je daarvoor slechts 9,2 seconden nodig.
Dergelijke prestaties roepen om een aangepast onderstel. De 16V staat dan ook een stuk 'vierkanter' op de weg dan de minder snelle uitvoeringen: de spoorbreedte voor is 6 centimeter groter (1,42 m ten opzichte van 1,36 m) en achter staan de wielen van de 16V een centimetertje verder uit elkaar (1,35 m t.o.v. 1,34 m). Ook ligt de koets wat dichter boven het wegdek dan de andere Clio's: 3 centimeter om precies te zijn. Bovendien heeft de 16V zeer stugge dempers die elke oneffenheid bijna pijnlijk aan de inzittenden doorgeven. Van comfort is dan ook nauwelijks sprake. Wel zorgt dat stugge onderstel ervoor dat de sportieve Clio een innige relatie met het wegdek onderhoudt.
In snelle bochten wil de auto regelmatig een achterwieltje optillen, maar dat doet niets af aan het hoogstaande weggedrag. Dat bleek vooral op het circuit van Zandvoort, waar de Clio letterlijk spelenderwijs zeer hoge bochtsnelheden haalde. Als je zuivere lijnen rijdt - helaas biedt de openbare weg daarvoor zelden gelegenheid - blijft de Clio vrijwel altijd neutraal. Alleen bij te scherp insturen laat hij terecht wat onderstuur zien. Die scherpe stuurbewegingen laat je echter wel uit je hoofd, want die gaan gepaard met een duidelijk merkbaar snelheidsverlies; de Clio rondt de curve dan alleen met uitgesproken tegenzin.

Geen uitbreker
Plotseling gas loslaten in een snelle bocht deert de zestienklepper nauwelijks; je voelt dat de achterkant iets begint te duwen, maar gemeen uitbreken is er niet bij. Kortom, het onderstel van de Clio 16V is bijzonder communicatief, met wat gevoel kan iedereen ermee overweg en wie wil en kan, beleeft daar bijzonder veel plezier aan.
De Clio 16V laat bijna onbeschaamd zien waar hij voor staat. In vergelijking met zijn minder snelle broeders springt hij er vooral uit door sterk verbrede spatborden, de 15-inch lichtmetalen wielen en de bovenmaatse luchthapper op de motorkap. In drie woorden: kort, gedrongen en agressief. Net als het uiterlijk is ook het interieur sterk op sportiviteit gericht. Dat merk je bijvoorbeeld aan de kuipjes die het lichaam nauw omsluiten en daardoor een perfecte zijdelingse steun geven. De met leer beklede rand van het stuur is precies dik genoeg om lekker in de hand te liggen. Alleen, het ziet er met de airbag-optie n¡et uit. Een schoonheidsfoutje dat des te meer opvalt bij het fraaie dashboard met de drie extra klokken.
De Clio 16V bewijst overtuigend dat echte sportiviteit in de kleine middenklasse nog bestaat. Is de GTI dood? Nee, hij heet alleen maar anders.