Opel Signum 3.0-V6 CDTI Sport (2006)

Voor de hier geteste Opel moet je zo'n halve ton in euro's neertellen. Dat kun je moeilijk een normaal bedrag noemen voor een Signum. Het maakt duidelijk dat we hier te maken hebben met een model dat ver naar onderen in de prijslijst te vinden is en waar je als potentiële koper lekker mee bent gemaakt in de brochure. Het neusje van de zalm zogezegd. Maar prijsbewuste consumenten worden niet vergeten, want de Signum-modellen die wel binnen hun budget vallen zien er dus ook niet zo simpel en crisisachtig uit dat zij voor aap rijden.

Dikke motor
Deze Signum 3.0 V6 CDTi Sport laat zich dan ook niet eenvoudig onderscheiden van de huis-, tuin- en keukenversies. Maar let eens op de koplampen. Die zijn donkergetint – zoals bij de Vectra GTS. En de achterlichten zijn donkerrood en wit – in plaats van klassiek rood/wit/oranje. De Sport staat ook nog eens iets dichter op het asfalt en bovendien op 17-inch lichtmetaal. De dikke motorvarianten herken je aan de uitlaat op elk van beide hoeken van de auto. Om de exacte motorversie vast te stellen moet je naar het typeplaatje op de achterklep kijken.
Die zescilinder dieselmotor onder de motorkap is iets dat je misschien nog wel verwacht in een grotere klasse, maar eigenlijk niet in de middenklasse. Met een maximumvermogen van 184 pk en een maximale trekkracht van 400 Nm heb je bepaald geen motor om je voor te schamen. Overigens bevat deze motor wel nieuws, want tot de facelift van vorig najaar had de V6-diesel in de Signum 'maar' 177 pk en 370 Nm. Wijzigingen in het motormanagement zorgden voor net wat meer pit. De V6 in onze testauto zit gekoppeld aan een automatische zestrapstransmissie.

Riante zitplaatsen
Het interieur van de Signum oogt vrij zakelijk. Dat is niet als kritiek bedoeld, want waar worden dergelijke auto's nou juist voor ingezet? Precies, zakelijk verkeer... Geen witte wijzerplaten op de klok dus, geen drukke middenconsole, maar een goed georganiseerd interieur.
We zitten in onze Signum weliswaar op volledig met leer beklede stoelen, maar de Signum Sport heeft standaard stoelen die alleen op de wangen zo zijn afgewerkt. Verwarmd zijn ze eveneens, elektrisch verstelbaar niet. Dat is weer een dure optie, want dan krijg je er meteen een heel luxe stoel bij met multicontourverstelling.
De achterpassagiers krijgen ook een speciale behandeling in de Signum-filosofie. Zij zitten immers niet op een bank maar ieder op een eigen stoel, die bovendien verstelbaar is. De koelkast met extra opbergvakjes, door Opel heel chic Travel Assistant genoemd, verdeelt het achtercompartiment echt in tweeën, zodat je twee riante plaatsen overhoudt.
Ondanks al deze luxe is de Opel minder nadrukkelijk op comfort ingesteld. Hij betrekt de inzittenden iets meer bij de condities van het wegdek en zijn besturing is tamelijk direct en minder ongevoelig. Begrijp ons niet verkeerd: de Opel is géén harde auto, geen bijna-BMW. Wie het comfort zat is, kan altijd de dikke toets waar 'sport' op staat indrukken. Het karakter van de Opel verandert dan op slag. Vering en demping worden steviger en het gaspedaal hoeft minder ver ingetrapt te worden om de V6-diesel aan te sporen. Maar in deze stand wordt de Signum wel té hard voor familiegebruik.