Nissan Maxima QX 2.0 SE (1997)

Verandering van spijs doet eten. Daarom zorgen automobielfabrikanten dat hun modellenprogramma's regelmatig worden ververst. Soms met opmerkelijke resultaten. Zo boekte Nissan een opvallend succes met de Maxima QX, die een kleine drie jaar geleden in ons land op de markt kwam. De voorganger van de QX, die 'gewoon' Maxima heette, leed een kwijnend bestaan. Wat techniek een uitrusting betreft was er niets mis met hem. Alleen had hij een wel heel onopvallend voorkomen. Bovendien was hij nogal duur.
De QX kwam beter beslagen ten ijs. Om te beginnen gaf zijn grille - met Nissan-vleugels - hem een herkenbaar gezicht en bovendien was hij gunstiger geprijsd. Resultaat: de Maxima was geen Assepoester meer, maar een gewaardeerde verschijning met aardig gevuld balboekje. Verandering van spijs én prijs deed eten.
De Nissan Maxima heeft een 2,0-liter V6 in het vooronder. Die is goed voor 103 kW/140 pk en 177 newtonmeter koppel. Daarmee moet hij een top van 200 kunnen halen en in 11,3 seconden van 0-100 trekken. Onze meetgegevens waren echter positiever, want we klokten de op 11,1 s. Bij de tussenacceleratie (80-120) liet de Maxima de getallen 10,2 en 14,4 op het LCD-schermpje van de stopwatch verschijnen.
De zijdezacht lopende zescilinder is stil, maar niet uiterst stil, zoals de decibelmeter bewees; we registreerden 66 dB bij 100 km/h en 69 decibel bij 120 km/h.
We hebben in deze test te maken met een wagen van een flink formaat en dan verwacht je instinctief dat hij genoeg gewicht op de schaal brengt om stevig op de weg te liggen. Dat doet hij dan ook. Zo geven vering en demping van de Maxima een vertrouwenwekkend, stevig gevoel, zonder dat er sprake is van stugheid. Alleen als er serieus te nemen hobbels en kuilen onder de wielen door gaan laat de stevigheid zich van z'n minder goede kant zien. De besturing van de grote Japanner is naar Europese maatstaven wat licht. Niettemin heb je als chauffeur genoeg contact met de weg om de wagen makkelijk exact onder controle te houden. Ook in snellere bochten blijft hij goed op koers. En mocht er bij een wat te enthousiaste rijstijl iets van onderstuur optreden, dan laat zich dat door gas minderen simpel corrigeren. Over het schakelen niets dan goeds. De Nissan heeft z'n typisch Japanse bak met een heel soepele gangwisseling.

Keurige Japanner
Niet alleen van buiten, maar ook van binnen is de Nissan Maxima een keurige Japanner. En met dat keurig bedoelen we ook; wars van design-experimenten. Dashboard en instrumentenpaneel vertonen dan ook volstrekt geen bijzondere details. Of we zouden het moeten hebben over de houtstructuur op de middenconsole die zorgt voor wat cachet en een toch wel welkome onderbreking in het over het algemeen grijze interieur. Natuurlijk zijn twee airbags standaard. Naast het dashboardkastje zijn de opbergmogelijkheden beperkt tot lange maar smalle portiervakken en een vak in de middenarmsteun. De voorstoelen zijn fors van formaat en vertonen geen sportieve aspiraties.
Van een grote wagen mag je verwachten dat hij achterin veel ruimte biedt. Nu dat doet onze testkandidaat ook. De achterpassagiers worden prima met ruimte bedeeld. Natuurlijk zijn er hoofdsteunen en een middenarmsteun. Achter die middenarmsteun zit een skiluik. Als de klep daarvan is neergeklapt, vormt het een soort tafeltje.
De Maxima heeft een flinke bagageruimte, maar heeft een klep met ouderwetse beugels; u weet wel, waardoor de bagage zo lekker kan beschadigen. Afgezien van het skiluik zijn er geen uitbreidingsmogelijkheden.
Aan uitrusting heeft hij heel wat in huis. Naast de gebruikelijke elektrisch bedienbare zaken ook ABS, een airco en startblokkering.
En dus... Nissan vraagt voor de Maxima QX 2.0 SE zo'n f 63.500. Voor dat geld krijg je ook heel veel. Meer dan genoeg zouden we willen zeggen. En daarbij zo'n heerlijk zacht lopende zescilinder. Allerminst te versmaden, deze Japanner. En wie graag nog wat meer vermogen wenst, die wijkt gewoon uit naar de drieliter.