Test: Nissan GT-R Nismo (2018)

D ie 600 pk is iets om respect voor te hebben, dat zal iedereen met me eens zijn. Maar als ik eenmaal voor het hek sta van Circuit Zandvoort en de kletsnatte baan zie, vormt zich toch een knoop in mijn maag. Met elke zwiep van de ruitenwisser wordt die knoop om de paar seconden vergroot. Daar komt bij dat het hartstikke mistig is; vanuit de pitstraat is de hoofdtribune amper te zien. Een zicht van 70 of 80 meter, meer is het niet.

Daar sta je dan met je Nissan GT-R Nismo, de zeldzame versie van een auto die je sowieso al nooit ziet. Minuscule waterdruppels warrelen in het licht van de koplampen, de stationair draaiende V6 bromt geduldig. Alsof hij aangeeft dat ik niet moet zeuren, geen watje moet zijn en gewoon lekker die baan op moet gaan. Dat ik kan vertrouwen op de intelligente Japanse aandrijftechniek die schuilgaat onder de wilde carrosserie en dat die mij heus wel op het asfalt houdt. Dat zijn grenzen sowieso verder liggen dan de mijne. En ja, dat circuit ligt klaar, de baan is vrij, de Nissan opgewarmd …

ONZICHTBARE HAND

Feitelijk hebben we het hier trouwens over de níeuwe GT-R Nismo, maar dat ‘nieuw’ verdient enige nuance. Voor 2017 werd de gewone Nissan GT-R al wat opgefrist en exact dezelfde vernieuwingen hebben de Nismo nu ook bereikt. Het is niet meer dan het gebruikelijke faceliftwerk, namelijk een gewijzigde neus en vooral een sterk verbeterd dashboard. Dat laatste was geen overbodige luxe. Het knoppencircus is stevig aangepakt en veel werd ondergebracht in een centraal systeem met een touchscreen. Maar er is geen pk aan vermogen bij gekomen, geen grammetje gewicht eraf gegaan – de Nismo kreeg alleen dezelfde wijzigingen als de standaard GT-R.

Voor deze Nismo-versie heeft Nissan Motorsport (de afkorting is nu meteen uitlegd) zich geen enkele moeite bespaard om de allerminst lullige standaard GT-R om te zetten in een bruut, rauw apparaat dat de bestuurder doet zoeken naar superlatieven om uit te drukken wat hij voelt als hij voluit accelereert. Waanzinnig, bizar, extreem, ja, wat kun je überhaupt zeggen als je binnen drie seconden naar 100 km/h knalt? De motor die brult, de banden die een ogenblik zoeken naar grip, de onzichtbare hand die je in de Recaro-kuipen drukt ... Ongelooflijk! Dit is als een raketlancering.

Onder de kap dus nog altijd een V6 met dubbele turbo, met daarop de naam van de bouwer; in ons geval Tetsushi Matsumoto. En als de naam van een Japanse vakman ergens op wordt gezet, mag je ervan uitgaan dat het om het beste van het beste gaat. Alleen de meest ervaren mensen mogen zo’n blok maken en hun naam eraan verbinden. Matsumoto-san is heus geen uitzendkracht die vorige week in een postsorteercentrum werkte en volgende week in een bouwput staat en alleen deze week bij Nissan heeft gewerkt. Nee, die heeft zijn werkzame leven doorgebracht bij Nissan en is een voorbeeld voor tientallen technici die na hem in dienst zijn gekomen. Zijn kennis en ervaring hebben hem gebracht op deze haast heilige plaats, de GT-R-motorenfabriek van Nissan in Yokohama.

AGRESSIEVER

Ten opzichte van de standaardversie heeft hij 30 pk extra, dankzij de speciale IHI-turbo’s van de GT3-raceversie van de auto. Ze leveren meer stuwkracht dan de standaardturbo’s, hoewel het verschil uitgedrukt in absolute pk’s best klein is. Ooit begon de GT-R op 480 pk, maar sinds de laatste update heeft hij er 570.

Het verschil met de Nismo blijft overigens goed voelbaar: hij is agressiever in zijn vermogensopbouw. Bij alleen meer vermogen bleef het echter niet. Het hele onderstel is herbouwd; andere veren, andere dempers, andere remmen, andere wielen en banden. En dan kun je met een paar knoppen op de middenconsole nog het één en ander in een R-stand zetten, waardoor de auto nóg extremer wordt. Ofwel knetterhard. Ook de aerodynamica van de auto werd verfijnd met een anders gevormde koolstofvezel bumper en diverse andere carbon elementen. Een levensgrote achterspoiler moet voor meer downforce en dus meer stabiliteit op hoge snelheid zorgen.

OP RAILS

De mist en miezer van vandaag staan niet toe om met het gas voluit op de plank te gaan, al is het alleen maar vanwege het beperkte zicht. Maar zelfs onder deze omstandigheden zijn een paar rondjes met de GT-R voldoende om te voelen dat het deze auto menens is. Hij accelereert ongekend bruut, hoewel de iets nukkige bak met dubbele koppeling zijn leeftijd verraadt. De GT-R beweegt zich zo mooi neutraal door de bochten van het circuit dat het lijkt alsof hij op rails gaat. Uit eerdere ervaringen onder zonniger omstandigheden weten we van het pre-faceliftmodel dat hij wat onderstuurd kan zijn, maar dat dat met het gaspedaal valt op te lossen. De auto stuurt dan meer kracht naar de voorwielen en zal zo het juiste spoor blijven volgen. De auto voelt echter nooit log of zwaar en is zo snel dat er alleen wat dat betreft al amper concurrentie is. Of je moet een veelvoud uitgeven en een stevige hypercar kopen. De Nismo kost namelijk € 250.900. Een smak geld, maar dat is relatief. In dat licht bezien blijft de standaard GT-R haast een koopje: ‘slechts’ € 166.000 …