Nissan Almera Tino 1.8 Comfort (2001)

Midi-mpv's als de Renault Scénic, de Citroën Xsara Picasso en de Opel Zafira zijn zo populair, dat je je afvraagt waarom grote automobielfabrikanten als VW en Ford er nog niet mee op de proppen zijn gekomen. Andere - bij ons minder grote - merken hebben al wél op de trend ingespeeld. Zo heeft Nissan de Almera Tino in het programma, Mazda de Premacy, Daewoo de Tacuma, Mitsubishi de Space Star en Hyundai de Matrix. De Nissan Almera Tino is een echte kloon van Renaults toonaangevende midi-MPV. Net als de Citro'n Xsara Picasso en de Daewoo Tacuma trouwens. Daarom gaan we ook niet beweren dat de Almera Tino een auto is die eruit springt, maar met z'n ruime 'neusgaten' en z'n hoge, smalle achterlichten, vestigt hij toch wel de aandacht op zich. De Tino oogt best fors. Dat komt onder meer door de relatief grote lengte van de ruimte-Almera en door de ronde vormen. Het interieur van de Tino is lekker licht en daardoor maakt de Nissan een 'ruimtelijke' indruk. Ook het apart gevormde dashboard draagt daar wel aan bij. Het doet een beetje denken aan een schaal, met daarop - in een afwijkende kleur - het instrumentenpaneel; gecombineerd met het bovenste gedeelte van de middenconsole. De stoelen doen wat hun vorm betreft wel denken aan die van de Scénic, maar ze zijn meer Duits-stevig.

Vakje hier, vakje daar

Aan boord van de MPV-versie van de Almera krioelt het werkelijk van de plaatsen waar je iets kunt opbergen. Wat kom je voorin zoal tegen? Kleine portiervakken, met daarachter netten, laden onder de stoelen, smalle vakken in de middencosole en een vak met klep daar bovenop. Dan hebben we nog een brillenvak in de dakconsole, twee bekerhouders voor de versnellingspook en dáár weer voor een vakje waar - bijvoorbeeld - een mobiele telefoon handig in past. Links naast het instrumentenpaneel is ook nog plaats voor een bekerhouder gevonden.
Achterpassagiers hebben genoeg hoofd- en beenruimte. Achter in de Tino gaat het er ongeveer net zo aan toe als in de Renault Scénic, waar deze Nissan zo op lijkt. Je hebt drie afzonderlijke stoelen. De middelste daarvan verandert in een tafeltje - met bekerhouders - als je de rugleuning voorover klapt. Alle drie de stoelen kunnen ook helemaal voorover worden geklapt en ze zijn verwijderbaar. Blijft de middelste stoel thuis, dan laten de andere twee zich verder naar het midden plaatsen. Je kunt ze ook verder naar voren of naar achteren zetten. De meeste plaats voor bagage krijg je natuurlijk als je de hele tweede zitrij in de berging onderbrengt. Achterin de Tino heb je gewone opbergruimte in de vorm van portiervakken en een verborgen opbergruimte. Er zitten vakken in het gedeelte van de bodem waar de achterpassagiers hun voeten op zetten. Verrassing; als je die vakken open doet komen er uitneembare kunststof mandjes - met hengsel - tevoorschijn. En dan blijken zich ook in de bodem, onder het meubilair nog vakken te bevinden. Als het om de veiligheidsvoorzieningen achter gaat, biedt de Tino wat je van een moderne nieuwe auto mag verwachten. Voor elke stoel is er een in hoogte verstelbare hoofdsteun en een driepunts rolgordel. De achterklep zwaait ver omhoog en biedt daaronder een behoorlijke stahoogte. Via de tildrempel op een prettig niveau kom je bij behoorlijk regelmatig gevormde bagageruimte met een netjes vlakke laadvloer. Ook achterin zijn nog weer vakken te vinden waar je spulletjes kunt opbergen. De Almera Tino heeft een motor met een inhoud van 1769 cc. Deze is goed voor 84 kW/114 pk en 158 Nm bij 2.800 tpm. Met dat laag 'piekende' koppel trekt de Almera Tino 1.8 in 12,3 s op van 0-100 km/h. De tussenacceleraties zijn netjes maar in 'vijf' is de puf er aardig uit. Als hij alles uit de kast moet halen, wil de motor zich wel even laten horen. Maar op snelheid is het aan boord aangenaam stil: 64,5 dB bij 100 km/h en 68,5 dB bij 120 km/h.
De Nissan Almera Tino voelt stevig en solide aan, laat zich makkelijk in de gewenste richting dirigeren en is niet week geveerd. Hij vertoont geen vervelende neiging tot overhellen en kan daardoor ook vlot door de bocht. Hobbels en kuilen in de weg kan het Tino-onderstel goed aan en met z'n nogal lang uitgevallen pook ga je zonder mankeren van het ene verzet naar het andere.
De Tino scoort goed op het punt van multifunctionaliteit. Niet alleen uiterlijk, maar ook interieur is geënt op de Scénic. Het antwoord op de aan het begin van de test gestelde vraag moet dan ook zijn: ja, de Tino is een prettig geprijsde Scénic-kloon, maar met eigen, plezierige trekjes.