Mercedes-AMG GLC 63 S Coupé (2018) - Test

Gordel om, twee handen aan het stuur! Mercedes heeft het GLC-gamma naar boven afgerond met twee indrukwekkende AMG-versies, beide voorzien van een dikke V8. Die direct ingespoten twinturbo-machine is in de 63 en de 63 S goed voor respectievelijk 476 en 510 pk. Inderdaad, we hebben het over dezelfde vierliter achtcilinder die we ook kennen uit de Mercedes-AMG C 63 en de AMG GT. Dat belooft een feestje te worden. En wat voor feestje: dankzij zijn vierwielaandrijving kan de bijna twee ton wegende GLC zijn oerkrachten prima kwijt aan het asfalt, waardoor hij vanuit stilstand sneller naar 100 km/h sprint dan een C 63 en gewoon dezelfde tijd laat registreren als de lage AMG GT.

KATAPULT

Naast de standaard vijfdeurs SUV-carrosserie is de AMG GLC 63 er ook als vijfdeurscoupé (of moeten we zeggen: hatchback?). Vanbuiten herken je beide direct aan de Panamericana-grille met de verticale lamellen, net als de AMG GT. Ook de onderbumper met zijn grote openingen en de kenmerkende AMG-wielen verraden dat het hier niet om een standaard GLC gaat. Uiterlijk vertoon in optima forma. Waar het om gaat, is het onderhuidse. Op pad met de GLC 63 S blijkt dat de techniek grondig onder handen is genomen. In basis is het een achterwielaandrijver en al naar gelang de omstandigheden daarom vragen, wordt een deel van de aandrijfkrachten naar de voorwielen gestuurd via hetzelfde elektronisch geregelde koppelingsmechaniek als in de AMG E 63. De V8 werkt samen met AMG's negentraps automaat met een natte platenkoppeling, een uitgebalanceerde combinatie. Op de programmering van de bak valt niets aan te merken, het schakelen gaat vliegensvlug en wanneer dat nodig is, worden de versnellingen lekker lang vastgehouden. Commando's van het gaspedaal worden met gretigheid omgezet in een duw naar voren.

Een set effectief werkende remmen haalt de snelheid er overigens weer net zo gemakkelijk uit, mooi gedoseerd. Wegrijden is een attractie op zich. Met behulp van de launchcontrol worden we in 3,8 seconden vanuit stilstand naar 100 km/h gekatapulteerd. O, en dat met een luide brul, dankzij een klep in de uitlaat. Alles voor de feestvreugde.

LEEF JE UIT!

Het interieur is van het hoge niveau zoals we dat van Mercedes kennen. Hoogstens zouden de stoelen iets meer zijdelingse steun mogen geven en is de jongste generatie infotainment zoals in de E- en S-klasse nog niet aanwezig. Maar goed, we komen voor ander entertainment. De GLC 63 kent de rijmodi Comfort, Sport en Sport+, waarbij 'comfort' overigens een relatief begrip is, want Comfort is bij de 63 lang niet zo comfortabel als Comfort in bijvoorbeeld de toch ook al behoorlijk sportieve AMG GLC 43 – integendeel zelfs. Met de 43 kun je in alle gerieflijkheid cruisen. Bij de 63 gaat het duidelijk om een andere auto, met een speciaal door AMG ontwikkelde multilink-achteras met meer stijfheid dan bij de andere GLC's.

Maar goed, we zijn er nu even niet voor het comfort. We willen spektakel. En spektakel krijgen we. De stuurinrichting werkt nauwkeurig en lekker communicatief, maar zeker niet te licht. Rechtuit en in flauwe bochten voert de GLC ons uiterst stabiel en koersvast over het asfalt. In bochten met een kleine radius ontgaat het ons echter niet dat er toch een hoge auto van bijna twee ton de hoek om moet. Maar ere wie ere toekomt: ze hebben het bij AMG wel voor elkaar dat dit uiterst beheerst en gecontroleerd gaat. Er is amper sprake van overhellen en we moeten de boel flink forceren om de auto uit zijn spoor te krijgen en het ESP tot ingrijpen te dwingen, ook al staat de auto waarmee we op pad zijn op Pirelli Scorpion-winterbanden.

De 63 S heeft daarnaast ook nog de Race-modus, die in basis hetzelfde is als Sport+, alleen dan met het ESP in de Sport Handling Mode (wat meer vrijheid toestaat). In de Race-modus kunnen we ons met de auto uitleven als met een klassieke achterwielaandrijver, niet in de laatste plaats dankzij het sperdifferentieel (dat bij de 63 mechanisch werkt en bij de 63 S elektronisch is geregeld), waardoor er meer tractie is en we na de bocht weer eerder op het gas kunnen.

Kortom: de GLC 63 is een uiterst speelse, maar ook keurig voorspelbare auto die ons continu verleidt om de grenzen op te zoeken, grenzen die behoorlijk ver weg liggen. Natuurlijk, als purist wil je zo dicht mogelijk bij het asfalt zitten en zou je schouderophalend kunnen schamperen dat je van een hoge SUV nimmer een strak sturende sportwagen maakt; waarom zou je het eerst in de hoogte zoeken om vervolgens uit alle macht je best te doen om die hoge auto te laten presteren als een lage sportauto en pogen hem diens rijeigenschappen te geven? Nou gewoon, omdat het kan. Dat laten de mensen uit Affalterbach op sublieme wijze zien.