Land Rover Freelander 1.8 XEi (1999)

De Freelander is in veel opzichten een verrassing. Hij ziet er stoer uit, zoals je van een Land Rover verwacht, maar hij heeft tegelijk ook iets van het hautaine van de 'betere kringen'. In een afgeronde rand die over het dashboard loopt, vinden we ventilatieroosters in een beschaafde pasteltint. De bovenkant is donker van kleur en bestaat voor een deel uit antislipmatjes. De standaard radio/cassettespeler die de Freelander in XE-trim meekrijgt kleurt netjes bij de middenconsole. Het interieur van de Freelander is uitgevoerd in een lichte beige kunststof en bekleding in een contrasterende, maar natuurlijk niet vloekende, kleur.
Jammer is dat de voorstoelen vrij korte zittingen hebben en dat de verstelmogelijkheden nogal beperkt zijn. Je kunt de zetels voorin namelijk niet kantelen of in hoogte verstellen.  De lange portieren zijn voorzien van forse, zelfs uitgesproken ruime vakken. Verder vind je ook opberg/aflegruimte in en op het dashboard. En er zijn twee handschoenenkastjes, één links en één rechts.
In de driedeurs Freelander is gerekend op twee achterpassagiers. Die hebben elk een eigen zetel. De rugleuningen van de voorstoelen laten zich voorover klappen, en dan is de in- en uitstap groot genoeg. De driedeurs heeft dezelfde wielbasis als de vijfdeurs, met als prettig gevolg dat mensen achterin flink veel plaats voor hun benen hebben. Aan centimeters boven de kruin ontbreekt het ze trouwens ook niet.

Echte Land Rover

Ook de kleinste en de meest stadse van de familie blijft een Land Rover. Hij stuurt best prettig, maar beslist niet echt scherp. De constructie van het onderstel die nodig is om een 4WD terreinwaardig te maken zorgt voor wat 'ruimte' in het systeem. En ook de vering verraadt wat voor 'roots' de Freelander heeft.
In bochten helt hij onmiskenbaar sterker over dan de gemiddelde personenwagen. Daardoor nodigt hij ook niet uit tot het vlottere bochtenwerk. Zolang het wegdek goed is, zorgen vering en demping voor gerieflijk vervoer, maar als de bestrating er slecht bij ligt, heeft het comfort daar duidelijk onder te lijden.
De versnellingspook laat zich niet heel soepel, maar toch makkelijk genoeg verzetten. En zo op het eerste gezicht werkt alles precies zoals bij een echte personenauto. We zien geen pookje of knop waarmee, voor het rijden in echt zwaar terrein, de lage gearing kan worden ingeschakeld. Een sperdifferentieel, ook al handig als het moeilijk wordt, lijkt net zo goed te ontbreken. Inschakelbare lage gearing is er inderdaad niet, maar de Freelander hoeft het toch niet helemaal zonder te stellen, want de 1 en de achteruit zijn extra 'laag' uitgevoerd. Het ontbreken van sperdifferentieel is geen echt gemis, want in de permanente vierwielaandrijving van de 'kleine' Land Rover is namelijk een visco-koppeling opgenomen. Die verdeelt de aandrijfkracht zo over de voor- en achterwielen dat die kracht gaat naar de wielen die grip hebben, en hij heeft een 'zelfsperrende' werking.

Speciale techniek

De Freelander kreeg nog een stukje techniek mee om het terreinrijden makkelijker te maken: het 'afdalingsremsysteem', Dat werkt in de eerste versnelling en de achteruit. Daarbij wordt het ABS gebruikt om ervoor te zorgen dat de wagen tijdens het afdalen niet harder gaat dan 9 km/h. De 1796 cc krachtbron is afkomstig van Rover. Deze moderne zestienklepper is goed voor 120 pk vermogen en een koppel van 165 Nm. Daarmee is de 1355 kg zware Freelander niet 'overpowered', maar hij komt toch nog vrij rap uit de startblokken en zeker in 4 heeft hij genoeg in huis voor een redelijk vlotte inhaalactie. De motor laat zich bij het optrekken nadrukkelijk horen. Eenmaal op snelheid ligt het geluidsniveau rond 70 dB bij 100 km/h constant, zo'n 72 decibel wanneer 120 wordt gereden.
Land Rover biedt de Freelander 1.8 Hardback XEi aan voor zo'n
f 63.500. Een stevige prijs in dit segment, maar daar krijg je wel meteen standaard ABS en een radio/cassettespeler aan boord. Bovendien is hij ruim en praktisch en zowel meer weg- als terreinwagen dan veel concurrenten.