Kia Sportage 2.0i 16V DOHC (1998)

In de loop van de jaren is de terreinwagen steeds meer een auto geworden die zich op de weg en in de stad minstens zo goed thuisvoelt als buiten de gebaande paden. Dat is een direct gevolg van de modetrend dat steeds meer mensen
terreinauto"s kopen voor het dagelijks woon-werkverkeer. En tenzij je een boswachter bent of ergens in de Imbosch woont, zal de tocht naar je werk of huis zelden door het terrein voeren.
Ondanks z'n moderne uiterlijk, is de Sportage in feite nog een "ouderwetse" terreinwagen. Aan de vierwielaandrijving komt geen hydraulica of elektronica te pas. De bestuurder moet de 4WD zelf inschakelen en dat kan niet met een knopje op het dashboard zoals bijvoorbeeld in de Mercedes M-klasse en de Ssang Yong Korando. Om aandrijving op alle vier de wielen te krijgen moeten de voorwielen worden bijgeschakeld (bij aandrijving op twee wielen wordt het vermogen naar de achterwielen gestuurd). Dat gebeurt met een kort pookje achter de gewone versnellingspook. Met dat pookje kan ook de lage gearing worden ingeschakeld - voor het meer serieuze werk buiten de gebaande paden.

Geen terreinbeul

Hoewel de Kia Sportage geen terreinbeul is, kan hij off-road toch aardig presteren. Dat de Kia een echte terreinauto is merk je ook aan de manier waarop hij rijdt. Zoals bij 4WD"s gebruikelijk, kun je het stuurwiel rond de middenstand een eindje heen en weer bewegen zonder dat er iets gebeurt. Dat is voor dit soort auto"s een gunstige eigenschap. Het "loze" gedeelte in de besturing voorkomt dat bij het rijden in het terrein stoten veroorzaakt door hobbels en kuilen meteen aan het stuur worden doorgegeven. Vering en demping van de Sportage zijn behoorlijk straf afgestemd. Zolang over wegen van goede kwaliteit wordt gereden, heeft dat voor de inzittenden geen hinderlijke gevolgen. Maar ligt het plaveisel er belabberd bij, dan laat het comfort zonder meer te wensen over. De versnellingspook is vlot genoeg te verzetten, maar voelt bij de bewegingen door het schakelpatroon niet soepel aan. En het bedienen van het korte pookje voor de vierwielaandrijving vraagt meer kracht dan wenselijk is.

Goed op weg

Moderne terreinwagens zijn goed aangepast voor gebruik op de openbare weg. Het hoeft dus niet te verbazen dat de Sportage daar stabiel rechtuit gaat. In bochten helt z'n koets maar weinig over. Daardoor weerhoudt Kia's 4WD z'n
bestuurder er niet van ze in vlot tempo te nemen. Terughoudendheid is hier ook niet nodig, want de wagen kan sneller bochtenwerk best aan.
Volgens de fabriek moet de Sportage 166 km/h kunnen lopen en heeft hij dik 12 tellen nodig voor de sprint 0-100. In "4" passeert hij nog aardig, maar in "5" is de fut er echt uit. Het geluidsniveau aan boord is heel acceptabel.
Ook wat uitrusting betreft doet de Sportage niet onder voor een normale personenauto. Alleen is de Kia met z'n toebehoren niet helemaal bij
de tijd, want airbags en verstelbare hoofdsteunen achter ontbreken en de gordels vóór kunnen niet in hoogte worden versteld.

Voldoende ruim

In de Kia heerst geen krapte. Mensen achterin kunnen goed zitten en de bagageruimte is voordelig gevormd. De uitbreidingsmogelijkheden zijn echter beperkt, want de achterbankleuning van de Kia is wel - in gelijke delen - omklapbaar, maar de zitting niet. Een afdekscherm voor de bagage zul je tevergeefs zoeken. Enkele bekerhouders zijn standaard. De portiervakken - alleen vóór - hebben een redelijk formaat en er is een flink grote aflegruimte rechts op het dashboard.
De Kia Sportage staat voor zo'n 50 mille in de prijslijst. Daarvoor krijg je een auto die niet alleen redelijk goed presteert in het terrein, maar die ook op de gebaande wegen een aardig figuur slaat. Overigens staat vast dat deze wagen verreweg de meeste tijd op de weg en in de stad zal doorbrengen, want de praktijk heeft geleerd dat moderne 4WD"s zelden de gebaande paden verlaten.