Hyundai i10 1.2i i-Catcher (2011)

Na drie jaar trouwe dienst heeft Hyundai besloten de i10 bij te punten en niet alleen optisch. Ook de techniek heeft moderniseringen ondergaan. En het is een goede zet van Hyundai om ook de aandrijving op de schop te nemen, want daar begon de schoen te wringen voor het model. Fiscale voordelen gingen tot voor kort namelijk aan de i10 voorbij, omdat de CO2-uitstoot simpelweg te hoog was. Nu hebben de ingenieurs van Hyundai zowel de 1,1-liter als de 1,2-litermotor – die in deze test voorbijkomt – bijgepunt. Daarmee heeft de i10 zijn fiscale achterstand goedgemaakt, want beide motoren blijven nu onder de magische grens van 110 gram CO2-uitstoot per kilometer.

De 1.200 cc-krachtbron in de test-i10 blijft op 108 gram per kilometer steken. De i10 heeft dan ook nog een viercilinder, en die zijn dun gezaaid in het segment der compacte hatchbacks. Hyundai heeft de motoren van de i10 dan wel zuiniger gemaakt, aan vermogen hebben ze niet ingeboet. Niet dat je nu direct steil achteroverslaat van de pk-winst of van het aantal paardenkrachten dat de i10 nu opwekt, maar de 1,2-liter van de testauto heeft 7 pk meer dan voorheen, wat het totaal op 85 brengt. En een autootje als de i10 heeft natuurlijk maar weinig nodig. Het motortje sleurt de Hyundai dan ook in elf seconden rond vanuit stilstand naar 100 km/h. De fabriek is te bescheiden over de sprintcapaciteiten van de i10, want die claimt dat de auto er 1,3 tellen langer over doet. De tussensprint van 50 naar 80 km/h is zeker in het derde verzet nog alleszins acceptabel, maar de spurt van 80 naar 120 verloopt gewoonweg langzaam, zeker in de vijfde versnelling. Inhalen wil je dus niet in vijf.

Behoorlijk poken

Je moet behoorlijk poken om de Hyundai tot het uiterste van z'n kunnen aan te sporen. Het onderstel laat duidelijk weten waarmee het bezig is. Onderstuur treedt relatief snel op, maar doordat je goed voelt wat er onder de wielen gebeurt, corrigeer je instinctief op tijd. De i10 wijzigt kwiek van richting, maar stuuracties gaan door de sterke bekrachtiging gepaard met niet al te veel gevoel. De directe besturing in combinatie met een kleine draaicirkel bewijst je goede diensten in de stad.

Wat betreft de hoofdruimte valt er weinig te klagen. Op de achterbank maakt Hyundai duidelijk dat het de i10 zelf als een volwaardige vijfpersoonsauto ziet. We tellen er namelijk drie hoofdsteunen en drie veiligheidsgordels. Wij vinden het nogal optimistisch van Hyundai, maar twee volwassenen houden het best een tijdje uit op de achterbank, en drie kinderen is uiteraard geen probleem.

Achter het stuur is het eenvoudig een lekkere zitpositie voor jezelf te creëren. Dit komt vooral doordat het stuurwiel niet zo vlak staat. Ook de versnellingspook bevindt zich goed onder handbereik; hij is lekker hoog geplaatst, op een soort schiereiland. Het dashboard oogt keurig. De materialen maken kwalitatief een opvallend goede indruk. Op de ergonomie valt niets af te dingen; de bedieningsknoppen zijn duidelijk gepositioneerd en hoog in het dashboard gemonteerd. Frivoliteit is echter ver te zoeken. De blauwe dashboardverlichting doet zelfs kil aan.