Hyundai Coupé 2.7i V6 (2002)

'Kijk pappa, een Ferrari.' Kleine kinderen en mensen met niet al te veel kennis van auto's zien de blitse Koreaan gerust aan voor een Italiaans raspaard. Streelt je ego, heus. Maar kun je van deze V6 met H-matic ook de nodige sportiviteit verwachten?
Je moet behoorlijk door de knieën om plaats te nemen in de Hyundai Coupé. Maar door die diepe zit geeft de Coupé V6 al meteen een sportieve indruk. Kuipstoelen houden je ferm in hun greep, voor je zie je twee zilveromrande tellers (met een behoorlijk hoog Audi TT-gehalte) en in de middenconsole drie kleine metertjes, voor het verbruik, het koppel en een voor de accuspanning. Leuk hoor, zo'n meter die het aantal newton-meters aangeeft. Maar wat heb je eraan? Ach, laten we het er maar op houden dat het een aardige gimmick is.

Gedempt
Altijd weer lekker, zo'n zescilindersound, maar wat jammer dat Hyundai het geluid zo gedempt heeft. Dan maar het raampje open om er nog wat van mee te pikken. De Coupé V6 is door zijn beschaafde optreden wel een heerlijke reisauto, waarin je het uren uit kunt houden. De automatische viertraps H-matic-transmissie past zeer goed bij het karakter van de auto. Die automaat maakt hem tot een comfortabele cruiser, waarmee je even lekker een boulevardje pikt. Wat een showding is het eigenlijk!
Omdat de automaat vier versnellingen heeft, zijn de overbrengingen lang. Je moet echt hard het gas intrappen om de kick-down te activeren, maar dankzij de krachtige 2,7-liter motor heeft de Coupé al bij lage toeren goede sprintcapaciteiten. Bovendien maakt de motor lekker weinig toeren bij snelwegsnelheden.

Joystick
Handmatig de versnellingsbak bedienen kan door de pook in de D-stand naar rechts te bewegen. Naar voren tippen laat hem op-, naar achter terugschakelen. Dat werkt zeer licht, alsof je een joystick van een computer bedient. Overigens levert dat nauwelijks winst op. Hij trekt iets verder door, maar bij 6.200 tpm schakelt de auto toch zelf, en blijft dus niet in de begrenzer stuiteren. Eigenwijs als we zijn, nemen we zelf de pook ter hand om te kijken of we het sneller kunnen dan de automaat zelf. Nou, vergeet het maar. Alleen bij de tussensprint van 50 naar 80 snoep je er in de tweede versnelling ongeveer een halve seconde af ten opzichte van de tijd die de Coupé in D neerzet.
De bak laat zich niet foppen, bij 40 km/h naar vier schakelen pikt hij niet. Gelukkig neemt de transmissie het echter niet zelf over wanneer de auto weinig toeren maakt. Als je bijvoorbeeld in de manuele stand in 2 wegrijdt bij een verkeersdrempel en je geeft een dot gas, dan blijft hij in die versnelling. Er zijn ook automaten met dezelfde functie die hem dan toch in 1 zetten, met een hoop kabaal tot gevolg. Niet echt prettig, zeker niet wanneer je in een woonwijk rijdt.
 
Strakker
De Hyundai Coupé verrast ons opnieuw. Hij stuurt vele malen strakker dan zijn voorganger maar dat stelden we eerder al vast. Hij helt weliswaar nog over, maar niet zo erg als we ons kunnen herinneren van de oude. De demping van het onderstel houdt het midden tussen zeer sportief en comfortabel, hij voelt gewoon uitgebalanceerd aan.
Éen van de tegenvallers in het interieur is het grote stuur. Dat verwacht je toch niet in een auto met een sportieve inborst. Het is bovendien niet optimaal verstelbaar. Jammer, de Coupé nodigt daardoor minder snel uit voor een lekker potje sturen. Het versterkt de indruk dat de Coupé V6 automaat bedoeld is als Gran Tourer. Met automaat verdient hij weliswaar niet de kwalificatie supersportief maar het is wel een lekkere, dikke coupé die veel comfort te bieden heeft voor een relatief aantrekkelijke prijs.