Ferrari 456 GT (1995)

De Ferrari 456 GT lijkt de opvolger van de 412i, maar is veel meer dan dat. De nieuwe creatie roept herinneringen op aan de legendarische Daytona. Met name de luchtopeningen in de motorkap en het bescheiden geïntegreerde spoilertje achterop zijn duidelijke verwijzingen naar die klassieker.
Ferrari heeft alle registers opengetrokken om een prachtig stuk machinebouw voor de 456 te ontwikkelen. De type-aanduiding geeft het aantal cc's per cilinder aan en dat is bij Ferrari nog nooit zo hoog geweest. De 5,4 liter metende V12 is weer een lust voor het oog: zelfs aan de kleinste details is minutieuze aandacht geschonken om ze niet alleen functioneel, maar ook bijzonder fraai te maken. De motor heeft vier bovenliggende nokkenassen en evenveel kleppen per cilinder. Voor elke cilinderrij is er een apart multipoint inspuitsysteem en een ontstekingsunit.
Al die technische lekkernijen maken de twaalfpitter beresterk: maar liefst 442 paardekrachten staan te steigeren om de toch 1690 kg wegende Ferrari in no time naar de horizon te katapulteren. Ze brengen met z'n allen een ontwortelende 550 Nm trekkracht op de been. Een sprintje naar 100 km/h raffelt-ie af in slechts 5,2 seconden en als je de rechtervoet vervolgens vastbesloten in het tapijt houdt gedrukt en een paar keer de aluminium pookknop verplaatst, rijd je iets meer dan 10 seconden later al 200 km/h. Op een stille Autobahn is deze bolide in staat tot een topsnelheid van meer dan 300 km/h.
Het is niet alleen de pure kracht die indruk maakt, maar nog veel meer de ongekende souplesse van de V12. In elk van de zes versnellingen kun je bijvoorbeeld 60 km/h rijden.
Het adembenemende motorgeluid k n je gewoon niet ontgaan. De V12 laat sowieso al geen twijfel bestaan over zijn aanwezigheid, maar als het toerental boven de 5000 klimt, krijg je spontaan kippevel. Het motor- en uitlaatgeluid dat je dan voor je oren krijgt, is met geen pen te beschrijven.

Sensatie

Niet alleen de prestaties maken diepe indruk, maar ook de rij-eigenschappen staan op eenzame hoogte. De toch niet lichte 456 laat zich als een vurige volbloed over bochtige wegen mennen. De grenzen van deze auto liggen zo enorm ver weg dat je ze alleen een beetje op een afgesloten circuit kunt verkennen. Het bochtgedrag is verregaand neutraal en af en toe krijg je bij normale snelheden bijna het gevoel een brave middenklasser te besturen. Maar ondertussen... Gelukkig heeft Ferrari de auto voorzien van remschijven met de grootte van langspeelplaten. De vertraging is zo sterk dat je bij een paniekstop een beetje machteloos in de gordels hangt.
Een andere verdienste van de Ferrari-techneuten is dat de wegligging geen offers van het comfort heeft gevergd. De 456 GT is uitgerust met vanaf de middenconsole instelbare schokdemping, zodat de piloot zelf kan bepalen hoe hij het hebben wil. Zoals we van Ferrari gewend zijn, vergen pedalen en besturing een meer dan gemiddelde kracht. Daar staat wel meer gevoel tegenover.
Ook het interieur is met liefde voor het kleine ontworpen. We zien ook hier de terugkeer naar traditionele vormen. Zo zitten er nog maar twee grote meters achter het stuur en vormt de rest een imposante rij bovenaan de middenconsole. De chroom-randjes zijn eveneens terug, evenals een heel regiment tuimelschakelaars. Achter het stuur zitten alle controlelampjes. Oog voor detail blijkt uit de prachtige open schakelcoulisse, het Ferrari- en Pininfarina-vlaggetje ervoor en de in reli‰f in de hoofdsteunen aangebrachte Ferrari-paardjes. Uiteraard zijn de zetels bekleed met het fijnste leer, net als middenconsole, hemel en zijpanelen. Zowel voor- als achterin zit je prima, al wordt het met vier flinke volwassenen erg krap. De kofferruimte heeft heel behoorlijke afmetingen en is door de fabriek al gevuld met een set van vier peperdure, op maat gemaakte koffers en zelfs de gereedschapscassette ziet er kostbaar uit.
Ferrari laat met de 456 GT zien dat ze in Maranello nog steeds briljante auto's kunnen bouwen.