Premium met of zonder poespas

Voor de pragmatisch ingestelde automobilist staat het woord premium misschien voor veel poespas waarop hij of zij helemaal niet zit te wachten. Met premium merkbeleving valt in autoland echter veel geld te verdienen. Oneindig lange optielijsten stellen kopers in staat om de standaard al verfijnde auto, die met veel aandacht voor detail is gemaakt, nog rianter aan te kleden en af te stemmen op de persoonlijke smaak. In veel gevallen gaat dit nog veel verder dan alleen het product. De sfeer in een ‘premium’ showroom moet om luxe en verwennerij draaien. Koffie en thee bied je als dealer niet zo maar aan; er moet keus zijn uit allerlei varianten van het zwarte goud, liefst met moeilijke namen. Theedrinkers krijgen een doos met minimaal 23 smaken onder de neus. Dan is er nog de aankleding van het pand, waarin al het moois wordt aangeboden. Een paar vlaggen en een fraai, houten vloertje zijn niet genoeg; er is jaren nagedacht over het totale interieurconcept van showrooms. Daarom staan de auto’s van DS niet meer tussen de Citroëns, maar in de DS Store.

Bij Mazda zochten ze het al eerder hogerop, maar dan puur met het product zelf: in de jaren 90 voerde het twee modellen onder de naam Xedos. De laatste vijf, zes jaar is Mazda zelf behoorlijk opgeschoven richting het fenomeen ‘premium’, maar zonder zich als zodanig te presenteren. Al jaren schrijven we hoe bijzonder mooi afgewerkt Mazda’s zijn, of hoe fantastisch ze rijden. Dat laatste is niet geheel onbelangrijk. Als er net even meer tijd in de afstelling van de auto wordt gestoken, levert dat de fabrikant meer ontwikkelingskosten op. Wanneer je het resultaat daarvan duidelijk terugvindt in het product, wil je daar als liefhebber heus meer voor betalen.