Dodge Avenger 2.0 SXT (2008)

Ga er maar aan staan: een nieuw product lanceren in een winkel waar de schappen al praktisch uitpuilen omdat er al zoveel keuze is. Probeer je voet maar eens tussen de deur te krijgen terwijl tientallen concurrenten die deur met man en macht dichthouden. Bepaald geen makkelijke klus.
Wie voor de nieuwe Avenger staat, zal duidelijk doorhebben dat-ie met iets nieuws te maken heeft. Hier is de ontwerper niet bepaald subtiel te werk gegaan; aan de hoekige vormen te zien heeft hij een liniaal gepakt en is simpelweg wat lijnen gaan zetten. Afgezien van de wielkasten en de raamlijn zit er bijna geen ronde lijn in het hele ontwerp. Het maakt de Amerikaan herkenbaar en op één of andere manier oogt het best verfrissend. De Avenger oogt hoekig en door z'n hoogte komt hij wat gedrongen over. Een sierlijke sedan is de Dodge allerminst.

Teleurstellend
Aan de binnenkant gaat Dodge op dezelfde voet verder. Het dashboard is vrij basic van opzet en kenmerkt zich door veel rechte lijnen en grote, vierkante vlakken. Als bestuurder heb je een fiks stuur voor je neus met daarachter drie klokken, die allemaal verzonken liggen in een eigen tunneltje. Spierwitte wijzerplaten met grijze belettering moeten voor een leuk accent zorgen. Daarnaast zien we een overzichtelijke en duidelijk ingedeelde middenconsole met ventilatieroosters, radio en knoppen van ventilatie en airconditioning.
De bediening ligt voor de hand, de toetsen zijn groot genoeg en de gebruikte pictogrammen erg duidelijk: hier vind je snel je weg. De kwaliteit van de gekozen materialen in het interieur is echter van bedenkelijk niveau en ook de bouwkwaliteit laat te wensen over. De stoelen van de Avenger zitten prima. Ze zijn flink aan de maat en bieden genoeg ondersteuning voor bovenbenen en knieën, terwijl ook de schouders en rug voldoende steun vinden. Zijdelingse steun is acceptabel, al houdt het niet over omdat de wangen van de stoelen vrij plat zijn.

De paden op
Hoewel Dodge het onderstel van de Avenger speciaal op Europa heeft afgestemd,
komt de stoere middenklasser over als een echte Amerikaan. Hij voelt wat afstandelijk aan en is zeker geen communicatieve auto. De besturing voelt eveneens een beetje wollig, rond de middenstand werkt het systeem bijvoorbeeld wat vaag en de auto verandert niet direct van richting. Het algehele weggedrag is sowieso wat zompig, wat veren en dempers betreft heeft Dodge duidelijk gekozen voor de comfortabele optie. Dat is overigens helemaal niet erg, want hier ligt ook meteen de grootste kracht van de Avenger. Het is namelijk een fantastische auto om met 120 kilometer per uur op de cruisecontrol te cruisen. In de Dodge treffen we de 156 pk sterke tweeliter basismotor aan. Met zo'n vermogen moet je in deze klasse prima uit de voeten kunnen.
Toch weet de viercilinder in de Dodge ons niet helemaal te overtuigen. De motor doet wat loom aan omdat bijterige reacties op het gaspedaal, die zo goed bij de looks van de Dodge zouden passen, uitblijven. De acceleratie is niet meer dan redelijk en het verbruik blijft gemiddeld op 1 op 10,7 steken. Acceptabel, maar niet meer dan dat.