Daihatsu Cuore Life Style (1997)

Eén van de gevestigde merken in het grote 'kleine' segment is Daihatsu. De tot de Toyota-groep behorende Japanse autofabri kant kwam al in 1976 met de Cuore uit. Die was toen uitgerust met een 30 pk sterke 617-cc tweecilinder. In 1985 debuteerde de driecilinder in de Cuore en in 1987 werd er zelfs een turbo-versie aan het programma toegevoegd. Met een paar face lifts heeft de kleinste Daihatsu 't dus een aardige tijd uitgezongen, maar in 1995 werd dan toch de nieuwste Cuore bij ons gelanceerd. Voor sommige markten kreeg hij een vierci linder 16-kleps motor, maar in ons land houdt Daihatsu het simpel. De Cuore is hier alleen met de 659-cc driepitter (44 pk) leverbaar in 3- of 5-deurs versie en in vier verschillende uitvoeringen. Afgezien van de drietraps automaat zijn er geen opties leverbaar.
Wij kozen voor deze test de meest luxe uitvoering van de Cuore, de Life Style. Zo'n naam schept uiteraard verwachtin gen. Op het eerste gezicht valt hij ook beslist niet tegen. Getint glas en in de kleur meegespoten bumpers geven immers altijd cachet aan het uiterlijk. De praktische stootstrippen aan de zijkanten ontbreken niet. Maar de Cuore mag er dan van buiten leuk uitzien, binnenin overvallen je al gauw gemengde gevoelens. Je mist meteen van die praktische zaken als por tiervakken en hoogteverstelling van de veiligheidsgordels. Die horen toch eigenlijk wel bij zo'n duurste versie. Aan de andere kant heb je vanachter het stuur uitzicht op een zeer volwassen dashboard met middenconsole. Dat ziet eruit alsof het zo uit een grotere klasse is overgenomen, ware het niet dat het dashboardkastje geen klep heeft. Verder zien de volle dig beklede portieren er volwassen uit, in tegenstelling tot de zijpanelen achterin, waar plastic afdekplaten omlijst worden door gelakt metaal. Een echte mix dus.
Voor zo'n kleine auto zijn de stoelen beslist niet slecht. De rugleuning is voor iemand met een lengte van circa 1,75 m lang genoeg, de hoofdsteunen zijn ronduit fors bemeten en het comfort is zo, dat je makkelijk twee uur achter elkaar kunt rijden zonder regelmatig te hoeven verbillen. Wie niet ver naar achteren zit, zal het stuur tegen de knieën voelen en omdat hoogteverstelling ontbreekt is er maar een oplossing: wijdbeens gaan zitten. Maar met z'n tweeën voorin mis je toch net een decimeter in de breedte. De toegang naar achteren met het walk-in systeem op de passagiersstoel is goed en twee volwassenen hebben op de achterbank nog behoorlijk de ruimte.
De goede kwaliteiten van de kleine Daihatsu op de autoweg worden voor een belangrijk deel bepaald door het kleine motor tje. Want dankzij zijn pittige karakter kom je met de Cuore heel goed uit de voeten. Door zijn behoorlijke acceleratie kan je mooi op snelheid invoegen op de autoweg en vervolgens gaat hij gewillig naar zijn top van ruim 135 km/h.

Een onsje meer?

Ook in de stad is de Cuore levendig, maar 't is ronduit jammer dat de versnellingsbak zo hakerig schakelt. Op de werking van de koppeling, remmen en besturing is niets aan te merken, terwijl bovendien de wegligging van het kleine ding alleszins bevredigend is. Mits het niet hard regent, want dan is het op de autoweg oppassen geblazen: de Cuore wordt dan een speelbal van de plassen, de snelheid moet echt een stuk naar beneden en dan hoor je thuis op de rechterbaan. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat het wel hele kleine 12 inch-bandjes zijn die al dat water moeten verwerken.
Terug in de stad zal je daar minder last van hebben. Maar juist als stadsauto mist de kleine Daihatsu toch ook een paar dingen, zoals de al genoemde portiervakken. Daihatsu levert die overigens als optie. Iets waar echter weinig aan te veran deren valt, is de bagageruimte - die zelfs voor de wekelijkse boodschappen wat onderbemeten is. De hoedenplank moet omhoog om 11/2-literflessen kwijt te kunnen. 't Is allemaal net een beetje ielig. Die term is overigens ook van toepassing op het hendeltje waarmee je de bagageklep van binnenuit opent en voor de tankdop, die zo van een ouderwetse jerrycan afkomstig zou kunnen zijn.
Jammer, want als rij-ijzertje staat de Cuore echt z'n manne tje. Maar voor de prijs van dik 18.000 gulden had het allemaal net een onsje meer mogen zijn.