Chrysler Grand Voyager 3.3i V6 LX (2005)

De Chrysler Voyager gaat in z'n huidige vorm sinds 2000 mee, maar hij is af en toe wel geüpdatet. In zijn soort ziet deze MPV er niet onaardig uit. De laatste wijziging heeft betrekking op het interieur van de lange versie: Stow 'n Go. Je hoeft de tweede en derde zitrij niet langer te verwijderen voor extra laadruimte; ze kunnen nu vrij simpel onder de vloer weggeklapt worden. We hebben zoveel mogelijk stoelopstellingen uitgeprobeerd en het kostte ons nauwelijks moeite. Dat was in het verleden heel anders.
Als de zitplaatsen op de tweede en derde zitrij als stoel gebruikt worden, heb je in de wagenbodem een aantal behoorlijk grote opbergvakken. Wanneer er veel of grote spullen vervoerd moeten worden, hoef je de stoelen niet langer uit de auto te halen. Dat was voorheen – door het hoge gewicht van de zetels – een zware klus. Je opent een vloerluik, trekt aan 'n hendel en een riempje en de zitplaats kantelt in de holle wagenbodem. Zelden hebben we het zo simpel gezien.

Eigen lucht
Voor mensen met lange benen zijn de zittingen iets aan de korte kant, maar zelfs voor langere passagiers is er aan hoofden beenruimte geen gebrek, ook niet op de derde zitrij. Ongeacht het aantal passagiers heeft de auto voldoende bagageruimte.
Het dashboard heeft meters met neoklassieke cijfers op een witte wijzerplaat... Maar goed, over smaak valt niet te twisten. Het instrumentarium is goed te overzien en volgt de stijl van de rest van het dashboard. De keuzehendel zit achter de stuurkolom; even goed op het display kijken in welke stand je hem zet, op gevoel gaat dat vrij lastig. Ook de bediening van de airco gaat op het eerste gezicht vrij ingewikkeld. Ruzie om de luchttemperatuur achterin hoef je niet te hebben, de airco is daar namelijk separaat in te stellen. Ideaal! De auto heeft meerdere 12-voltaansluitingen. In de middenconsole zitten er zelfs twee, eentje die permanent spanning geeft en een andere die het alleen doet wanneer het contact aanstaat. Zo blijft de koelbox het bij tankstops gewoon doen, terwijl je kunt voorkomen dat een aangesloten apparaat 's nachts de accu leeg trekt.

Goeie lobbes
De Grand Voyager heeft een dwarsgeplaatste 3,3-liter V6, de dikste motor voor de Voyager. Die levert 'slechts' 180 pk en 285 Nm. Maar goed, 'there's no substitute for cubic inches', zeggen de Amerikanen. Hij doet soepel z'n werk, bij constante snelheden is de motor zelfs opvallend stil. Pas wanneer je het gaspedaal stevig intrapt, laat de zespitter van zich horen. Het is overigens geen sprinter: voor de acceleratie van nul naar honderd klokken we 12,2 seconden. Maar afijn, de V6 is gewoon een goedmoedige lobbes. De automatische viertrapstransmissie reageert prima op het gaspedaal. Niet nerveus, wel alert.
Het karakter van de Chrysler-motor is geheel in overeenstemming met dat van het onderstel; gericht op 't gerief van de inzittenden. Hobbels en kuilen in het wegdek worden slechts in zeer beperkte mate doorgegeven aan de chauffeur en z'n passagiers. Wel valt er, wanneer de auto maximaal beladen is, na het nemen van oneffenheden een lichte mate van deining te bespeuren. We hebben weinig commentaar op het onderstel, of het zou op de stabilisatoren moeten zijn. Wanneer je de auto de bocht om stuurt, helt de hoge koets nogal over. Als bestuurder moet je wel aan het werk om de Grand Voyager in de gewenste richting te loodsen, niet overdreven, maar gewoon beheerst.