Cadillac Escalade (2005)

Groter dan een Cadillac Escalade zijn ze er bijna niet: meer dan vijf meter lang, twee meter breed en 1,89 meter hoog. In stadsverkeer zijn we als een olifant in een porseleinkast. Een parkeerplekje voor de Amerikaan vinden is geen sinecure; de meeste vakken zijn gewoonweg te krap. Andere weggebruikers zien ons als asociaal en patserig en we kunnen ze geen ongelijk geven. Als er een knipperende snelheidsduivel achter je opduikt, dan haal je je schouders op.

De Cadillac is verbazend gemakkelijk te mennen en het onderstel strijkt het asfalt glad. De mate van demping wordt continu aangepast aan het wegdek. Oneffenheden worden zo sterk gefilterd dat er nauwelijks contact met de weg is. De besturing is licht en gespeend van gevoel. De Cadillac is gebouwd om kilometers kaarsrecht asfaltlint te vreten. De zesliter V8 houdt zich daarbij op de achtergrond. De 345 pk sterke krachtbron heeft geen enkele moeite met de 2,5 ton zware Escalade.

In bochten heeft de Cadillac het moeilijk. Sturen, schakelen, remmen gaan trager dan je verwacht en je voelt niet goed wat de auto doet. Wanneer je een curve te enthousiast probeert te ronden, begint de auto te schommelen en te hobbelen. De hoge koets helt vervaarlijk over. Stabilitrac helpt via remingrepen en het terugnemen van het koppel een te hard genomen bocht tot een goed einde te brengen.
De Cadillac is geen echte offroader. Hij oogt stoer, maar voor zwaar terrein heeft de Escalade te weinig bodemspeling. Maar het ontbreekt 'm ook aan een extra reductie van de versnellingsbak. De viertrapsautomaat schakelt voorbeeldig, zolang je geen haast hebt. Snelle gangwissels gaan met aardige klappen gepaard.
De zachte leren zetels zijn uitermate comfortabel. De zijdelingse steun is echter matig, maar de Cadillac is ook geen sportauto. Een goede zitpositie is vrij eenvoudig te creëren met behulp van de elektrische stoelverstelling. Ook de pedalen kun je zo verstellen. Het stuurwiel heeft geen axiale verstelmogelijkheid. Het kan wel in hoogte worden versteld, maar dan verandert ook de hoek van het stuur. Je kijkt uit op een gedateerd dashboard met grote rechthoekige vlakken. Het duurt even voordat je wijs bent uit de brei van knoppen, schakelaars en lichtjes. Vooral de bediening van de audio-installatie en het optionele navigatiesysteem gaat moeizaam, met piepkleine knopjes rond het display in de middenconsole.
Op detailniveau is op de afwerking hier en daar wat aan te merken. Alsof een Texaanse fabrieksmedewerker te enthousiast is tekeergegaan. Verder vallen de veiligheidsriemen niet mooi over de stoelen en schaven ze langs de zetels, wat slijtage van de gordel veroorzaakt.
Op de middelste zitrij vinden drie passagiers een riante zitplek. Beide voorste hoofdsteunen omvatten een beeldscherm, aan het oog onttrokken door een hoesje. Achter de achterbank staan nog twee stoelen. Om deze te bereiken, moet je echter wel de nodige moeite doen. De kofferruimte is niet veel als je de achterste stoelen niet verwijdert. Cadillac heeft daarom iets handigs bedacht: in de Escalade hebben de hendels om de stoelen los te halen een nummer gekregen. Je trekt achtereenvolgens aan hendel 1, 2 en 3, en vervolgens staat de stoel los op de vloer; klaar om te worden verwijderd. Simpel!