Audi TT Roadster 1.8 5V Turbo quattro (2004)

Je vindt de Audi TT mooi of lelijk, een tussenweg lijkt er niet te zijn. Feit is dat 'het publiek' de lijnen van de Audi steeds beter weet te waarderen. De roadster mist in gesloten toestand de krachtige uitstraling van de coupé. Pas met de kap naar beneden is het ontwerp weer in balans, zoals dat van de coupé dat is. De Audi presenteert zich dan als een gedrongen open tweezitter, klaar om twee gelukkigen richting horizon te katapulteren.
Maar goed, welke cabrio toont zich niet slechts als het dak is neergevouwen in z'n volle glorie? Blikvangers van de TT roadster in geopende toestand zijn de aluminium rolbeugels. Het is echter nogal wat gehannes om ze bloot te leggen. De kap kun je, nadat je 'm handmatig hebt ontgrendeld van de voorruitstijl, met een druk op de knop relatief eenvoudig wegvouwen. Het gedonder begint echter zodra je probeert de kunststof afdekking over het dak aan te brengen. Het is een tijdrovend klusje dat toch een kleine drempel opwerpt om open te rijden. Je moet geen last hebben van claustrofobie, want dan kunnen de lage ruitjes wel eens beklemmend werken.
Je hebt met het dak dicht – net als in de coupé – de neiging om krom te gaan zitten en over het stuur te hangen om alles te kunnen zien. Maar wie rechtop in de kuipstoel zit, kan gewoon het overige verkeer gadeslaan. Het meubilair verleent niet alleen een puike zitpositie, de kuipstoelen zien er ook nog eens schitterend uit. de randen van de met bruin leer beklede zetels zijn voorzien van dik stiksel.
Bijzonder fraai zijn de knoppen voor de stoelverwarming; als je ze indrukt, komen ze naar buiten, waarna je ze kunt verdraaien om de warmte aan je zitvlak in te stellen. En wanneer je aan de knoppen draait, lichten ledjes een voor een op.

Grote stappen...
De TT-motor is van het type 'grote stappen, snel thuis'. De acceleratie van 0 tot 100 km/h is in slechts 6,4 tellen geklaard. De door de fabriek opgegeven topsnelheid ligt op 237 km/h. Dat soort snelheden moet je met de roadster in relatieve veiligheid kunnen rijden, gezien de onwezenlijke grip van de Audi. Daar lijkt bijna geen einde aan te komen dankzij de vierwielaandrijving die de 225 pk sterke TT standaard meekrijgt. Daarin schuilt ook direct het gevaar van de quattro: als het misgaat, ben je wel heel ver over de scheef gegaan. Een slip van de vierwielaandrijver is bovendien heel lastig op te vangen. Daar helpt de modificatie die Audi relatief kort na de introductie aan de TT doorvoerde geen moedertjelief aan.Aanvankelijk hadden wij onze bedenkingen over het spoilertje dat toen ook werd geïntroduceerd. Maar nu we een aantal jaren verder zijn, moeten we zeggen dat het 'm best goed staat.
Audi pakte het onderstel aan, maar idioot hard geveerd is de TT niet, wel heel stevig. Gaat het echt hard, dan werkt de besturing naar onze smaak te licht. Een ander punt van kritiek betreft het schakelen. Rustig en gecontroleerd van het ene naar het andere verzet van de zesbak schakelen, gaat prima; geen vuiltje aan de lucht. Wie van stevig poken houdt, zal geen intieme relatie met de TT opbouwen. Snel schakelen resulteert in hakerige, stroeve gangwissels.
Over de krachtbron hebben we geen klachten, integendeel. De 1,8-liter turbomotor brult en sist er op los bij een schop tegen het gaspedaal. De twee uitlaten (kenmerkend voor de 225 pk sterke quattro) braken een motorfietsachtige brom uit; zeer imponerend. Vanaf zo'n 2.200 toeren per minuut blaast de turbo mee en dat zorgt voor een fenomenale trekkracht. Het maakt niet uit in welke versnelling je het rechterpedaal vloert, de TT schiet als door een reuzenhand met grote kracht voortgestuwd richting horizon. Aan de versnelling lijkt bijna geen einde te komen.