Alfa Romeo GTV 3.0 V6 24V L (1999)

Er zijn van die geluiden die een blijvende indruk maken. Een  Formule 1-V12 van Ferrari hoef je maar één keer te horen om 'm nooit meer te vergeten. Ook een V6 van Alfa Romeo is zo karakteristiek en roept bij sommige mensen al net zulke hevige emoties op.
Maar een motor alleen is... maar een motor alleen. Hoe fraai hij er ook uitziet, klinkt of presteert - er moet nog iets omheen. Een auto bijvoorbeeld. En dan bof je maar dat ze dat bij Alfa al eens eerder gedaan hebben. Voor deze motor hadden ze geen prachtiger verpakking kunnen kiezen dan de GTV. Hij mag er dan al een tijdje zijn - al zo lang dat 'ie vorig jaar z'n eerste facelift kreeg - 't is en blijft pure verwennerij voor je ogen. Nou ja - op één ding na, dan. Bij die facelift kreeg de GTV een nieuw grilletje met wat chroom eromheen en dat staat 'm wel. Dat kun je echter absoluut niet zeggen van die idioot grote achterspoiler.
Even genoeg uiterlijkheden - de weg op. Daar wordt al snel duidelijk dat het de GTV vooral te doen is om hard gaan. Dat kan 'ie, dat wil 'ie, dat moet 'ie. Hij kan het allereerst vanwege die motor. Dat je met 220 pk gekoppeld aan een zesbak zo hier en daar best een paar zwarte strepen op het wegdek achterlaat, zal geen verbazing wekken. Hij wil het, ook vanwege die motor. Hij is ontzagwekkend soepel en trekt vanuit elk toerental, maar heeft een duidelijke voorkeur voor de hogere regionen van de toerenteller.
Het valt ook op hoe makkelijk het de GTV allemaal afgaat. Hij heeft hoegenaamd nergens moeite mee. Het verschil tussen bochten en rechte stukken wordt nagenoeg opgeheven. Hoe hard je een bocht ook neemt, de GTV gaat erdoor. In het uiterste geval wordt er met tegenzin een beetje over de voorwielen geschoven.

Mee of tegen

Wat daar zijn medewerking met graagte aan verleent, is het gevoel in het stuur. Daarbij gaat het sturen heel direct. Nadeel van de directheid is de grote draaicirkel. Daar vergis je je in het begin nogal eens in. Schakelen doet de GTV, met z'n nieuwe zesbak, voorbeeldig. En het onderstel is perfect: niet te week en lang niet zo oncomfortabel als je misschien zou verwachten. Topklasse.
Toch zijn er ook wat smetjes op dit blazoen te bespeuren. Wat heet smetjes: regelrechte ergernissen. Zo zitten de toch uitnodigend ogende stoelen van de GTV rampzalig. Verkeerd van vorm, Duits-hard en op dat fraaie leer glij je alle kanten op. Wat opgesloten zit in het ontwerp van de auto, is die lage voorruit. Oogt mooi, maar je moet dus 15 meter voor een boven de weg hangend stoplicht stil gaan staan, wil je het nog kunnen zien. Het uitzicht rondom is sowieso op z'n best niet meer dan matig, en waar de carrosserie begint en weer ophoudt, weet je alleen als je 'm van buiten bekijkt. Over luxe hebben we verder niets te klagen. Leer, airco, hifi, airbags en elektrische bediening van alles wat beweegbaar is: 't is standaard.

Schoenendoos

We weten dat je bij een coupé eigenlijk niet moet zeuren over ruimte. Maar je kunt ook overdrijven. De kofferbak heeft de afmetingen van een schoenendoos, en daar hebben ze dus nog het reservewiel in weten te wurmen ook. Gelukkig zit er nog een minuscuul achterbankje in - kun je daar tenminste je kratje bier kwijt. Iets levends kan daar alleen mee als het een Yorkshire terriër is. Verder hééft de GTV kaartenvakken in de portieren - hulde! - maar alleen een plattegrond van je broekzak past erin. Nog wat te mopperen? Eh, ja. Tijdens onze testperiode ging het stuurhuis kapot, het knopje waarmee je de kofferbak van binnenuit kunt openen, vertikte het de helft van de tijd en de afstandsbediening van de centrale vergrendeling werkte nooit. Ergerlijk.
Tussen die onhebbelijkheden door is de GTV gewoon Alfa op z'n mooist. Het is een blikvanger van formaat, met lijnen waar je naar blijft kijken. Je moet rijden, en verder niks. En wie dat doet, wordt beloond met één van de fijnst rijdende auto's met één van de fijnste motoren die op dit moment voor geld te koop zijn.
Kortom: dan heb je ook wat, héél wat. Niet eens zozeer een GT, maar een échte sportwagen. Pur sang.