14-jarige met Kadett - Reportage

Soms moet een verhaal beginnen met een waarschuwing vooraf. Want Dion Schoormans (14) is niet zo’n verwend jochie dat een auto krijgt van een gefortuneerde vader. Dion heeft hard gewerkt en zijn auto helemaal zelf bij elkaar gespaard. Op zeker moment stelde hij zich de vraag die elke 14-jarige zich wel eens stelt: “Zal ik een PlayStation kopen of iets anders?” In tegenstelling tot de meeste van zijn leeftijdsgenoten had Dion de wijsheid om te beslissen tot “iets anders”. Veertien jaar, dat is zo ongeveer de leeftijd waarop je voor het eerst zin krijgt in een vakantiebaantje. Want dat extra zakcentje kan je helpen om allerlei dromen te vervullen. Tot zover is Dion een doodnormale puber.

Van zijn vader kreeg hij dan weliswaar geen auto, hij kreeg wel iets anders van hem: handelaarsgenen. Dions vader gaf het verkopersbloed door aan zijn zoon, en wie verkopersbloed door zijn aderen heeft stromen, solliciteert niet meteen bij de Albert Heijn. Dion houdt van auto’s, hij weet alles van auto’s en hij weet dus ook hoe de edele kunst van het verkopen werkt. Dus schreef hij zich in bij de Kamer van Koophandel en begon zijn eigen autobedrijfje. “Op mijn 8ste heb ik mijn eerste auto verkocht, een Ford Windstar”, zegt Dion trots, via het Marktplaats-account van mijn vader. Mark, een vriend van de familie, wilde zijn Toyota Starlet verkopen voor € 500. Ik verkocht hem binnen drie dagen, voor € 800. Dat was mijn eerste winst.

Ik heb mijn autobedrijf onder toezicht van mijn vader, hij is mede-eigenaar. Dat moet volgens de regels, maar bij het verkopen heb ik geen hulp nodig. Soms kijken mensen wel raar op als ze een auto komen bekijken. ‘Heb ik jóu gesproken?’, vragen ze dan. Maar als ze over die schik heen zijn, zien ze dat ik goede auto’s aanbied, voor een mooie prijs. En dan maakt het niet meer uit dat ik 14 ben. Na het VMBO wil ik naar de IVA!”

LEVENSERVARING

Als je met Dion praat, zou je niet zeggen dat hij 14 is. Zijn ondernemersgeest en handelservaring hebben hem kennelijk ook de nodige levenservaring gebracht. Dat is niet erg, want hij kan mooi vertellen over wat hem dreef tot de aanschaf van zijn Kadett: “Ik kom uit een grote familie, ik ben de jongste van zeven. Ik was blijkbaar een huilbaby, en de enige manier om mij stil te krijgen was een ritje in de auto! Bij ons in de familie gaat het eigenlijk altijd over auto’s. Ik weet niet beter. Mark is ook helemaal autogek, hij hoort een beetje bij de familie. Toen hij een auto zocht om naar zijn werk te rijden, kocht hij een Kadett, en die vond ik gaaf. Ik hou van die oude auto’s, van die auto’s die je nog echt hoort en voelt. Ik had voor de handel al eens een Kadett 1600 automaat gekocht, maar ik was dat slome een beetje beu.”

Toen Dion een flink zakcentje bij elkaar had gespaard, was er eigenlijk maar één bestemming mogelijk. Een Kadett moest het worden, en wel een GSi. Die wens had nogal wat voeten in de aarde. Want hoe reageert de gemiddelde ouder op een 14-jarige zoon die meldt dat hij een auto gaat kopen? Nou, ongeveer zoals de moeder van Dion: “Je bent gek! Daar heb je toch niets aan!” was haar logische argumentatie. “Gelukkig”, zegt Dion, “was mijn vader niet zo moeilijk. Die vond dat ik het moest doen als ik zeker wist dat ik het wilde. Zijn enige eis was dat de auto droog kon worden gestald, maar gelukkig heeft hij zelf een loods.” Familievriend Mark is een enorm Opel-liefhebber. Hij nam Dion onder zijn hoede bij de zoektocht naar een mooie GSi. Want vind er nog maar eens een …

DUIZEND EURO MEER

Nou, laat dat vinden maar aan Dion over. Al snel trof hij een witte GSi-achtklepper, maar die was niet in al te beste staat: “Onder het mos, hij liep niet eens. Mark vond me een mafkees, maar ik had hem bijna gekocht”, grijnst Dion. Bijna, want op het nippertje wist Dion zijn geduld te bewaren. Als een echte petrolhead brengt hij hele avonden door met het afstruinen van Marktplaats. Op zekere avond was hij op zoek naar een vraagbaak, want hij wist dat de vader van een vriend die zocht. “Ik zag een advertentie met wat Opel-vraagbaken, dus daar klikte ik op. Toen ik door de foto’s scrolde, zag ik ineens dat er een foto van een Kadett GSi tussenstond!”

Dion stuurde meteen een mail naar de eigenaar, in hoofdletters: ‘Wat moet je ervoor hebben?’ De eigenaar noemde een prijs waarvoor Dion nog diezelfde avond naar de andere kant van het land had willen rennen, ware het niet dat er een kink in de kabel kwam. De eigenaar had een zoon die de Kadett graag wilde houden, dus de verkoop ging niet door. “Ik denk niet na”, zegt Dion. “Als ik iets in mijn kop heb, moet het nú gebeuren. Dus ik bood meteen € 1.000 meer. Toen zei mijn vader óók dat ik helemaal gek was.” De verkoper zei dat niet, die vroeg om bedenktijd en liet Dion drie slapeloze nachten lang spartelen. Toen kwam er een mailtje: “Ik heb goed nieuws”. Dion was eigenaar geworden van een vijfdeurs Kadett GSi 16V uit 1989, die sinds 2002 in het bezit is geweest van één eigenaar, en daarmee was hij op slag de gelukkigste 14-jarige in het land.

LACHEN EN HUILEN

Dat hij niet kan – of eigenlijk niet mag – rijden in zijn eigen Kadett, deert Dion niet zo veel. “Ik kan er mee omgaan”, zegt hij nuchter, “want ik weet dat hij tóch van mij is.” De drie jaar voor hij zelf mag rijden, wil hij overbruggen met het koesteren van zijn Kadett. Van uitbouwen wil Dion niets weten. “Ik ben anti-uitbouw”, zegt hij resoluut. “Toen ik hem kocht, had mijn Kadett van die ronde Irmscher-koplampen, maar die moesten eruit.” Voor Dion is het bezit van zijn Kadett een soort emotionele rollercoaster. Als hij naast Mark in de Kadett zit, verbaast hij zich over het gevoel dat zo’n oude Opel teweegbrengt: “Hij is stug en spartaans. Je voelt de auto, en het geluid is zó mooi.

Helaas is mijn uitlaat nog niet origineel, maar dat komt nog wel.” Eén keer probeerde Dion zijn Opel Kadett zelf op een verlaten weg, toen tikte hij de 80 km/h aan. Bij die gedachte grijnst hij van oor tot oor, maar hij heeft ook al gehuild om zijn Kadett. “Dat was toen mijn vader bij het parkeren de bumper kapot reed. Ik weet ook wel dat zoiets kan worden gerepareerd, maar die auto is álles voor mij. Echt alles. Ik wil echt niet teveel ‘shinen’ hoor, maar soms ben ik met leeftijdgenoten en dan denk ik weleens: ik heb het geluk dat ik een auto heb, en jullie niet. Ja, ik ben trots, dat mag toch wel?”