Menu
De Ford Fiesta Mk1 en Mk2 zijn tegenwoordig zeldzame klassiekers, omdat ze na intensief gebruik bij bosjes op de sloop verdwenen. In 1991 waren ze prijstechnisch nog wel interessant als goedkoop tweedehandsje. Daarom zochten we destijds uit of het inderdaad een goede keuze was.
De eerste Ford Fiesta was in 1991 'pas' 15 jaar oud, maar destijds was een auto van die leeftijd eigenlijk al niet heel interessant meer als tweedehands, of je moest echt met een klein budget op zoek zijn. Qua duurzaamheid is er wat dat betreft een hoop verbeterd in de jaren die kwamen. Ford zelf zorgde ook voor de nodige verbetering om de Fiesta Mk2, in wezen een grondig gefacelifte Fiesta Mk1, klaar te stomen voor een wat langer leven. Het zoeken naar een gebruikte Fiesta in 1991 was dan ook een interessante aangelegenheid. Voor een relatief prikkie kocht je namelijk een laat exemplaar van de eerste generatie. Een Mk1 uit 1983 kon zomaar 4.000 gulden goedkoper zijn dan eentje van drie jaar later.
Daar was behalve de leeftijd een andere goede reden voor. Ford verbeterde het materiaalgebruik en de behandeling van het staal voor de Mk2 om roestvorming te voorkomen. In 1991 pakten we een Mk1 uit 1983 erbij om te kijken in hoeverre je de gok alsnog kon wagen om voor een Mk1 te gaan en geld in je zak te houden. Qua rijgedrag hoefde je de Fiesta niet te laten staan en ook de praktische inzetbaarheid was prima voor elkaar. Bij dit bijzonder gekleurde exemplaar bleek de roestvorming relatief ook nog wel mee te vallen, al begon de corrosie op de bodem ook hier al wel enigszins de kop op te steken. Daarbij was een Fiesta van die leeftijd al vrij snel slachtoffer van niet al te vakkundige garagebedrijven die voor een habbekrats het Fordje op de weg moesten houden.
Zo bleek ook bij de geteste auto, onder meer door slecht laswerk aan de uitlaat en onbehandelde roestvorming op de remleidingen. Een ander ding om op te letten, was of de carburateur (injectie was er nog niet bij) nog goed was. Een naar benzine ruikende Fiesta, iets dat op die leeftijd geen uitzondering was, verraadde dat de carburateur aan vervanging toe was. Een ander aandachtspunt was de versnellingsbak. Die wilde naar verloop van tijd nog wel eens nukkig worden. Geknars en gerammel bij het schakelen waren grote alarmsignalen, aangezien kapotte bakken geen zeldzaamheid waren. Moeizaam schakelen naar zijn derde versnelling was een voorbode van grotere problemen op de langere termijn.
Al met al was de conclusie dat je echt wel voor een aantrekkelijk bedrag een leuke Fiesta Mk1 kon kopen in 1991, maar dat voorzichtigheid was geboden. Wie nog wat ruimte in het budget over had, deed er goed aan om toch naar een vroege Mk2 te kijken. Die zag er frisser uit én zat beter in elkaar. Vooral op het gebied van roestpreventie maakte Ford een belangrijke stap vooruit vlak voor de komst van de Fiesta Mk2, genoeg om zes jaar garantie te geven op doorroesten van binnenuit. Tegenwoordig zou dat weinig overtuigend zijn, maar het was toen een signaal dat het beter voor elkaar was. Overigens gold die garantie voor Fiesta's gebouwd vanaf 1982 al, dus nog een reden om de laatste lichting van de Mk1 ook mee te nemen in de overweging.
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
