In het Wild: Mazda 6 MPS (2008)

Een wild karakter was namelijk niet het doel van Mazda bij het ontwikkelen van de snelste 6. De voornaamste concurrenten waren de Alfa Romeo 159 Q4 met 3.2 V6 en de Opel Vectra OPC. Beide relatief sportieve en snelle sedans met soortgelijke vermogens, maar ook beide geen échte stuurmansauto’s. De autobahn is de plek waar deze auto’s floreren, ook al schuwde de 6 bochtenwerk niet.

Om daar zeker van te zijn, voorzagen de Japanners hun 6 van een keur aan technieken. De 2,3-liter grote viercilinder kreeg een turbo om het vermogen op te krikken van 166 naar 260 pk. Om dat vermogen altijd kwijt te kunnen op het asfalt kon tot vijftig procent ervan naar de achteras. Die as is op zijn beurt weer voorzien van een sperdifferentieel om de verdeling van krachten tussen links- en rechtsachter te optimaliseren. De sedan is Mazda’s eerste met MPS-badge en dus was het zaak om met een gedegen product te komen. Het resultaat was heel capabel, maar ook heel veilig.

Het exemplaar op de foto’s is, mede door zijn stemmig zwarte lak, lastig te herkennen als serieus snelle auto. Het geheel bleef subtiel en het vereist een kenner om, vooral van de voor- en zijkant, een MPS te onderscheiden van een normale 6. Toch liet Mazda vrijwel niks ongemoeid: de voor- en achterbumper zijn letterlijk en figuurlijk dikker, waardoor de auto ruim zeven centimeter langer is. Daarnaast herken je de snelle versie aan een kleine spoiler op de kofferklep, getinte achterlichten, andere side skirts, de eerdergenoemde ovale uitlaateindstukken en een motorkap met een subtiele power dome. Dat laatste was nodig voor een bovenop de motor geplaatste intercooler. Tot slot staat de auto op bredere banden en stopt de snelle 6 met behulp van grotere remmen.