In 1997 dacht Nissan met de Trail Runner al aan een soort Juke Nismo RS

Wat was de autowereld nog keurig geordend, zo'n twee decennia terug. Bij de term cross-over zouden we destijds aan een grote oversteek denken, niet aan een auto die twee overlappende concepten in zich verenigt. Nissan had anno 1997 een overzichtelijk modelgamma, waarin de sportieve 200SX en 300ZX de vrolijke uitzonderingen waren en de Terrano en Patrol de 4x4-taken op uiterst serieuze wijze verdeelden. En toen moet er in Japan een heldere geest zijn opgestaan die besloot om de twee genoemde buitencategorieën in Nissans modellenreeks eens fijn in de blender te gooien. Want waarom was een 4x4 alleen verkrijgbaar in combinatie met een separaat chassis en een daarop geschroefd koetswerk? Andersom geredeneerd: waarom heeft een sportwagen altijd zo weinig bodemspeling, zodat je tijdens een snelle rit niet eventjes gezellig van de gebaande paden kunt afwijken? 

Nissan Trail Runner

Daklijn van een sportcoupé en de bodemvrijheid van een terreinreus

Het eindproduct van Nissans creatieve denkwijze was de Trail Runner: een auto met de daklijn van een sportcoupé en de bodemvrijheid van een terreinreus. Sportief ingestelde lieden zullen het ding subiet een setje kortere veren en dempers willen aanmeten, omdat de overmaatse wielen er nu eenmaal om smeken om de wulps opbollende wielkasten te gaan opvullen. Maar dat was nu juist niet de bedoeling van Nissan, dat met de Trail Runner bewust een snelle offroader wilde creëren. Om daadwerkelijk snoeihard over gemene keien en dwarsliggende boomstammen te kunnen razen had Nissan de auto een aandrijflijn van formaat gegeven. De motor was een turbogestookte 1,8-liter viercilinder uit de Nissan Pulsar, die via de aandrijving van de Skyline GT-R een alleszins bruikbare 185 pk en 196 Nm naar de vier wielen bracht. Als transmissie had Nissan een nieuwe CVT met zes gefixeerde overbrengingsverhoudingen geselecteerd. Deze Hyper CVT-M6 zou in de eerstvolgende Primera-generatie worden toegepast. 

Minstens zo innovatief, maar voor serieproductie wat minder geschikt, waren de gigantische achterspoiler en de schuiflade met het reservewiel. De spoiler is niet in de eerste plaats zo enorm vanwege de behoefte aan extra neerwaartse druk, maar omdat hij een dubbelrol speelt als dakdrager: de bovenrand blijkt een klepje te bevatten waar je een snowboard onder kunt klemmen. Grappig. 

Trail Runner conceptueel voorloper Juke Nismo RS

Terugkijkend mogen we vaststellen dat de Trail Runner als offroad sportwagen in de voetsporen trad van de uit 1980 stammende Audi Quattro, al mogen we hem meer capaciteiten in echt ruw terrein toerekenen. De Nissan heeft nog het meeste weg van de AMC Eagle (ook uit 1980), hoewel hij beduidend sneller en sportiever is. Zijn concept zou in onze huidige tijd helemaal geen gek figuur slaan. Misschien als compacte vijfdeurs, met een viercilinder turbomotor, vierwielaandrijving, extra bodemvrijheid, grote wielen en een continu variabele transmissie … En dan noemen we 'm Juke Nismo RS!