De Tweeling: Talbot/Plymouth Horizon – Dodge Omni

Met die voorganger bedoelen we de Hillman Avenger, de auto die eerder in deze rubriek voorbijkwam en wiens ingewikkelde geschiedenis ‘m uiteindelijk zelfs een Volkswagen-neus bezorgde. Formeel gezien was de in 1977 gepresenteerde Chrysler Horizon niet z’n opvolger, maar het veel modernere product van Chrysler Europe zat wel degelijk in het vaarwater van die achterwielaangedreven sedan. Ook de Simca 1100 kun je echter als voorganger zien. Daarmee wordt het verhaal al ingewikkeld voordat we ook maar één blik op de auto zelf hebben geworpen.

Chrysler Europe was een in Engeland gevestigde samenvoeging tussen het Britse Rootes, het Franse Simca en het minder bekende Spaanse Barreiros. De Horizon was net als eerdergenoemde Simca een voorwielaangedreven hatchback,  maar oogde met z’n vierkante koets en recht aflopende kont stukken moderner. Dat de compacte vijfdeurs aan beide kanten van de oceaan een rol moest gaan spelen was vanaf het begin duidelijk. In Europa zou de auto de strijd aangaan met de Volkswagen Golf, terwijl hij in de VS een aantrekkelijk alternatief moest vormen voor de steeds populairdere compacte modellen uit Japan.

Van Chrysler naar Talbot

Tot zover klinkt het als een prima plan. Chrysler voelde echter niet de minste behoefte om een coherente naamvoering voor nieuwe model te hanteren en dus werd het vanaf het begin een wat rommelig geheel. In 1978 kwam de Horizon als Chrysler-Simca (jawel) in de Europese showrooms te staan. In Engeland, echter, ontbrak het ‘Simca’ en heette dezelfde auto dus gewoon Chrysler Horizon. Het eerste productiejaar van de Horizon was echter nog niet voorbij toen het noodlijdende Chrysler Europe in handen kwam van Peugeot. Daarmee kwam er prompt een einde aan de Chrysler-Simca Horizon, die voortleefde als Talbot Horizon.

Volkswagen

Dan waren er nog de Amerikaanse versies. ‘Chrysler Horizon’ lijkt een uitstekende naam om ook in de VS te gebruiken, maar dat zag Chrysler toch anders. Daarom verscheen de auto daar, overigens ook in ’78, als Dodge Omni en als Plymouth Horizon op de markt. Op de foto’s die er van die auto’s zijn is het onderscheid met de Europese Chrysler goed te zien. Grotere bumpers, andere koplampen, meer chroom, opvallender lichtunits en zelfs heuse white-wall-banden moesten er een echte Amerikaan van maken, al zijn de Europese roots van het model aan alle kanten duidelijk te zien. In technisch opzicht verschilden de Amerikaanse versies sterk van hun Europese stamvaders. Een geavanceerdere wielophanging, ander dashboard en zelfs dikkere plaatwerkdelen zorgden ervoor dat vrijwel ieder onderdeel net even anders was. Dat gold ook voor de motoren. In plaats van Simca-krachtbronnen werden er in de VS 1,7-liter grote viercilinders gemonteerd uit de koker van, jawel, Volkswagen. Het blok werd door Chrysler aangepast en kreeg later gezelschap van een 2.2 van Chrysler zelf.

Goes Like Hell

De expansiedrang van de Amerikanen bleek groot en dus verschenen er niet alleen coupé-versies van de Omni en Horizon, maar kwam er ook een heuse hot hatch. In samenwerking met niemand minder dan Carroll Shelby. Dat leidde aanvankelijk tot de Dodge Omni GLH. Het GLH stond voor ‘Goes Like Hell’ en voor de realisatie van die claim was een op ouderwetse wijze opgevoerde versie van de Chrysler 2.2 die in de GLH goed was voor zo’n 110 Amerikaanse pk’s. Dat smaakte kennelijk naar meer en dus kwam er een GLH-T, een turboversie met net geen 150 pk. Voor Shelby was dat echter nog niet genoeg, en dus werd het laatste restje GLH-T’s omgetoverd tot een nog snellere variant. De GLHS (voor ‘Goes Like Hell Some more, I kid you not) leverde dankzij onder meer een hogere turbodruk volgens de overlevering maar liefst 175 Amerikaanse pk’s (177 Europese). Dat is voorwaar een heleboel voor 1987. Dat indrukwekkende feit laat zich niet beter vieren dan met een andere merknaam en dus werd de auto voor de gelegenheid omgedoopt tot Shelby GLHS, dus zonder ‘Dodge’ of ‘Omni’.

Hoewel het leven van de Horizon eigenlijk vanaf het begin anders liep dan Chrysler voor ogen had en ook minder succesvol was dan gehoopt, heeft het model ontegenzeggelijk een interessant leven gekend. De auto stond van 1978 tot 1990 in verschillende vormen in de showrooms van vijf verschillende merken en werd in Frankrijk, Spanje, het Verenigd Koninkrijk en in de Amerikaanse staten Wisconsin en Illinois in elkaar geschroefd. O, en in Finland, waar Saab de regie voerde over de productie en van de gelegenheid gebruikmaakte om hier en daar wat technische aanpassingen te doen. Helaas plakten de Zweden nooit hun eigen merknaam op de auto…