Volvo V70 2.0T Edition Sport (2006)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	V70 2.0T Edition Sport
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2006
Jaar van aanschaf	2006
KM-stand laatst	95.000 km

0 KM – NIEUW

12 april 2010

INTRODUCTIE

Zoals in de vorige review lezen kon, was ik de gelukkige bezitter van een Volvo S80 2.4 170 pk Elan. Die wagen beviel mij uitstekend. Reden genoeg om de vraag te stellen waarom ik die wagen dan al na drie jaar weg had gedaan. Wel, het begon weer te kriebelen en met een eerste kind op komst, was een auto die wat meer praktisch is ingesteld, wel handig. Niet dat de S80 niet ruim genoeg was, maar een sedan is wat betreft kindvriendelijkheid nu niet het allerbeste op de markt.

Inmiddels kon ik met mijn baan aanspraak maken op een leaseauto of een leasevervangende bijdrage. Aangezien ik vanuit het praktisch oogpunt graag een stationcar wilde, ging ik voor de leasevervangende bijdrage – een stationcar was namelijk niet toegestaan van de zijde van de werkgever als gekozen werd voor een leasewagen. Verder was het dan ook zo, dat ik aan een maximumbudget gebonden was. Vandaar gekozen voor de leasevervangende bijdrage en zodoende dus een particuliere aankoop.

REDENEN AANKOOP

Omdat de S80 mij zo goed beviel, was de eerste stap die ik zette op zoek naar een nieuwe auto gewoonweg de Volvo-dealer. Daar gingen mijn ogen direct naar de V70. Deze had immers min of meer hetzelfde formaat als de S80, maar was een flink stuk praktischer. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vrijwel meteen verkocht was.

Een en ander neemt niet weg, dat ik toch zekerheidshalve even was wezen kijken bij andere merken. Tot het korte rijtje ‘kanshebbers’ behoorden:

- Audi A6 2.4 en 2.0 TFSI Avant
Hoewel ik de A6 Avant (in tegenstelling tot velen) niet echt een fraaie auto vind, ben ik er toch naar wezen kijken. Hoewel het een uitstekende auto is, was er geen ‘klik’. Dit klinkt uiteraard zeer simpel, maar al met al was de auto niet datgene wat ik zocht. Overigens schrok ik van de verzekeringspremie; die was zo’n 500 euro per jaar hoger dan een vergelijkbare V70.
- Saab 9-5 2.3t Estate
Toen ik op zoek was naar mijn vorige auto, had ik de Saab 9-5 al overwogen. Toen koos ik voor de Volvo S80 en had simpelweg wel wat spijt dat ik niet de gok voor Saab had genomen. De 9-5 is nog altijd een van mijn favorieten. Problematisch was nu echter dat de 9-5 al bijna tien jaar op de markt was en – hoewel nog steeds veilig en redelijk actueel – dat stond me wat tegen. Een lage inruilprijs voor mijn S80 betekende dat de Saab jammer genoeg afviel. Deze keer met wat minder hartzeer!

Ik heb niet gekeken naar een BMW 5-serie, aangezien in het verleden de BMW te sportief voor mij was. Ik ben gemiddeld genomen meer ingesteld op comfort, in plaats van sportiviteit. Desalniettemin een goede auto, zo’n 5-serie, maar niet voor mij. Bij Mercedes zat ik een lastig parket. De C-Klasse stond op het punt vervangen te worden en met die generatie had ik niet zo’n goede ervaringen (zie mijn review over mijn C240), op zijn zachtst gezegd. Eveneens is een V70 ruimer dan een C-Klasse. En een E-Klasse combi was me te duur. In vergelijk met een Volvo V70 betaal je al snel een mille of acht tot tien meer. Daarenboven vind ik de E-Klasse combi niet echt elegant ogen. Door velen wordt de wagen als ‘aannemersbak’ gezien; daar kan ik me niet geheel in vinden, maar naar mijn smaak is wel de achterkant te zwaar.

Afijn, de keus viel dus op een Volvo V70. Waarom? Wel, de S80 beviel erg goed. De V70 had een zelfde soort interieur, de stoelen zaten net zo heerlijk en de wagen straalde een rust uit die ik ook zo bij mijn S80 wist te waarderen. Daarbovenop komt nog dat de V70 een erg ruime auto is, een beetje de ‘moeder aller stationwagons’. Praktische details als een handig ingedeelde bagageruimte, allerlei vangnetten e.d. maken het gewoon een makkelijke auto voor een gezin met kind. Het weggedrag was iets minder agiel dan dat ik van de S80 gewend was, maar – hoe vreemd dat ook mag klinken – ik offerde dat graag op. Min of meer het adagium: “Het mag dan niet zo licht rijden; ik krijg er wel een puist ruimte voor terug!”.

Ik was me er van bewust dat deze V70 min of meer aan vervanging toe was, maar hier deerde het mij niets (het is inderdaad vreemd; bij de C-Klasse vond ik dat bezwaarlijk). De auto sprak me gewoon aan. De motorkeuze was even wikken en wegen; ik kon gaan voor de 2.4 170 pk (zelfde als in mijn S80), de 2.0T of de 2.5T. Feitelijk gezien had ik aan de 2.4 meer dan genoeg, maar vanwege de geringe meerprijs voor de 2.0T en het daarbij behorende koppel, koppelkromme en gunstiger verbruik was die afweging toch snel gemaakt. Tussen de 2.0T en 2.5T was het wat lastiger; de 2.5T is natuurlijk een fraaie motor. Uiteindelijk het verstand de doorslag laten geven en de 2.0T gekozen. Het risico is er dat je op een gegeven moment steeds meer wilt. En dan zie je het verschil tussend de 2.4 170 pk en 2.5T qua geld en dan moet je toch (als privé rijder) even met de benen op de grond blijven staan. Niet alleen qua aanschaf, maar ook qua verbruik en verzekering was de 2.5T duurder dan de 2.0T. Daarom toch maar gekozen voor de 2.0T; die was immers ook al een mooie verbetering ten opzichte van mijn S80. En moet u nagaan: die voldeed al goed!

UITRUSTING

In die tijd had Volvo in een kort tijdsbestek nogal wat verschillende uitvoeringen en actiemodellen. Ik heb gekozen voor de Edition Sport met handbak. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet meer concreet weet wat er nu wel en niet standaard op de V70 zat, wat deel uitmaakte van het Edition Sport-pakket en wat ik er zelf los als accessoire heb bijbesteld, maar bij dezen toch een overzicht met de belangrijkste highlights.

Passion red, niet-metallic (ja, lezers: brandweerrood!)
Lederen interieur, zwart
Aluminium afwerking
‘Spaceball’ versnellingspook (geen lederen manchet, maar een stalen afwerking)
Lichtmetalen velgen in dubbelspaak design, 17 inch

De kleur rood was wel iets dat me aanstond. Op zich is de V70 een nette auto, maar wat saai. Om het geheel wat op te fleuren, koos ik voor rood. Wonder boven wonder had mijn vrouw geen bezwaren, waarvoor ik haar nog tot op de dag van vandaag dankbaar ben! Er zijn op Volvo fora genoeg mensen te vinden die de rode V70 geweldig vinden, maar ook die hem geweldig… lelijk vinden. Ik behoor absoluut tot de eerste categorie, maar kan me voorstellen dat sommigen een aversie hebben! Wel heb ik, aangezien het geen metallic lak was, een extra coating laten aanbrengen tegen krassen e.d.. Zeker met felrood is het oppassen voor bijvoorbeeld verkleuring, dacht ik.

Verdere uitrusting betrof:

Bi-xenon verlichting met koplampsproeiers
RTI navigatiesysteem
Ingebouwde telefoon
Premium audiosysteem
Verwambare voorstoelen
Alarm met hellingdetectie e.d.
Waterafstotend glas op de zijruiten
Achterspoiler
Afneembare trekhaak

Met name aan te raden is het bi-xenon-licht. Het was voor mij de eerste auto met xenon, maar ik wil nooit meer anders. Het normale halogeenlicht is al goed, maar dit is subliem. Zeker voor vakanties in het buitenland op vreemde wegen in het donker een aanrader. Tevens vind ik de kleur van xenon prettiger; het imiteert min of meer daglicht. Het waterafstotend glas is eveneens een aanrader, zeker voor de geringe meerprijs die het betrof. In ons nat kikkerlandje beviel het me goed. Niet dat je niet zonder kan, neen, maar het is een nuttige optie.

UITERLIJK

De generatie V70 die ik had, is naar mijn smaak een van best kloppende auto’s ooit geweest – zeker na de facelift. Gewoon een klassieke stationcar, maar dan met wat gekke details zoals de ‘schouders’ en hele hoge achterlichten. Hoewel de wagen groot is, oogt hij niet echt lomp. Gewoon kloek, denk ik. De rode kleur valt erg op, maar heeft ondanks dat niet een schreeuwerige uitstraling in de negatieve zin van het woord. Na de facelift heeft de V70 gewonnen aan charisma en is net wat moderner gemaakt met de heldere koplampen e.d..

INTERIEUR

Zoals ik hierboven ook al schreef, heeft de V70 qua opzet min of meer een zelfde idee als de S80. Natuurlijk is het een ander dashboard, maar wie in de S80 de weg wist en het naar zijn zin had, zou dat ook hebben in de V70. Met name weer de grote knoppen, de handige verwarming en het royale gevoel zorgden voor een fraai interieur. Ook hier weer nadelig: de bediening van de navigatie. Dat kan echt beter, naar mijn idee. Maar goed, het is een detail. De rest van het interieur klopt gewoon. Niet alleen voorin, maar ook achterin. Royale ruimte, prettige zetels en keurige afwerking. Ook de bagageruimte is perfect. Goed van afmetingen en een fijne vorm. Vakantiebagage kan er makkelijk in, evenals golftassen en kinderwagen. Echt een auto die aan het doel voldeed!

RIJEIGENSCHAPPEN & COMFORT

De V70 is geen sportwagen, laat ik daar mee beginnen. Maar dat verwacht je ook niet. Al met al ligt de auto zeer stabiel op de weg, zowel bij 120 alsook de hogere Autobahn-snelheden. De wagen straalt rust en stabiliteit uit. In de bochten gaat het ook goed, maar verwacht geen bochtenridder. Het gaat allemaal wel goed en als je eens een keer in een benarde situatie zit, dan kán je snel weg – maar de auto nodigt er niet toe uit. Waar hij toe uitnodigt, is lange ritten in alle comfort. En dat met een stille motor, nauwelijks afrolgeluiden e.d. en vrij van rammels. Ik had gedacht dat de kofferbak als klankkast zou werken, maar dat bleek niet te zijn. Qua gevoel was de wagen niet luidruchtiger dan mij S80.

Het schakelen verschilde ook niet veel. Gewoon een prettige slag, redelijk soepel. Niets op aan te merken, op het ontbreken van de zesde versnelling na. Die had mijn S80 ook niet, maar de voorganger daarvan – de Mercedes C240 -, had dat wel. En dat beviel. Ook hier weer geen gemis bij de V70, maar een kleine opmerking wel waard. De besturing van de V70 was ook afgestemd op comfort. Niet te direct, maar ook niet te indirect. Wat dit betreft merkte ik nauwelijks verschil met de S80. Niks op aan te merken, dus.

Dan de motor: de tweeliter met turbo. Een fijn apparaat! Bij normaal gebruik merk je al iets van de extra kracht. De motor pakt erg prettig op bij lage toeren. En daar ben ik altijd een liefhebber van geweest. Dat rijdt zo ontspannend. Maar wanneer de 2.0T op de staart wordt getrapt, wordt het met recht een sports estate! Even hapt de turbo naar lucht, om er vervolgens als een speer vandoor te gaan – dit alles onder het genot van een lichte fluittoon (zéér beperkt hoorbaar, maar toch!). Niet alleen met ‘pittig’ rijgedrag was er een verschil merkbaar, maar ook met de caravan. Het trekken van de caravan was echt beter. Het ging al goed met 170 pk ongeblazen in de S80, maar deze turbokracht deed nog een extra duit in het zakje. Op hellingen zoals bij Luik, alsmede bepaalde stukken in Wales waar ik al eerder was geweest kwamen mijn vrouw en ik tot de ontdekking dat een en ander een stukje makkelijker geworden was. Ik kon met deze motor langer in de vijfde versnelling rijden dan met de S80 (en ook met de C240). Prettig dus.

Bij het comfort meld ik nogmaals de goede stoelen. Lekkere steun in de lenden (dankzij de prettige lendensteun), goed verstelbaar en heerlijke steun onder het onderste deel van de bovenbenen (zeg: het stukje boven de knie). Die steun betekent dat je geen rugpijn krijgt, erg fijn. Ook hier was, net als bij de S80, een mix van comfort en goede steun te vinden. De stoelen zijn zacht, maar toch voldoende stevig en bieden ook nog eens voldoende zijdelingse steun. Gewoonweg niets op aan te merken! Zelfs mijn schoonmoeder met hernia kon goed in de wagen zitten; dat zegt toch wel iets over het comfort.

Het laatste punt van comfort was toch wel de praktische bruikbaarheid met een klein kind op de achterbank. De instap achter is goed; wij konden makkelijk onze kleine in het stoeltje e.d. zetten. De kofferbak was dusdanig royaal, dat kinderwagen, maxi cosi’s, luiertassen en wat dies meer zij er allemaal makkelijk in paste – meestal nog onder het dekzeiltje.

KWALITEIT, DUURZAAMHEID

Net als bij de S80 (en overige goede merken als Audi, BMW en Mercedes-Benz) was de afwerking van de V70 erg goed. Elk detail lijkt bij de ‘betere merken’ te kloppen. Waar je ook kijkt, alles is even goed afgewerkt. Of het nu de stoelverstelling is, het inschuiven van de navigatie, het dashboardkastje, de verlichtingsunit, noem maar op; alles is met liefde voor detail gemaakt bij premium-merken. Zo ook bij de V70. Mooie praktische details zijn de leeslampjes, tassenhaakjes en uitstaplampjes. Het leer is mooi soepel en het aluminium is echt metaal en niet een of ander plastic stripje met een laklaagje erop.

Het enige waar ik spijt van heb, is de keuze voor een zwart interieur. Dat pakt zoveel vuil aan. Elk stofje zie je er op. In mijn vorige wagens was het interieur lichtbeige of lichtgrijs: veel praktischer! Men zegt wel eens dat de lichte kleuren vuil aanpakken, maar dat bestrijd ik. Juist stof e.d. hebben lichte aardetinten, waardoor een lichtkleurig interieur wat dat betreft beter is. Voordeel bij Volvo (en ook bij mijn Mercedes C240 die ik had) is dat de materialen goed schoon te houden zijn. Een doekje met lauw water haalt veelal alle vlekken er uit. Zo niet, is een simpel emmertje met sop voldoende. Nog nooit heb ik rare spuitbussen met chemisch plakspul hoeven te gebruiken, ook niet met een knoeiende kleine op de achterbank.

KOSTEN

De V70 zat in dezelfde gewichtsklasse als de S80, dus dat was qua kosten gelijk. De verzekeringspremies zijn concurrerend te noemen; het zit op hetzelfde niveau als een (kleinere) Mercedes C240. Op papier was het brandstofverbruik 1:11, maar in de praktijk reed ik met gemak 1:13. Opgemerkt zij, dat er wel veel snelwegkilometers bij zaten. Met de caravan van zo’n 1050 kilogram reed de wagen 1:9, wat zuiniger was dan mijn voorgaande auto’s. Ik denk dat een en ander er mee te maken heeft, dat de turbo toelaat bij lagere toeren te rijden.

De kosten voor onderhoud zijn bij Volvo altijd ietwat prijzig (in vergelijking bij Mercedes), maar door het uitblijven van grote problemen was alles goed te betalen.

25000 KM – 1 JAAR – TUSSENSTAND

25.000 km
12 april 2010

ALGEMEEN

Heerlijke reiswagen! Praktische station! Dat zijn de twee kreten die meteen bij me opkwamen. Op lange ritten is de V70 gewoonweg een van de beste auto’s die een man kan wensen, denk ik. En praktisch bleek de wagen ook; zoals eerder geschreven past alle bagage perfect in de kofferbak en is de wagen ruim genoeg. Van de stereo kan ik ook geen genoeg krijgen en het xenonlicht heeft steeds meer zijn waarde bewezen (o.a. door een nachtelijke trip door de Ardennnen).

PROBLEMEN

Slechts één klein probleempje: de rechter voorstoel kraakte zo nu en dan. Dit is echter kosteloos door de dealer verholpen. Nadien geen problemen meer mee gehad.

Verder geen enkel probleem gehad met de V70 2.0T.

KWALITEIT, DUURZAAMHEID

De wagen ziet er nog uit als nieuw. Ook de lak zit er nog strak op (waarschijnlijk droeg de lakbehandeling er ook aan bij), de stoelen zitten nog goed en geen rammel te bekennen. Motor werd naarmate er meer kilometers onder de fraaie velgen door rolden steeds soepeler en zuiniger.

KOSTEN

Alleen een onderhoudsbeurt gehad. Verder niets!

55000 KM – 2 JAAR – TUSSENSTAND

55.000 km
12 april 2010

ALGEMEEN

Tja, wat kan ik zeggen: zie bovenstaand! Nog altijd na twee jaar een glimlach op mijn gezicht. De rode kleur spreekt me nog steeds ontzettend aan. Ook makkelijk trouwens om de wagen bij de IKEA terug te vinden op het parkeerterrein! Vanwege een sportblessure een tijdje last gehad van mijn rug, maar met de Volvo-stoelen was een autorit geen opgave. Alles gewoon heerlijk comfortabel.

PROBLEMEN

Niks. De stoel heeft ook niet meer gekraakt.

KWALITEIT, DUURZAAMHEID

Geen bijzonderheden. Alleen het leer – net zoals bij mijn vorige S80 – vertoont wat gebruikssporen, maar dat is normaal.

KOSTEN

Geen. Enkel en alleen de onderhoudsbeurt.

95000 KM – 3 JAAR – EINDSTAND

95.000 km
12 april 2010

ALGEMEEN

Veel kilometers kwamen er bij in het laatste jaar, in verband met privéomstandigheden. Desalniettemin reed de V70 als vanouds: in alle rust en comfort bracht hij ons naar de plaatsen van bestemming. Nog altijd bevielen de stoelen, de rust en de ruimte. Gewoonweg een goede auto en uitstekend voor een gezin met kinderen.

PROBLEMEN

Af en toe gaf de radio me wat teveel ruis, dus daar werd even naar gekeken. Men kon niets vinden; de ruis bleef. Uiteindelijk maar zo gelaten, het was niet storend. Na verloop van tijd vanzelf weggegaan!

KWALITEIT, DUURZAAMHEID

Het enige waaraan men kon zien, dat de wagen gebruikt was, was een kleine deuk in de achterbumper en het feit dat er op de stoelen gezeten was. Maar dat was dan ook echt het enige. Verder niks dan lof! De auto leek alsof het een eeuwigheid meekon.

KOSTEN

Alleen een normale onderhoudsbeurt e.d.. Niets bijzonders, de gebruikelijke zaken.

--------------------------------------------------

CONCLUSIES

Na drie jaar trouwe dienst was het – vanwege het werk – tijd voor een nieuwe auto. Met pijn in het hart de V70 weggedaan. Het was een fijne auto met veel rust, comfort, een fijne motor die goed trok bij lage toeren, uitstekende stoelen, een royaal gevoel en veel ruimte. Met pijn in het hart moest de wagen weg, kan ik u zeggen!