Saab 9-3 SE 2.0 t (2001)

autoreview

Gebruikersreview

13 februari 2012 om 00:54

Uitvoering	9-3 SE 2.0 t
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2001
Jaar van aanschaf	2009
KM-stand bij aanschaf	220.000 km
KM-stand laatst	0 km

Hoge pieken, diepe dalen

13 februari 2012

Waarom schrijf je een review over een auto die je al twee en een half jaar in bezit hebt? Is dat niet een beetje aan de late kant? En zeker omdat het de auto betreft die je al járen had willen hebben? Omdat het een therapeutisch doel gaat dienen. De Saab heeft me nu een aantal malen op de proef gesteld en brengt me aan het twijfelen of er voor hem nog wel een toekomst is voor mijn deur.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik heb Saab altijd al bijzonder gevonden. Als klein jochie vond ik de 900 Classic, die toen nog gewoon 900 heette, de mooiste auto die er bestond. Toen ik een jaar of 8 geleden een auto mocht aanschaffen uit naam van ons bedrijf als vervanger van mijn Megane wist ik al gelijk dat het een 9-3 zou worden. Het werd een 2.2TiD, waarmee ik drie jaar met veel plezier heb rondgereden. Ik was apetrots op die auto, ondanks dat het GM Saab was, plus dat het een diesel was met een Isuzu motor en nog enigszins karig uitgerust ook. Saabs met een dieselmotor zijn gevoelsmatig nog steeds niet helemaal zuivere koffie, net als diesel-Jaguars of een Porsche met 4 deuren.

Mijn vriendin, nu overigens mijn vrouw, had in die tijd een nieuwe baan waarvoor ook zij een auto nodig had. Zij bekende mij een stille liefde te koesteren voor de 900 Classic. Als tiener had zij een krantenwijk en elke morgen fietste zij langs een dergelijke Saab. Toen heeft ze zich voorgenomen er ooit een te bezitten. Dat voornemen kwam uit en er kwam een donkerblauwe basic 8V Classic 900. Die was écht van ons en dat onderscheidde hem van de Saab van de zaak.

De liefde tussen ons en de Classic was van korte duur. Hij bleek door en door rot te zijn en toen de eerste APK zich aandiende was het al snel duidelijk dat-ie reddeloos verloren was. Een enkeltje naar de sloop was zijn deel. Ondertussen accepteerde ik een interimbaan in Londen, leverde de 9-3 in en zo waren we plotseling Saabloos.

Daarna volgde een periode van nietszeggende leaseauto’s. Tot het moment kwam dat ik me realiseerde dat een leaseauto niet per definitie privé gereden hoeft te worden. Ik ging een nauwgezette kilometeradministratie bijhouden, werd bijtellingsvrij en wij konden eindelijk weer op zoek naar een echte auto. The car that nice people drive, aldus Clarkson.

Onze bewondering voor de Classic had een tikkie gehad door de zeperd van een paar jaar daarvoor. Bovendien hadden wij ons eerste kind gekregen en waren we ervan overtuigd dat het niet handig was om onszelf op te zadelen met een auto van minimaal 18 jaar oud. Een beetje betrouwbaarheid was een vereiste, en graag ook wat luxe aan boord. Het moest een 9-3 worden, en dan geen sport sedan, want die vonden we eigenlijk niet Saab genoeg. Ik had mijn zinnen gezet op een late generatie 9-3 2.0 turbo, liefst in Business Edition, wat met zich meebrengt dat er een bijzonder fraai ogend skirtpakket en de ALU22 velgen zijn gemonteerd. Die velgen zijn 5-spaaks, bepaald niet flashy, maar ze laten de auto precies uitstralen wat-ie is: stoer, onverzettelijk, eigenwijs en tijdloos.

We vonden hem bij een particulier in Haarlem. Een zwarte 5-deurs 2.0t Business Edition met 220K op de teller. Acht jaar oud. Uitgerust met de uitstekende 2.0 liter 150 pk turbomotor. Precies zoals wij hem graag wilden hebben Wat me een goed gevoel gaf was dat de eigenaars zichtbaar moeite hadden om afstand van ‘m te doen. Ze hadden er een aantal jaren met veel genoegen in gereden. Ik ben de derde eigenaar: de eerste eigenaar was monteur bij De Snelheid in Amsterdam. Onderhoudshistorie was compleet en dat was het laatste zetje dat we nodig hadden om de auto te kopen.

En god, wat reed-ie lekker. Voldoende power om in korte tijd tot hoogst illegale snelheden te accelereren, alle gizmo’s die je in een auto nodig hebt en ook nog eens een verdomd ruime kofferbak. Wij, sinds kort slepend met een kinderwagen, baby-reisbed, luiertassen en maxi cosi, konden ook dat erg waarderen. En o ja, hij was veilig. Knappe wegpiraat die ons wat kon maken in het verkeer, wij rijden in een Zweedse kluis vol airbags en actieve veiligheidsspulletjes.

Vrienden deden soms wat meewarig. Heb je hem weer met z’n huisartsenauto. Saabs zijn voor pijprokende ouwe mannen of Bloemendalers die niet kunnen autorijden. Wat moet je daar als vent van nog geen vijfendertig mee? En wij haalden onze schouders op en waren de koning te rijk met onze Saab. We lachten om vrienden met keurige nagelnieuwe Astra’s en Focussen die per jaar het dubbele afschreven van wat wij aan reparatiekosten hadden. En als we eens achter elkaar aanreden kon ik het nooit laten om ze op een goed moment met een stevige tussenacceleratie heeeel klein te laten worden in de binnenspiegel. Met hun keurige rijtjeshuisauto’s. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. We hebben er vele uren plezier om gehad. Onze Saab, dat was ‘n statement. Dat wij anders waren, een risico durfden te nemen, dat we eigenwijs waren en ons niet wilden confirmeren aan de geldende automobiele normen. Denk ervan wat je wilt, maar zo voelden wij dat. Mooi toch? Dank u wel.

Het leek ons wel verstandig om na aankoop een grote beurt te laten uitvoeren. We vonden een Saabspecialist op acceptabele afstand die onze euforie een klein beetje temperde. Ja, de motor was brandschoon en dus totaal geen last van black sludge, maar de koppakking lekte en moest vervangen worden, draagarmen voor, leiding van de stuurbekrachtiging en nog een paar grote en minder grote zaken. De factuur bedroeg veertienhonderd euro, maar toen was-ie helemaal spic en span. Hoewel, de versnellingsbak was niet helemaal fris meer en de koppeling zat eraan te komen, maar dat was nog wel even uit te stellen.

Het gekke is toch dat je na zo’n mededeling al wat defensiever wordt in je enthousiasme voor je auto. Je gaat ook een beetje meer luisteren naar geluiden die zouden kunnen wijzen op iets dat niet OK is, je trekt hem minder enthousiast door naar hoge toerentallen. Nee, het is niet goed voor de algehele automobiele pret, zeker als je de auto nog niet zo lang hebt en je het gevoel hebt dat je ‘m niet goed genoeg kent om er alle vertrouwen in te hebben dat hij probleemloos zal zijn de komende tijd.

Hij was een jaar probleemloos. Kreeg nieuwe banden, keurig zijn beurten bij de Saabspecialist en elke 10K kilometer verse olie. We redden hem netjes warm voordat we ‘m op zijn staart trapten. En we kregen weer een band met elkaar. Hij startte altijd, ging altijd loeihard als je dat van hem vroeg en bracht ons overal in stijl heen. Ik heb twee linkerhanden en doe nagenoeg niets zelf aan de auto, maar toch krijg je gaandeweg meer en meer gevoel met de techniek en begin je aan te voelen hoe de vlag er, technisch gesproken, bijhangt. Je weet verdomd goed waar je je zorgen over moet maken en waar niet.

En toen gebeurde het, in de zomer van 2011. Hij liet ons in de steek. The walk of shame, of, in dit geval, de tow of shame, achterop een bergingsauto van de ANWB. Benzinepomp overleden. Niet zo’n punt natuurlijk, want die dingen gaan gewoon wel eens stuk. Maar toch was er een gevoelsmatige grens overschreden. Hij was niet langer heilig. Natuurlijk lieten wij een nieuwe benzinepomp monteren, want dit kleine tegenslagje valt nou eenmaal te verwachten bij een auto van inmiddels 10 jaar oud. De Saabspecialist was nog altijd positief over de staat van onderhoud en de conditie van de auto. Hij verzekerde me dat we er nog jaren mee verder konden. Met de zomervakantie en een rit naar Zuid-Frankrijk in het verschiet, met inmiddels ook een tweede kind op de achterbank, heb ik ook een nieuwe turbo laten monteren. Na een kwart miljoen kilometer wordt die nou eenmaal slechter en de voortekenen kondigden zich al aan in de vorm van een klein blauw pluimpje bij het starten.

En nu, vlak na de afgeketste Elfstedentocht van 2012, hebben we een derde keer langs de snelweg gestaan. Een maand of 3 geleden was de BDP sensor, ofwel krukassensor defect. Een klusje van niets om te vervangen, maar wel weer een gevalletje dienstweigering. En vandaag hebben we de auto bij een tankstation stil moeten zetten terwijl er onheilspellende geluiden uit het motorcompartiment kwamen. De diagnose van de ANWB: krukaspoelie stuk. Ook weer niet de wereld aan kosten, maar wel weer gestrand, voor de derde keer in nog geen jaar tijd. Weer de tow of shame achterop de bergingswagen van de ANWB. En ditmaal voor het eerst gestrand met onze kinderen erbij. In de vrieskou, en in een jachtige sneeuwbui langs de snelweg.

En dat was de aanleiding voor het schrijven van deze review. Willen we nog verder met de 9-3? In hoeveel van dit soort situaties gaat hij ons nog brengen? Of hebben we het de ellende nu wel gehad? Moeten wij ons ook niet gewoon gaan gedragen als fatsoenlijke burgers en ons voegen bij de massa met hun doorzon caravantrekker-van-het-jaar achtige autootjes? Wat is ons statement en ons goede gevoel over hoe wij erbij rijden nou waard als je niet kunt vertrouwen op je auto? En is het de investering die eraan zit te komen met een nieuwe koppeling en wellicht een versnellingsbak nog waard, of zullen we hem de deur maar gewoon wijzen? Moet ik nou echt een auto waar ik elke keer met een blije grijns uitstap, maar die me ook af en toe van achteren een trap tussen de ballen verkoopt?

Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik wil hem niet wegdoen. Dit gevalletje vergeet ik vast weer snel en je blijft hopen dat het incidentjes zijn die voorlopig niet meer zullen voorkomen. En mocht er nog een volgend incidentje zijn, dan probeer je ook dat weer snel te vergeten en te hopen op betere tijden. Want ik zou niet weten wat voor auto ik zou moeten kopen om me hetzelfde gevoel te brengen dat de Saab doet. Ik weet dat er auto’s zijn die beter rijden, of waarbij de juiste wielen worden aangedreven, of die mooie 6-cilinders in het vooronder hebben, maar dat zal me jeuken. Ik gun iedereen zijn voorkeuren, maar ik heb er maar met 1 te maken en dat is de mijne. Lastig hoor. Irrationaliteit kan een etterbak zijn, maar ook een hele beste vriend.