Uitvoering

MX-5 1.6i

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

1990

Jaar van aanschaf

2003

KM-stand bij aanschaf

160.000 km

KM-stand laatst

0 km

Ervaring? Geweldig!

17 november 2011

In een grijs verleden had ik de geromantiseerde wens om ooit in een cabrio te mogen en kunnen rijden. In 2003 heb ik de stoute schoenen aangetrokken, de knoop doorgehakt, de koe bij de hoorns gevat, de daad bij het woord gevoegd, enfin, u snapt het wel.
Bij het besluit is wel meegenomen, dat ik mijn normale auto, die voor het dagelijks vervoer, niet wilde missen. De cabrio moest dan eigenlijk wel een ‘echte’ worden. Dus het liefst met achterwielaandrijving en ruimte voor 2.
Gezien mijn budget kwam ik al snel uit bij een Mx5 uit 1990. Destijds was ‘ie al 13 jaar oud. Dat een Mx5 de karakteristieke betrouwbaarheid van Mazda had, gaf mij genoeg vertrouwen om een proefrit te gaan maken.
En zo gezegd zo gedaan. De zomer van 2003 was er eentje van Guinness book niveau. Met andere woorden, ideaal om verliefd te worden op zo’n open rakker. En dat gebeurde dus ook.
Zo werd ik in 2003 de zeer trotse eigenaar van een Mariner Blue Mazda Miata (de Amerikaanse uitvoering van de Europese Mx5).

In de loop van de jaren is de Miata naar mijn smaak aangepast.
Zo zijn de zijmarkeerreflectoren, de lichtjes erin waren niet aangesloten, nu wit in plaats van oranje en rood. Ook het derde remlicht is nu voor het zicht wit. Dit geeft een cleane uitstraling.
De velgen waren van het type 5-spaaks-13-in-een-dozijn-op-elk-merk-te-verkrijgen. Die moesten er zo snel mogelijk af, maar de velgen die ik wel mooi vond waren niet gelijk te vinden. Ik wilde de auto een meer klassieke uitstraling geven. Daarvoor kwam ik uit bij minilite-look-a-likes. In 15”. Voor dit type auto groot zat. Meer is niet nodig en ook niet bevorderlijk voor het rijgedrag. Met deze 15” velgen is de auto nog lekker strak maar nog niet snoeihard. Voor tourritjes ideaal.

Met mijn 1 meter 85 vul ik de binnenruimte eigenlijk tot over de max-streep. Het zicht naar voren is onder de dakrand door nog net mogelijk. Daarvoor staat de stoel wel enigszins in ligstand, maar dat vind ik heerlijk. Wel zat ik al snel tegen de rand van het grote airbagstuur. Het nu aanwezige Nardi-sportstuurtje past me (en de auto) beter.

Motorisch is er weinig aan de auto gedaan. Het uitlaatgeluid is standaard al lekker. Wel heb ik een sporteinddemper laten monteren met 2 pijpen. Eén links en één rechts. Ovaal. Zelfde vorm als de achterlichten. Ik hou van symmetrie.
Het uitlaatgeluid is iets toegenomen, maar er is bewust gekozen voor een soft geluid. Er was ook een echte brulpijpversie mogelijk, maar dat paste niet in het beeld dat ik had van mijn Miata.

Twee jaar terug is er een scheur in het uitlaatspruitstuk ontdekt. Vervanging met een standaardspruitstuk was maar een klein beetje goedkoper dan een spaghettispruitstuk. He, wat doe je dan? Inderdaad, dan ga je voor het mooie spachettibuizenspul. Ziet er gaaf uit en is iets beter voor de performance. Maar omdat het spruitstuk inclusief downpijp gemonteerd wordt is nu dus de uitlaat bijna vanaf motor tot buiten een sportuitlaat geworden. Alleen de standaard katalisator gooit nog roet in het eten. Maar ooit gaat die ook vervangen worden door een high-flow katalisator.

In het gebruik heeft de auto me nog nooit in de steek gelaten. De accu is een zwak punt, maar bij regelmatig een lekker stukje sturen mag dat geen issue zijn. Dan laad ‘ie meer dan genoeg op.

Onderhoud is gelijk aan een normale Mazda. Niks meer en niks minder. Wanneer het regelmatig gebeurt hoef je geen verrassingen te verwachten. Wel van belang is het daarbij om de auto regelmatig te gebruiken en niet te ontzien. Snelweg is geen probleem en stoplichtsprintjes vind ‘ie heerlijk.
Lekker de, warm gereden, motor tot aan de toerenbegrenzer doortrekken (pas bij zo’n 7.000! toeren) en dan doorschakelen voor de volgende run naar de 7000… Super verslavend.
Door af en toe ook gewoon te toeren hou je het verbruik rond de 1 op 12. Heel netjes toch?

8,0