Maserati Quattroporte V8 Evoluzione (2000)

autoreview

28 september 2009 om 21:13

Uitvoering	Quattroporte V8 Evoluzione
Versnellingen	4, Automaat
Bouwjaar	2000
Jaar van aanschaf	2009
KM-stand bij aanschaf	84.740 km
KM-stand laatst	112.500 km

Wat een boys' toy!

86.500 km
28 september 2009

Waar ik voor mijn klassiekers om redenen van praktische aard (buitengewone ondersteuning door het merk van het klassiekergebeuren, onderdelenvoorziening) heb gekozen voor het merk Mercedes-Benz, bleef voor dagelijks gebruik het Italiaanse Cuore Sportivo kloppen. Zo passeerden de afgelopen dertig jaar een aantal Alfa's en Lancia's de revue. Door veranderde gebruiksomstandigheden rees de behoefte aan een snelle en comfortabele reislimousine voor "erbij". Diep in mijn herinnering gegriefd stond nog steeds de vierde generatie van de Maserati Quattroporte die in een oplage van 2883 stuks werd geproduceerd in de periode 1994 - 2001. Het wonderschone, maar tegelijkertijd beschaafde ontwerp van Marcello Gandini gekoppeld aan een nog handzaam formaat en een niet opzichtig voorkomen, vormde voor mij de ideale mix. Met dat gegeven als uitgangspunt, ben ik mij gaan "inlezen" over de Quattroporte's. Al snel werd duidelijk, dat het in ieder geval een Evoluzione moest worden. Dat is de op honderden punten verbeterde versie die gebouwd werd vanaf mei 1998 nadat Ferrari de regie bij Maserati had overgenomen. Onder het motto "wanneer een Maserati, dan ook de topversie" rees er een sterke voorkeur voor de 345 pk sterke achtcylinder met automatische transmissie. Bij de eveneens leverbare manuele zesbak las ik immers over een loodzware koppeling met snel stinkende platen in fileverkeer. Dat vond ik niet het ideale uitgangspunt voor een reislimousine. Met het genoemde verlanglijstje werd de spoeling steeds dunner: 524 geproduceerde exemplaren tussen 1998 en 2001 van de Evoluzione V8 Automatico. Zodoende werd al snel duidelijk, dat het zoekgebied (ver) over de landsgrenzen moest worden uitgebreid. Daar waren er een handjevol te vinden, maar vaak bleek het dan weer om exemplaren te gaan van onduidelijke afkomst, met een ontbrekende service-historie, of een hoge kilometerstand. Die vielen ook direct af. Na maanden zoeken vond ik een geschikt lijkend exemplaar bij een Zwitserse Maserati dealer. Maar hier doemden al snel hindernissen van andere aard op: Zwitserland is geen EU-land. Als gevolg daarvan was, buiten rest-BPM, 10% invoerrecht en ook nog 19% BTW verschuldigd, zo leerde informatie bij de Nederlandse douane. Dat betekende, transport erbij gerekend, een kostenopslag van bijna 50% op de Zwitserse verkoopprijs. Daarmee werd de auto ineens wel heel erg duur. Maar zoals wel vaker gebeurt, kwam er ineens een simpele oplossing. Op de door mij al vaak geraadpleegde website van de Nederlandse Maserati specialist en fabrieks-servicepunt Franco Auto in Kwintsheul stond ineens een exemplaar dat leek te voldoen aan alle punten van mijn verlanglijstje. Meldingen over eigenaar Franco Pastorelli aangetroffen op diverse website's, boezemden bovendien vertrouwen in. Zo werd er snel een afspraak gemaakt en toog ik naar het, voor mij althans, dichtbij gelegen Westland. Ik werd er buitengewoon vriendelijk ontvangen en de Quattroporte Evoluzione in grigio Touring (zilvergrijs) met lichtgrijs leer bleek smetteloos. Een originele Nederlandse auto, in februari 2000 door importeur Hessing afgeleverd aan een Nederlandse eigenaar. Franco had hem van de tweede eigenaar ingeruild op een coupe. Volledig gedocumenteerd onderhoud, absoluut schadevrij en in sublieme staat - in en uitwendig met 84.700 km op de teller. De proefrit was overtuigend en ook over de prijs werden we het al vrij snel eens. Koop gesloten en aflevering een week later.

Anderhalve week later, staat de teller inmiddels alweer 1.800 kilometer verder. Het is een sublieme auto, die in hoge mate onopvallend is. Dat is goed zo. Een top van 265 en een acceleratie 0-100 km in 5,9 sec. maken hem een King of the Road. Zo'n top is van tamelijk academische betekenis en de tijd van stoplichtsprintjes ligt ook ver achter mij. Wel heel leuk is het om even gas te geven als de zelfbenoemde Deutsche Oberklasse opdringerig achter de achterbumper hangt, niet of nauwelijks beseffend wat er voor hen rijdt! De Quattroporte is geen hitsige auto: met 80 over een binnenweg bij nauwelijks meer dan stationair toerental gaat prima en is heel relaxed. Is er echter behoefte aan de 345 paarden en het koppel van 450 Nm, dan is een lichte druk op het gaspedaal voldoende om dit vermogen bliksemsnel te mobiliseren. Middels knoppen, kan er een electronische selectie worden gemaakt voor de afstemming van het onderstel (soft voor slecht wegdek, neutral voor gemiddelde gebruiksomstandigheden en sport voor op de snelweg). Ook is er een power-knop waarbij het motormanagement wordt beinvloed, de viertraps transmissie later opschakelt en eerder terugschakelt en de besturing merkbaar scherper wordt. Niet aanwezig zijn beschermengels als ESP. Het blijft dus oppassen bij nat en glad wegdek, want de kleefkracht van de gemonteerde Pirelli P Zero's is uiteraard niet oneindig. Wel is er nog een keuzeknop "ice" die waarschijnlijk probeert te verhoeden dat bij teveel gas op glad wegdek de achterkant gelijk omkomt. Het over 1.500 km gemeten brandstofverbruik van 1 op 7 1/2 viel mij niet tegen, het prestatieniveau in ogenschouw nemend. Bij veelvuldig gebruik van de dubbele turbo's met intercoolers zal het verbruik uiteraard wat hoger uitvallen. Wel drinkt de Quattroporte bij voorkeur Superplus 98 RON zodat een bijna lege tank een vordering van tegen de 150 Euro van de pompbediende oplevert.

Ook het interieur is een typisch Italiaanse oogstrelende mengeling van leer, alcantara en hout in zorgvuldig op elkaar afgestemde kleuren. Zijn er geen minpunten? Zeker, hoofd- en voetenruimte op de achterbank zijn krap bij een lichaamslengte boven 1.80 meter. Ook mis ik een olie temperatuurmeter en een memoryfunctie op de in alle richtingen electrisch verstelbare en verwarmbare voorstoelen. De zittingen vind ik verder aan de harde kant en de axiale verstelling van het stuurwiel is niet voldoende waardoor je verplicht bent om met bijna gestrekte armen te sturen. De ergonomie, hoewel al verbeterd in deze Evoluzione, is niet top. Weet je echter eenmaal plaats en functie van de vele knoppen en schakelaars, dan is de bediening wel heel logisch. Het afwerkingsniveau is behoorlijk, maar niet van Duits niveau. Wel top is de tot de standaarduitvoering behorende (Duitse) Becker Grand Prix geluidsinstallatie met CD wisselaar in de kofferbak.

Achteruit fileparkeren is wel een ramp. Door de schuinliggende achterruit is van achterliggers uitsluitend het dak te zien en ook de eigen achterzijde blijft geheel buiten beeld. Standaard zijn geen achteruitrij-sensoren aangebracht. Die kunnen wel gemonteerd worden, maar dat betekent boren in de achterbumper. Dat wil ik de auto niet aandoen, temeer daar hij toch maar weinig in stadse parkeervakken gemanouvreerd zal behoeven te worden. Je wordt in zulke omstandigheden ook geconfronteerd met de sterke kruip-neigingen van de automaat. Een millimeter het rempedaal liften levert al snel een verplaatsing van een halve meter op. Dat is dus uitkijken. Het rempedaal reageert daarbij alsof er een roedel jachthonden tegengesteld aan ligt te trekken. De geventileerde remschijven kreunen en piepen daarbij in een poging aan de klemmende greep van de Brembo's te ontkomen. De remwerking is overigens subliem, maar er moet stevig getrapt worden. Wat mij betreft zouden de remmen best wat bijteriger mogen reageren. Deze auto wil duidelijk maar een ding en dat is rijden! De stad is niet het domein van deze auto.

Ook vocaal is het geen fortissimo. Waar de huidige generatie Maserati's een kenmerkende brul produceert, blijft het hier bij een fluisterend brubbelen dat kenmerkend is voor achtcylinders. Uiteraard ben ik geen liefhebber van het brulpijp-gebeuren, maar een korte toonverheffing bij acceleratie past bij deze auto en is wel leuk. Naar ik heb vernomen, komt montage van een RVS-uitlaatsysteem enigermate aan dit verlangen tegemoet. Ad acta voor de toekomst, wanneer de uitlaat aan vervanging toe is.

Het totaalbeeld is voor mij heel overtuigend. Waarschijnlijk is de huidige Quattroporte V in een aantal opzichten moderner en beter, maar met zijn ruim 5 meter lengte is dat wel een erg opulente en opvallende auto. In de beschaafde onopvallendheid van de IV schuilt juist voor mij een heel aantrekkelijk aspect. Thans was het waarschijnlijk een van de laatste mogelijkheden om een nagenoeg perfecte Quattroporte IV te bemachtigen: de jongste exemplaren worden immers binnenkort al negen jaar oud. En dat alles voor de aanschafprijs van een nieuwe basis-Golf! Binnenkort mag de Quattroporte mee op vakantiereis naar zijn geboorteland Italie. Ik kan er bijna niet op wachten!

Viva Italia!

92.300 km
4 november 2009

Het rijden met deze schitterende auto blijft een groot feest. In zes weken heb ik de teller bijna 8.000 km laten oplopen. Dat is veel gezien de kilometerstand bij aanschaf. Op mijn recente reis naar Italie, waarbij ik overigens geen enkele andere Quattroporte IV ben tegengekomen, zijn alle aspecten van zijn Italiaanse karakter uitgebreid aan bod geweest. Bij flinke 8% stijgingen op de Duitse autobahn gromt de V8 met fluitende twin-turbo spelend met 180 naar boven, verbluft Duits achtervolgend blik verbijsterd achterlatend. Maar ook met een gangetje van 60 over de boulevard voelt de QP zich volkomen op zijn gemak, daarbij nauwelijks meer dan een stationair toerental gebruikend. Eenmalig heb ik, uit nieuwsgierigheid, het brandstofgebruik bijgehouden. Normaal vind ik dat geen interessant thema voor een auto als deze. Bij korte ritten alsmede 180+ op de autobahn is het verbruik iets beter dan 1 op 6, met constant 120 op de Zwitserse snelweg bijna 1 op 9 en het totaal gemiddelde onder wisselende omstandigheden over 5.000 km komt uit op 1 op 7,6. Wel RON 98 minimaal! Daar ben ik heel content mee, gezien het prestatiepotentieel van deze ware bolide in schaapskleding. Over die afstand hoefde er slechts een litertje Selina Racing 10W60 te worden bijgevuld wat toch wel een indicatie is voor de goede staat van de krachtbron. Het enige negatieve punt vind ik de brute en oncomfortabele wijze van terugschakelen van de niet meer erg actuele viertraps-automaat. Op wegen naar boven in bergachtig gebied veroorzaakt een beetje gas zo een klap in het mechaniek die me niet gezond lijkt op termijn. Ik ga uitzoeken of dit algemeen of exemplarisch is. Mijn totale indruk blijft overweldigend positief!

Bis, bis!

100.500 km
10 oktober 2010

Leuk, de reacties van zovelen op de review van mijn toch wel bijzondere auto. De vraag, die ik tussendoor steeds lees: gaat dit op termijn allemaal wel goed? Om met de deur in huis te vallen: het gaat heel goed! Ik heb de auto inmiddels ruim een jaar en de teller is vorige maand de ton gepasseerd. Dat betekent: 17.000 km ervaring en.. het feest duurt voort! Alle horror-verhalen ten spijt: er is he-le-maal niets stukgegaan. Geen enkele storing. Niets. Natuurlijk keurig op tijd, dat is na 10.000 km, zijn (kleine) beurt laten uitvoeren. Wat heeft dat nu gekost, hoor ik u denken. De rekening was € 1850. Wat is daarvoor geleverd? Om te beginnen: vloeistoffen, filters en bougies. Daarbij opgemerkt, dat de Helix Racing 10W60 vijf en twintig euro per liter kost en de bougies met platina kern eenzelfde bedrag per stuk. De benodigde zeven liter olie en acht bougies kosten dus al bijna € 400. Verder zijn de spoorstangen gereviseerd en werden er twee nieuwe Pirelli Zero’s met ZR specificatie achter gemonteerd. Vervolgens balanceren, uitlijnen en vijf en een half uur arbeid. En BTW uiteraard want Den Haag wil graag meedelen in mijn plezier. Er van uitgaand dat je een Maserati niet van je laatste centen moet kopen, vind ik de prijs acceptabel. En toen gingen we weer naar Bella Italia! Via een andere route dan de vorige keer, met passen en hairpins. Het was alweer grandioos! Me toch maar wat ingehouden, anders hadden er thuis weer direct nieuwe sloffen onder gemoeten. Nog een anecdote als besluit van deze update: mijn Diva laat niet met zich spotten! 340 paardjes op de achterwielen, zonder ESP, betekent: honderd procent bij de les op een natte of glibberige ondergrond. Op een onverwacht moment ontstond er bij haar een blijkbaar onstuitbaar verlangen om haar bevallige derrière ineens in de rij-richting te plaatsen. Dat vereiste een bliksemsnel en vaardig ingrijpen. Ik ben nu gewaarschuwd!

Mille Miglia

112.500 km
16 november 2012

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier de laatste update heb geplaats over mijn Quattroporte. Omdat ik gemerkt heb dat ik hier heel wat volgers heb en om te voorkomen dat sommigen wellicht denken dat de auto mogelijk inmiddels het veld heeft geruimd, ga ik u weer even bijpraten.

Ik heb de Maserati inmiddels ruim drie jaar in bezit. De teller staat thans op 112.500. Een sommetje leert daarmee, dat ik er in die tijd 28.000 kilometer mee heb afgelegd. Wat is de tussentijdse balans? Eigenlijk heel goed en in feite, boven verwachting. Wat is er nu allemaal defect gegaan, hoor ik al mijn lezers denken. Vrij weinig. Een defecte startmotor: dat betekende wel afslepen naar de specialist. Daar was het vrij snel opgelost: gereviseerde ruilstartmotor geplaatst. Kosten, bij elkaar, rond € 800. Verder een elektronisch defect aan het bedieningspaneel van de klimaatregeling waardoor die geheel uitviel. Dat is in feite een defect onderdeel van een paar dubbeltjes maar met alle arbeid erbij kostte ook dat achthonderd euri. Dan nog een kapotte, elektronisch gestuurde kachelkraan. Een vrij prijzig onderdeel van bijna € 300 ex en wel bijna een dag werk, want een groot deel van de middenconsole moet ervoor uit elkaar. Ook een defecte thermostaat van vijf tientjes. Tenslotte, en dat was echt het laatste, een defecte bobine waardoor de motor ineens op zeven poten liep. Het leverde wel een stress-moment op want het defect trad ineens op tijdens een zeer schaars moment dat ik 220 km/u reed. Er schieten dan natuurlijk direct hele nare visioenen over verbrande kleppen, gaten in zuigers of defecte lagers die een motorrevisie van ruim tien mille noodzakelijk maken, door het hoofd maar dat bleek uiteindelijk geheel ten onrechte te zijn. Op advies heb ik wel alle acht bobine’s met bougies vervangen want ik hoorde dat het ondervonden defect zeker niet exemplarisch was. Totale kosten hiervan € 950. En, om nog even bij het kostenplaatje te blijven, dit jaar was ook de eerste grote beurt aan de orde, inclusief vervanging distributieriem en alle andere riemen. Daarbij ook een zogenaamde Kit Sportivo laten monteren: dat zijn de dwarsstabilisatoren van de Ghibli II die zorgen voor merkbaar meer stabiliteit. Kosten van die beurt, inclusief de dure olie en nog wat kleinere zaken: ruim twee mille. Dat is niet heel veel meer dan ik gewend ben te betalen voor mijn dagelijkse Lancia bij eenzelfde beurt.

Daarvoor terug krijg je wel een onbeschrijflijk leuke auto. Ik zet hem bijna uitsluitend in voor lange afstanden want daarbij is de auto ook het meest in zijn element. Vorig jaar vele colletjes in de Franse Elzas en een tripje naar Zwitserland en dit jaar, voor de derde keer met deze Maserati, naar zijn geboorteland Italië. Dit jaar was het hoofddoel de Mille Miglia Storica (waarvan we enkele trajecten tussen het peloton hebben meegereden) en een aansluitende vakantie in midden-Italië. Plus, uiteraard, een hernieuwd fabrieksbezoek in Modena, dat blijft altijd boeiend. De 98 octaan kostte daar inmiddels wel twee euro per liter dankzij Prodi en bij de afstanden daar kostte het geen enkele moeite om, na een volle tank van bijna twee honderd euri, die tank aan het eind van de dag weer leeg te hebben. Maar goed, de Lancia thuis rijdt op LPG, dus je moet dan maar wat breder denken.

Onlangs sprak ik de vorige eigenaar van mijn Quattroporte. Bij aanschaf, drie jaar geleden, was mijn auto niet de goedkoopste aanbieding maar ik vind dat wel weer is aangetoond: koop de beste die je betalen kan. Met historie en met een aantoonbaar serviceverleden. Op termijn wordt dat altijd gecompenseerd en het bespaart bovendien veel gedoe en grote ergernissen.

4,5