Menu
| Uitvoering | 320i Touring High Executive |
|---|---|
| Versnellingen | 6, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 2008 |
| Jaar van aanschaf | 2008 |
| KM-stand laatst | 177.000 km |
Sinds augustus 2008 rij ik in een BMW 320i touring. De auto is geleased voor 40000 km / jaar en 36 maanden. De exploitatie zat op het kantelpunt tussen benzine en diesel, maar de stevig hogere bijtelling voor de diesel gaf de doorslag voor Spritt.
In de fabrieksvakantie van 2008 is de restyling van de 3-serie doorgevoerd. Daardoor was mijn auto (pre-facelift) voor een schappelijke prijs te verkrijgen. De configuratie is;
- High Executive,
- Saphirschwarz exterieur, zwart stof interieur,
- Handgeschakeld,
- Géén iDrive / navigatie.
De eerste ervaringen;
Na twee jaar in een 120d te hebben gereden viel het volgende op;
De E91 voelt comfortabeler aan. Beide auto's hadden / hebben het sportonderstel, 17" wielen en runflats. De 1-serie was hiermee een heerlijk stug bakkie, de 320i daarentegen redelijk comfortabel. Wellicht door de langere wielbasis.
In de 120d zat ik dieper, in ieder geval ten opzichte van de flanken. Bovendien waren besturing en koppeling zwaarder, wat het gevoel versterkte dat je in een uit de kluiten gewassen kart onderweg was. Inmiddels, na 114.000 kilometer past de E91 als een oude, leren handschoen. ;-)
Meest opvallend was de kwaliteitsbeleving in het interieur. De 320i voelt als een klasse hoger dan de (pre-facelift) 1-serie. Mooie materialen, duurzame, luxueuzere uitstraling en daardoor het gevoel in een volwassener auto te rijden.
Hoe rijdt het?
Het rijdt geweldig. De auto geeft daadwerkelijk het gevoel gebouwd te zijn door en voor mensen die van autorijden houden. Alle bedieningsorganen die met rijden te maken hebben voelen strak, mechanisch en consistent. De besturing is stevig en vol gevoel, alsof je de fuseekogels met je handen beet hebt. De feedback is constant, je voelt wat de wielen doen en het maakt daarbij niet uit of je rustig rijdt of er eens stevig voor gaat zitten.
De versnellingsbak is behoorlijk stug in het begin, maar wordt na enkele tienduizenden kilometers soepeler. Het inleggen van de versnellingen geeft het typische, 'rubberen', mechanische BMW gevoel. Alsof de pook recht in de bak staat (schijnt niet zo te zijn...). Nog nooit mis geschakeld.
De wegligging en handling zijn grandioos. Het onderstel geeft ontzettend veel vertrouwen en feedback. Intuïtief voel je precies aan hoe ver je kunt gaan voordat de grip verbreekt en zelfs dan is er niets aan de hand.
Hoewel de 320i niet bijzonder krachtig is, is het heel goed mogelijk om de auto in lange bochten met het gas onder controle te houden. Hier merk je de moeite die BMW heeft gedaan om een 50-50 gewichtsverdeling na te streven. Bruusk insturen geeft onderstuur, dat werkt niet. Met iets meer beleid insturen en in de bocht het tempo verhogen leidt tot zeer hoge bochtsnelheden. Iedere keer een feestje!
Met DSC uit kan je de achteras laten omkomen. Dit gaat met de atmosferische benzinemotor een stuk makkelijker dan met de geblazen diesel. Die liet zich moeilijker doseren.
En tja; als de ingenieurs dan zó hun best hebben gedaan om het onderstel naar topniveau te brengen. Over ieder boutje en moertje hebben nagedacht. De motor zo vèr mogelijk achterin het chassis hebben gelegd om aan de 50-50 gewichtsverdeling te komen en tot slot duizenden kilometers hebben getest om alles te vervolmaken, dan is het onbeleefd om daar niets mee te doen, toch? Meesjokken in de file op de A12 doet geen recht aan al deze inspanningen.
Dus is de 320i een aantal keer uitgelaten op heilige grond; de Nordschleife. En dat is indrukwekkend, zo tussen de 911 GT3’s en M5-en. Hoewel na een paar rondjes alles ruikt, tikt, smeult en naknispert, blijft de auto ook onder deze extreme omstandigheden overeind. De remmen blijven hard, het onderstel blijft fris, de banden houden grip en het motortje blijft trekken. Topspul!
En voor de volledigheid; ook rustig rijden, meerollen met het Nederlandse verkeer, doet 'ie prima. De zitpositie is goed, de sportstoelen zijn fantastisch en de auto is stil. Het veercomfort is naar mijn mening voldoende. Dwarsnaden in het wegdek voel je behoorlijk, maar dat is het enige. Het mooiste is dat ook bij een rustige rijstijl de informatiestroom van het onderstel intact blijft. De auto blijft je bij het rijden betrekken.
En hij is ZUINIG!
Op de snelweg, cruisecontrol op 105 km/h en airco aan doet 'ie met gemak 1 op 16,5. Best knap voor 1500 kilo en 170 pk. In de stad loopt het verbruik natuurlijk harder op.
In stadsverkeer gebruik ik het start-stop systeem vrijwel altijd. Het is wennen in het begin, maar werkt prima. Na enige tijd vraag je je af waarom je al die jaren met draaiende motor voor het verkeerslicht hebt gestaan.
Het zelfde geldt voor de schakelindicator in het dashboard. Een prima systeem dat bovendien meedenkt. Wil je snel, dan rekken de schalkelmomenten mee. Wil je sparen, dan laat het systeem je zó snel opschakelen als mogelijk is.
Valt er dan helemaal niets te klagen?
Ja zeker wel. Hier komt ‘ie;
Het motortje;
Als je jezelf Bayerische Motoren Werke noemt, en als credo ‘Freude am Fahren’ gebruikt, dan schept dat bepaalde verwachtingen. Die worden door de motor helaas niet ingelost. De motor is het onderdeel van de auto dat het minst bevalt en de deceptie is in twee categorieën te verdelen; karakter en betrouwbaarheid.
Hoewel de motor op papier indrukwekkend is (170 pk, 226 km/h, 0-100 in 8,6 sec), moet je ‘m echt uitwringen om tot enige prestaties te komen. En dat gaat niet van harte, want het is geen toerengretig machientje.
Onder de 4000 RPM is er niemand thuis. In normaal verkeer rijdend, en met een half oog op de schakelindicator, draait de motor tussen de 2000 en 2500 RPM. Wanneer je een plotselinge versnelling wenst, is louter gas geven niet voldoende. Je moet terugschakelen; één, twee of soms drie versnellingen. Het is opmerkelijk dat bij het passeren van 4000 RPM de motor meer power geeft. Alsof ‘ie vrijer kan ademhalen. De motor lijkt het slachtoffer van de lovenswaardige zuinigheid die onder andere is bereikt door een zeer schrale, gefaseerde inspuiting.
Die directe inspuiting heeft ook tot gevolg dat de motor geen sexy geluid voortbrengt. Natuurlijk ontbreken er twee cilinders voor een goede soundtrack, maar met name bij stationairloop is er veel rommelig verbrandingsgeluid hoorbaar.
Tot slot liet de motor de eerste 80000 km regelmatig schokjes voelen bij lage belasting. Gewoon rechtuitrollend met constante snelheid waren er met regelmaat kleine schokjes voelbaar, alsof één cilinder een klap mistte. Na het vervangen van inspuiters, bobines en bougies is dit verholpen.
Wat betreft de betrouwbaarheid; de bobines houden er nog wel eens mee op. In 80000 km drie keer. Dit heeft tot gevolg dat de motor op drie cilinders loopt, het noodloopprogramma in werking treedt en je strompelend (en met een ongezonde roffel) de dealer kunt opzoeken.
De laatste keer dat dit de 320i overkwam heeft de dealer het groots aangepakt; vier bobines, vier bougies en vier verstuivers vervangen. Vervolgens nog een softwarematige ingreep en toen deed het molentje het weer. Het resultaat; een rekening van € 1300,-. Der-tien-hon-derd Euro! Je moet er toch niet aan denken dat je zo’n auto als particulier hebt gekocht!
Verder zijn de spanners van de distributieketting niet top. Deze werken op oliedruk, maar bij koude motor zijn ze de eerste kilometers niet helemaal bij de les. Daardoor klappert de ketting in het motorblok en dit veroorzaakt een ratelende herrie.
De spanners zijn één keer vervangen en daarna was het weldadig stil. Na enkele duizenden kilometers begon het geluid van voor af aan. Nadat de dealer plechtig had beloofd dat hierdoor NIET de kleppen door de zuigers zouden slaan, heb ik ermee leren leven. Niettemin vind ik bovenstaande euvels niet passen bij een merk van deze prijsklasse en met deze reputatie.
Lof overigens voor BMW Breeman Autostrada; altijd servicegericht en hulpvaardig.
En dan nog wat andere punten van kritiek;
De bekleding van de stoelen slijt snel.
Met name op de buitenste wang van de linker rugleuning, zie de foto. Dit is de zijde waaraan je instapt, dus staat meer bloot aan slijtage, maar zoals het er nu reeds uitziet is beneden peil. Ik ben niet zwaarlijvig, ben niet behangen met kettingen, draag geen kleding met stalen punten en toch hangen de pluizen aan de stof. Moet niet mogelijk zijn.
De stuurbekrachtiging ‘stopt’ bij lange ritten over de snelweg.
Een raar verschijnsel; na enkele honderden kilometers lijkt de besturing gefixeerd in de middenstand. Wanneer je wilt corrigeren om binnen de lijnen te blijven, vraagt dat aanmerkelijk meer weerstand; alsof de besturing vastgeplakt zit. Het gevolg is dat je met meer kracht door de weerstand heen moet, waardoor je méér corrigeert dan gewenst. Dus moet je weer terug-corrigeren. En weer. En weer… Erg vermoeiend.
Let wel; het is allemaal heel minimaal. Je gaat niet slalommend over de weg, maar het is irritant en het hoort niet.
Overigens is de remedie om het stuur snel, herhaaldelijk enkele graden heen en weer te draaien. Het is alsof de bekrachtiging wakker schrikt en de auto spoort en stuurt weer normaal.
De speakers van de standaard speakerset vind ik beneden peil. En ik ben geen verwende audio fetisjist.
Het geluid is plat, ver weg en mist iedere dynamiek om je te raken. Dat was in de Golf van ’02 stukken beter voor elkaar. Intussen zijn er aftermarket sets (o.a. van Alpine) om dit bezwaar te tackelen, maar het blijft opmerkelijk voor een auto van deze prijsklasse.
En waarom, oh wáárom, zit er geen motortemperatuurmeter in de auto? Als berijder met enige technische sympathie wil je toch weten of het molentje op temperatuur is alvorens je prestaties verlangt? En dan is de koelvloeistoftemperatuur nog slechts het halve verhaal.
Gelukkig voorziet de ‘geheime’ boardcomputer in deze leemte. Met wat kunstgrepen is het mogelijk om een accurate, digitale koelvloeistoftemperatuurmeter tevoorschijn te toveren. En overigens nog meer variabelen uit het binnenste van de motor; erg interessant. Maar BMW; stop die temperatuurmeter in de reguliere boardcomputer. Kan zo moeilijk niet zijn, toch?
De banden cuppen. Na 30.000 kilometer lijkt het op glad asfalt alsof de wiellagers eruit lopen. De auto heeft twee sets Conti Sport Contacts gehad en rolt nu op Michelins. Maakt geen verschil; de zoem-zoem-zoem-zoem-zoem-zoem-zoem houdt je altijd gezelschap!
De trommeltjes van de handrem hebben een beetje beweging nodig om te ‘zetten’. Dus na het aantrekken kan het zijn dat de auto nog een stukje rolt…
Dat was het wel.
Aan potentiële kopers van dit type BMW;
Laat je niet afschrikken door de punten van kritiek. Ondanks de hele lijst stap ik nog iedere dag, na bijna drie jaar en 114000 km, met een glimlach in. Het is een heerlijke auto en het rijplezier maakt alles (nou ja; veel...) goed.
De teller van de 320i staat op 177.000, dus over een week of vier valt het doek; de Dreier móet er bij 180.000 kilometer uit van de leasemaatschappij. Jammer, maar een mooie gelegenheid om deze review af te maken.
Hoe heeft ‘ie het de afgelopen vier en een half jaar gedaan?
Best goed. Maar de betrouwbaarheid, of eigenlijk de degelijkheid viel tegen. Ik heb met de Touring vaker bij de dealer gestaan dan gewenst.
Het verhaal van de bezwijkende bobines had ik al verteld. Maar eerlijk is eerlijk; na de laatste, grote ingreep (nabij 80.000 km) hebben de bobines het perfect volgehouden. Kennelijk heeft BMW het lek boven.
In de tweede helft van 2011 wilde de Dreier drie keer niet starten. Een raar verschijnsel; de startknop indrukken, de motor draait een paar omwentelingen op eigen kracht, valt vervolgens uit en is met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen! Alles aan de auto werkt, de startmotor gaat rond, maar geen hint van ontsteking.
De eerste keer werd dit verholpen door een mobiele reparateur. De tweede keer heb ik zelf de minpool losgeschroefd, een paar minuten gewacht, de boel weer aangesloten en daarna deed ‘ie het weer. Sinds dat moment reed ik altijd met een sleuteltje 13 aan boord. Niet dat dat hielp, want de derde keer hielp niets meer, is de auto afgesleept en heeft ‘ie twee nachten bij de dealer doorgebracht. Kennelijk was hij daar erg van geschrokken, want sindsdien heeft ‘ie tot op heden perfect gefunctioneerd.
Zo.
En waarom vind ik het dan tóch jammer dat ‘ie weg moet?
Omdat ik het gewoon een ont-zet-tend lekkere, heerlijke auto vind. Na 4,5 jaar stap ik nog iedere dag met een glimlach in. Echt.
De sportstoelen zijn fantastisch en houden je echt vast. Je zit lekker laag. Alle bedieningsorganen voelen nog altijd strak, spelingsvrij en fris. Of het nu om de stengels aan het stuur gaat, de versnellingsbak, de portiergrepen of de besturing.
Die besturing blijft één van de sterkste punten van de auto; direct, vol gevoel, informatief. De auto vertelt je voortdurend wat hij doet. Het is lastig in woorden te vatten, maar via handen, rug, billen en benen communiceert de auto met je. Instinctief voel je wat hij doet. Is dat Freude am Fahren? Voor mij wèl.
Voor ons (gezin met twee kinderen van 6 en 9) is de auto voldoende ruim. Afgelopen jaar zónder dakkoffer drie weken op zomervakantie geweest en niet het gevoel gehad dat we in Extreme Survival zaten. De beenruimte achterin is (nu nog) voldoende.
Voorin heb ik voldoende plek om kleine zaken op te bergen, maar ik moet erbij vertellen dat ik niet zo veel nodig heb onderweg.
Irritant is dat de ruitensproeiervloeistof bij slecht weer zo snel op is, terwijl het recevoir een riante 6 liter groot is. Dat komt doordat de koplampsproeiers bij iedere derde keer sproeien de xenons meepakken. Bij nadere beschouwing bleek het verwijderen van zekering 48 de remedie; de koplampsproeiers gaan in winterslaap en de levensduur van 6 liter sap neemt weldadig toe...
Gedurende 177.000 kilometer ben ik toch nog een beetje van het motortje gaan houden. Het wordt nooit een zespitter, maar met de juiste gebruiksaanwijzing valt er prima mee te leven. Geen haast? Dan lekker voortrollen met 2200 RPM en genieten van het lage geluidsniveau en dito gebruik.
Wel haast? Dan zorgen dat het molentje minimaal 4000 RPM draait en hij beloont je met adequate voorwaartse drang.
En tja... ontzettend subjectief natuurlijk, maar ik vind ‘m nog altijd hartstikke mooi. Het model, de wielen, de aflopende lijn van het dak. Zeker als hij net gewassen is en een laagje Meguiars heeft gekregen vind ik het een prachtige bak om te zien.
Ik hoop dat deze review voor potentiële kopers zinvol is. Ondanks de mechanische trammelant heb ik zonder twijfel voor het logische vervolg gekozen; een nieuwe 3 Touring. Een diesel, dit keer...
############# Bijschrift bij de foto's; #############
1.) De 320i is in juni 2011 meegeweest naar de 24 uur van Le Mans. Voor de gelegenheid opgepimpt om mental support over te brengen naar de racende BMW's M3 GT2.
Zowel in Nederland als in Frankrijk veel bekijks gehad met de stickers. Helaas mocht het niet baten; auto nr. 55 heeft de finish niet gehaald...
2.) Op vakantie naar Zwitserland. Met een beetje passen en meten voldoende ruimte om voor een gezin met twee jonge kinderen voor één week spullen meet te nemen. Het afdekzeil ging nog keurig dicht.
3.) De versleten bekleding op de bestuurdersstoel, zie ook de review. Tja...
4.) ...En toen was een lampje van de Corona-ringen kapot. “Binnen een uurtje fixen we dat voor u” zei de dealer.
Mwoah... technische opleiding gedaan, dat moet mij zelf ook wel lukken, toch? Geef maar mee, dat lampje.
Het bleek een aardig project. Maar wél gelukt!
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
