Menu
| Uitvoering | 33 SportWagon 1.4 i.e. |
|---|---|
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1992 |
| Jaar van aanschaf | 2006 |
| KM-stand bij aanschaf | 135.000 km |
| KM-stand laatst | 178.000 km |
Sinds een bijna een jaar rij ik in een koelkastwitte Alfa 33 Sportwagon 1.4 IE. Het is het aloude verhaal: voor een prikkie gekocht langs de kant van de straat en maar zien wat er van wordt. De distributieriem en waterpomp waren net vervangen, de bandjes nog wel goed en de kilometerstand acceptabel. Hij heeft een tectylbehandeling gehad, al zit op de naden en in de kofferbak wel wat roest. Wel zijn er wat butsen en deukjes en wat kleine dingetjes kloppen niet, maar wat wil je? Over het algemeen zag het er verzorgd uit en de verkoper was betrouwbaar. Vervolgens 800 euro afgetikt, een kruisje geslagen en weggereden.
Eigenlijk dacht ik dat de 33 niks voor mij zou zijn omdat ik horrorverhalen heb gehoord over de ruimte en de stoelen. Niets van waar. Met mijn twee meter past de auto me als een oude jas. Net ruim genoeg. De stoelen zijn wel wat aan de kleine kant, maar je hebt er niet veel last van. Achterin staat een kinderzitje en de Kleine Mevrouw en bijrijder op de passagiersstoel kunnen lekker zitten zonder klem te raken. Dat is in andere auto's wel eens anders!
Wat doe je als je net voor 800 euro een oude Alfa Romeo hebt gekocht? Juist: op vakantie gaan van het geld dat je hebt bespaard. De 1.500 kilometers die volgenden waren super. De kampeeruitrusting en bagage voor twee personen, past precies in de kofferbak. De roffel van het boxertje is een genot, de 33 stuurt lekker scherp en zonder bekrachtiging is het nog een auto voor echte kerels ook. Bij gas los, ploft het uitlaatje sympathiek; echoot leuk als je langs een bergwand of door een klein dorpje rijdt. Bij een snelwegrit met een gemiddelde 140 à 150 km/u op de klok, verbruikt hij 1:13,5. Bij het normale dagelijkse stadsverkeer, stijgt dat tot 1:10.
Nadelen tijdens het rijden zijn dat de auto flink stuitert, dat noemen ze sportief maar het is wel even wennen. Bij het nemen van putdeksels en grote hobbels in de weg, zit ik zowat met mijn hoofd tegen het dak. 't Zal wel met het comfort van mijn vorige auto te maken hebben. Ook staan de pedalen in de Alfa ontzettend dicht bij elkaar. Het is gemakkelijk om de rem en koppeling samen in te trappen. Smalle schoenen aantrekken, dus. Ook moet de motor serieus warm gereden worden. Als het blok koud is, gaat hij niet boven de 3.000 toeren. Het duurt een minuutje of zeven voordat de temperatuurmeter genoeg is geklommen om meer toeren te maken.
Waarom je 33’s altijd zo overdreven ziet rijden? Wel: het autootje zet aan tot scheuren. Hij stuurt ontzettend direct; veel modern spul hou je in bochten gemakkelijk bij. Ik heb mijn auto nog nooit uit zijn spoor gekregen. Het is leuk de motor even op toeren te jagen, voor de trekkracht en het geluid. Dus nog gauw even een paar uitvoegers voorbijsprinten voordat je jezelf op hun strook perst. Alles aan de auto is laag: het zwaartepunt van de motor, de plaats van het stuur en de zitpositie. De 33 heeft zo'n beetje de zelfde bodem als de Alfasud! Dit gebakje biedt de meeste rijplezier per euro.
Het allerleukste detail is zonder meer het klokje. Dat zit verwerkt in het dak van het interieur: het is niet afleesbaar als het donker is, maar ook niet als de zon schijnt. Je zult nooit weten hoe laat het is. Het zorgt er wel voor dat het dashboard mooi ‘schoon’ blijft en niet meer herbergt dat de hoogstnoodzakelijke dingen. Vorm gaat hier dus boven functie.
Erg de moeite waard dus, zo'n 33. Sla je slag nu het nog kan, want ze verdwijnen in rap tempo. Ik heb gekozen voor een Sportwagon omdat die minder snel schijnen te roesten. De stationwagen werd gebouwd bij Pininfarina in plaats van in de fabriek in Zuid-Italië waar de hatchback vandaan komt. Een 1,4-tje voldoet, maar is geen scheurijzer - 150 km/u kruisen op de snelweg is echter geen probleem en 180 km/u op de teller haalt hij gemakkelijk. Ook met accelereren kom je er nooit iets mee te kort, maar snel is anders.
Inmiddels heb ik een setje Ronal-wielen aangeschaft voor mijn 33. Telefoonschijven heten die onder liefhebbers. Staan stoer toch? Inmiddels heb ik er ook naafkapjes bij gevonden. Die zijn inmiddels bijzonder zeldzaam en waren bijna net zo duur als de wielen. Ik heb de kapjes vast gezet met wat duct tape in de hoop dat ze tot in lengte van jaren blijven zitten.
Wanneer ik net iets boven de maximumsnelheid over de linkerbaan voortroffel, weet ik zeker dat van alle mensen die ik zie rijden, ik degene ben die het lekkerste zit te sturen. Daar heb je helemaal geen dure auto voor nodig!
Update:
Auto onlangs verkocht aan iemand die (tijdelijk?) is bekeerd tot het Alfisme. De Sportwagon moest weg wegens behoefte aan een auto met stuurbekrachtiging. Die heb ik inmiddels gekocht en ik ben er de laaste weken behoorlijk op leeggelopen. Wat het is en hoe het is gegaan? Eerst wat kilometers maken - dan volgt het verhaal. Stay tuned!
Update 2:
De mogelijkheid gegrepen om deze auto weer terug te kopen en die met beide handen aangegrepen! Ik rij er voorlopig lekker mee door, daarna mag hij zich opmaken voor een rustige oude dag.
Update 3:
De Sportwagon staat in een stalling en wordt voortaan alleen nog op zon- en feestdagen bereden. Als dagelijkse auto is hij vervangen door een verstandige familie-stationwagen, waarover later meer. Nu op onderdelenjacht en proberen om 'm weer perfect te krijgen. Wie weet er nog een 33-specialst en/of onderdelenmagazijn?
Problemen:
Jazeker
- Het motortje van de achterruitwisser is dood
- Gefikst door de garage.
- Het tapijt bij het koppelingspedaal is kapotgetrapt doordat de pedalen dicht bij elkaar staan
- Vastgezet met plakband.
- In de bagageruimte zit een lekkage. Dat komt waarschijnlijk door de trekhaak. De bevestigingspunten daarvan zijn in de kuip van het reservewiel aan het roesten. Waarom monteren mensen toch zo’n ding aan hun auto?
- Sleutel past niet op het rechter portier.
- De versnellingsbak is wel eens nukkig en zaagt weleens. Van IV naar II schakelen, gaat niet zonder tandenpoetsen.
- De versnellingsbakolie is gewisseld. Nu gaat het beter.
- Bij een snelgenomen lange bocht komt bij de achterkant een verontrustend gekreun vandaan. - Was inderdaad een rubbertje bij de ophanging van de uitlaat. Dankjewel Friso! (Zie je wel dat –ie betrouwbaar is?)
- De linker teller deed na een paar maanden niets meer. De snelheidsmeter, kilometer- en dagteller stonden stil.
- Pas bij de derde garage kwam de oplossing. Het ging om een sensor in de versnellingsbak die of een of andere manier het klokkenpaneel had vernield. Sensor vervangen en het klokkenpaneel laten repareren. Wat dit allemaal heeft gekost, zeg ik niet. Want het moet een positief verhaal blijven. Niemand heeft overigens ooit gezegd dat Alfa-rijden goedkoop is.
- Bij hoge snelheden in de regen, komen de wissers los van de voorruit en zie je niks meer.
- Garage heeft er nieuwe wissers opgezet waarop met sierlijke letters ‘Alfa Romeo’ staat. Ik bewonder ze graag naar als ik voor het verkeerslicht sta, maar het probleem is er nog steeds.
- Heel vervelend en niet gezien bij aankoop: er zit een deuk in het dak. Wat kan ik daar aan doen?
- De binnenverlichting en de zoemer voor de vergeten verlichting werkten niet. Ook contactspray mocht niet baten. Na een tijdje begon het spontaan weer te werken. Nota bene op mijn verjaardag! Zouden Alfa’s werkelijk een ziel hebben?
- Ik heb al tot twee keer tot bloedens toe mijn hoofd gestoten aan de punt van de achterklep. Maar dat ligt meer aan mezelf denk ik...
Bij de apk zijn er een boel rubbertjes en schroefjes gewisseld en aangedraaid. Zo hing de benzinepomp los! Heeft alweer een kluit geld gekost, maar daar had ik rekening mee gehouden. Daarna volgde nog een grote beurt. Hoe lekker mijn Alfaatje nu snort? Tsja, dat weet ik alleen. ’t Is misschien wel de best rijdende in Nederland. Nu wil ik de garage voorlopig even niet meer zien.
Het probleem met de tellers is opgelost door Garage Grand Prix in Amsterdam. Zij doen nu ook het onderhoud. Voor Alfisten in de buurt van Amsterdam is dit een aanrader! Maar niet allemaal tegelijk, anders moet ik nog langer wachten voordat ik aan de beurt ben…
Een echt nadeel van de Alfa 33 in het algemeen is dat hij beroerd remt. Je moet echt flink trappen voordat de remmen thuis geven. Je komt deze klacht vaak tegen als je over dit type auto leest. Ik zit niet te wachten op de dag dat ik eens echt een noodstop moet maken. De remolie is ververst en de techniek is verder goed, dus daar ligt het niet aan. Het is wel mogelijk om ook achter schijfremmen te monteren zoals de 16V-versie dat had. Misschien is dat wel interessant. Mocht je een 33 overwegen, bedenk dan wel dat je met slechte remmen moet leren omgaan.
Nog een algemeen probleem: de versnellingsbak is niet bepaald een genot. Ondanks dat de olie is ververst, haakt hij vaak en voelt elastiekig. Je kunt nooit gedachtenloos overschakelen. Als je vanuit de vrije stand naar de eerste versnelling gaat, moet je eerst even via de tweede schakelen.
Hoe zou het zijn met dat grappige witte Alfaatje? Menigeen die deze review eerder heeft gelezen, vraagt het zich natuurlijk regelmatig af. Welnu: hij bestaat nog en geniet van een rustige oude dag. 's Winters vind je hem in een oude plantenkas onder de rook van Amsterdam, waar hij slaapt naast een Ferrari F355. Als het weer beter wordt, dartelt hij buiten en maakt hij rustig zijn kilometers.
Vorig jaar is er een nieuwe distributieriem in gegaan en heb ik mezelf getrakteerd op twee nieuwe Pirelli's op de vooras. Dan wil je niet weten wat er gebeurt: deze auto plakt aan het asfalt als geen ander.
Binnen stallen of niet: de aftakeling heeft zich nu wel ingezet hoor. Mind you: volgend jaar wordt deze 33 al twintig! Linksvoor ben ik bijvoorbeeld een deel van de zwarte zijskirt kwijtgeraakt. Het voorspatbord is na het jaren pakken van pekel en andere rotzooi zo roestig geworden, dan de ophangpunten voor de skirt zijn verdwenen en toen op de A4 bij 160 km/u windkracht 5 er vat op kreeg, zag ik 'm in mijn achteruitkijkspiegel in de middenberm stuiteren. Bummer! Inmiddels heb ik een nieuwe skirt en een minder roestig spatbord gescoord. Nu dus wachten op een rustig weekeinde met mooi weer om dat er eens rustig op te sleutelen.
Het Hogere Plan met deze auto is om 'm ooit eens helemaal te laten opknappen. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om 'm op de sloop te rijden om hem voor een habbekrats te verkopen. Daarvoor hebben we te veel meegemaakt. Op een dag gaan alle deukjes er uit, wordt de roest weggewerkt en het interieur netjes gemaakt. Ik ben een man met en hypotheek, kinderen en een doodnormale baan – dus het sparen voor het opknappen gaat niet zo hard als ik zou willen. Maar ik heb geen haast.
Ik heb eens bij mijn Alfa-garage geïnformeerd over hoe lang de techniek van de auto nog meegaat. Ze zeggen daar dat het boxertje het eeuwige leven heeft als je er voorzichtig mee omgaat en goed op zijn vloeistoffen let. Daar is dus geen paniek: ik heb zelfs nog nooit een druppel olie bijgevuld en weet wat warm rijden is.
Ik heb het idee dat het Alfa 33-bestand in Nederland akelig snel aan het uitdunnen is. Het lijkt wel of het aanbod op de advertentiesites bijna is opgedroogd. De auto's die te koop staan, zien er vermoeid uit. Zouden ze aan het uitsterven zijn, of zullen er meer mensen zijn die er eentje bewaren voor later, zoals ik?
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
