Opel Ascona

Toen Opel tegen het eind van de jaren zestig in de gaten kreeg dat er vraag was naar een model dat tussen de Kadett en de grotere Rekord inzat, was het idee voor een nieuwe modelreeks geboren. Eerst werd die auto nog Olympia genoemd, maar tegen eind 1970 werd het tussenmodel de Ascona - vernoemd naar de Zwitserse plaats aan het Lago Maggiore. De auto was een slimme mengeling van beide auto's, want hij maakte gebruik van het onderstel van de Kadett, maar kwam met de aandrijving van de Olympia. De Ford Taunus werd als de gedoodverfde concurrent gezien.

Er was een sedan met twee, danwel vier deuren en een driedeurs stationwagon die Voyage werd genoemd. Er was een scala aan motoren verkrijgbaar, variërend van een 1.2 liter met 60 pk tot en met een 1.9 liter met bovenliggende nokkenas en 90 pk. Die laatste motor vormde ook de basis voor de 125 pk sterke rallyauto waarmee onder meer Walter Röhrl deelnam aan de Europese kampioenschappen.

In 1975 kreeg de eerste Ascona ('Ascona A') een opvolger: de Ascona B. De stationwagon werd nu uit het gamma geschrapt. Het motorgamma bleef grotendeels gelijk, al werd de 1.9 wat verder uitgeboord naar twee liter en kreeg hij brandstofinjectie. Vanaf 1978 is er ook een dieselmotor beschikbaar, eveneens met een inhoud van twee liter en een vermogen van 68 pk.

Ook met de Ascona B werd stevig gerallied. Walter Röhrl stuurde de auto naar de eerste plaats in het rallykampioenschap van 1982 en Ari Vatanen maakte zelfs een uitje met een Ascona in de loodzware Safari Rally. Er bleek al gauw vraag te zijn naar een extreme straatversie, en daarom bouwde Opel een snelle 2.4 liter-0versie met liefst 144 pk. Cosworth werd ingehuurd om de motoren te tunen en Irmscher zorgde voor een imposant spoilerpakket plus bijpassend interieur. Dat de motor nog veel verder kon worden opgevoerd bleek in de racerij waar Ascona's met ruim 300 pk het de concurrentie probeerden lastig te maken. Inmiddels zijn Ascona's veelal ten prooi gevallen aan scheurneuzen die de auto's dankzij hun achterwielaandrijving en opvoerpotentieel veelal gebruikten voor drift- en circuitwerk.