Trillende aarde
15
Bij mijn bezoek aan Tokio werd ik ongevraagd getrakteerd op een Japanse specialiteit. En dan niet een van zeewier, rijst of sake, maar gewoon ongetemperd natuurgeweld: een aardbeving. Het schijnt dat er in Japan elke dag tientallen aardbevingen zijn, maar dat je ze maar zeer zelden kunt voelen. Maar dit was een echte. En terwijl ik braaf de instructies opvolgde die op de deur van mijn hotelkamer stonden, reageerde er verder niemand. Van onder mijn deurpost kon ik nog net naar buiten kijken en ik zag dat iedereen gewoon doorliep, -reed, -fietste en –kletste. Het hoort er kennelijk gewoon bij net als die zeewier en rijst. Toen na een seconde of 30 de trillingen voorbij waren, werd er door de gangen van het hotel omgeroepen dat door deze zware(!) aardbeving de liften waren gestopt en dat het even zou duren voordat ze weer gebruikt konden worden. Zie je wel, dacht ik, een zware aardbeving. Terwijl in mijn hoofd mijn leven aan me voorbijflitste, ging verder het leven gewoon door, alsof het een regenbuitje is. Even later is op één televisiezender wel het een en ander te zien. Op een kaartje zie je waar het epicentrum was en hoe zwaar elke wijk van de stad is getroffen. Ik heb 4 gescoord op de schaal van Richter! Die is genoteerd!
Damiaan Hage
Columnist/schrijver
AutoWeek en Damiaan kwamen in 1997 samen. Als student van de School voor Journalistiek bemachtigde hij een stageplaats op de redactie en een kwart eeuw later zijn ze nog steeds onafscheidelijk. Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij in 2008 voor 8 jaar een overstap maakte naar de motorjournalistiek. Maar z’n hart bleek toch echt bij de auto’s en AutoWeek te liggen, dus in 2016 keerde hij terug op het oude nest. Z’n eerste auto was een knalrode Citroën Saxo VTR en hoewel hij nog altijd een Citroën bezit, is z’n dagelijks vervoer een Skoda Enyaq iV 80. Als hij niet in een van de testauto’s rijdt, natuurlijk.
