Trillende aarde

Bij mijn bezoek aan Tokio werd ik ongevraagd getrakteerd op een Japanse specialiteit. En dan niet een van zeewier, rijst of sake, maar gewoon ongetemperd natuurgeweld: een aardbeving. Het schijnt dat er in Japan elke dag tientallen aardbevingen zijn, maar dat je ze maar zeer zelden kunt voelen. Maar dit was een echte. En terwijl ik braaf de instructies opvolgde die op de deur van mijn hotelkamer stonden, reageerde er verder niemand. Van onder mijn deurpost kon ik nog net naar buiten kijken en ik zag dat iedereen gewoon doorliep, -reed, -fietste en –kletste. Het hoort er kennelijk gewoon bij net als die zeewier en rijst. Toen na een seconde of 30 de trillingen voorbij waren, werd er door de gangen van het hotel omgeroepen dat door deze zware(!) aardbeving de liften waren gestopt en dat het even zou duren voordat ze weer gebruikt konden worden. Zie je wel, dacht ik, een zware aardbeving. Terwijl in mijn hoofd mijn leven aan me voorbijflitste, ging verder het leven gewoon door, alsof het een regenbuitje is. Even later is op één televisiezender wel het een en ander te zien. Op een kaartje zie je waar het epicentrum was en hoe zwaar elke wijk van de stad is getroffen. Ik heb 4 gescoord op de schaal van Richter! Die is genoteerd!